เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1837

“เร็วเข้า อย่ามัวแต่อืดอาดยืดยาด”

หนานกงสื่อเร่งรัดอย่างต่อเนื่อง และไม่นานก็เดินออกจากหมู่บ้าน

บนถนน มีผู้คนมากมายจ้องมองมาด้วยสายตาแปลกประหลาด แต่ไม่มีใคร ออกมาขัดขวางเลย

ประชาชนที่อยู่อาศัยในท้องถิ่นของประเทศฉิงเทียน เห็นว่าทีมผู้คุมกันในชุดเกราะหนาประเทศฉิงเทียนจับตัวคน ก็ไม่มีใครกล้าขัดขวางอยู่แล้ว

คนของประเทศอื่นที่มาจากต่างประเทศก็ไม่รู้เรื่องราวทั้งหมด บางคนอาจคิดว่านี่เป็นความนิยมบางอย่างของประเทศฉิงเทียน

บางทีอาจเป็นเพราะไม่ชอบที่ฮ่วนเย่ว์เดินช้าจริงๆ นักบู๊ในชุดเกราะหนาจับฮ่วนเย่ว์ไว้ในมือ

โซ่ที่มีขนาดเล็กมากสำหรับพวกผู้คุมกันก็สามารถที่จะเก็บขึ้นมาได้

ถึงยังไงก็ตามอยู่ในมือของผู้คุมที่ทรงพลังเหล่านี้ วิทยายุทธแค่นี้ของฮ่วนเย่ว์ เรียกได้ว่าถึงติดปีกก็บินหนีไปไม่รอด

ออกจากหมู่บ้าน จู่ๆหนานกงสื่อก็เปลี่ยนทิศทาง

ไม่ได้เดินไปที่ถนนทางการต่อไป ไม่ได้เอารถม้าหรือเรืออะไรพวกนี้ออกมาเพื่อเดินทาง แต่พาฮ่วนเย่ว์เดินไปที่ป่านอกหมู่บ้าน

ลู่ฝานตามอยู่ข้างหลังของพวกเขา เดินเล่น ผ่อนคลายเป็นอย่างมาก

แต่คนพวกนี้ไม่ทันได้สังเกตเขาเลย แม้ว่าลู่ฝานจะอยู่ห่างจากด้านหลังของพวกเขาไม่ถึงหนึ่งร้อยฟุต

วิชาหลบซ่อนแบบนี้ ถ้าเป็นลู่ฝานที่ไม่เคยเข้าในสระปีศาจมาก่อน คงไม่มีทางที่จะทำได้ด้วยซ้ำ

แต่ตอนนี้ ครึ่งหนึ่งในเขตวิถีของตัว ลู่ฝานสามารถผลักไสพลังฟ้าดินรอบตัวได้ทุกเมื่อ

กล่าวอีกนัยหนึ่ง ตราบเท่าที่เขาต้องการ เขาสามารถอยู่ในสถานะ“ล่องหน”ได้ตลอดเวลา

เมื่อเทียบกับก่อนหน้านี้ ในเวลานี้ ท่าเดียวของลู่ฝานก็กลายเป็นประโยชน์ใช้สอยได้อย่างสมบูรณ์

ลู่ฝานขมวดคิ้วเล็กน้อย มองดูหนานกงสื่อพาตัวของฮ่วนเย่ว์กับเสี่ยวหยุนเข้าไปในป่า

เหตุการณ์แบบนี้ ทำให้เขารู้สึกว่าเคยเจอมาก่อน

หลังจากคิดอยู่พักหนึ่ง ลู่ฝานนึกขึ้นได้ ใช่แล้ว ตอนนั้นเพิ่งจะไปถึงประเทศตันเซิ่ง คุณชายสามของตระกูลหั่วก็เคยพาเขากับหลิงเหยาเข้าไปในป่า ต่อจากนั้นก็ตั้งใจที่จะฆ่าพวกเขาทิ้ง

วันนี้ หนานกงสื่อคนนี้ตั้งใจจะทำสิ่งเดียวกันอย่างเห็นได้ชัด

ลู่ฝานยิ้มเล็กน้อย เขารู้ว่า ผู้ฝึกฝนวิชาชั่วร้ายเหล่านี้ไม่ได้ใจกว้างขนาดนั้น

ถ้าเกิดจับตัวคนได้ คงจะไม่ได้พากลับไปอย่างง่ายดายขนาดนั้น

หลังจากเดินเข้าไปในป่าเป็นระยะทางหนึ่งร้อยไมล์ หนานกงสื่อถึงได้หยุดฝีเท้าลงมา โบกมือพูดว่า: “โยนนังผู้หญิงชั่วนั้นลงไปซะ!”

ผู้คุมกันโยนฮ่วนเย่ว์กับเสี่ยวหยุนอยู่บนพื้น

ในดวงตาของหนานกงสื่อเต็มไปด้วยเลือดเล็กน้อย เขาจ้องมองไปที่ใบหน้าของฮ่วนเย่ว์อย่างไม่วางตาแล้วพูดว่า: “เด็กสาวจากหอฝึกสัตว์ เธอไม่ควร ไม่ควรเลย ก็ไม่ควรหาเรื่องฉัน!”

ฮ่วนเย่ว์ฟังความอาฆาตในน้ำเสียงของหนานกงสื่อออก ฮ่วนเย่ว์เงยหน้าขึ้น มองใบหน้าของหนานกงสื่อที่มีเลือดติดอยู่ที่มุมปากแล้วพูดว่า: “แกจะฆ่าฉันเหรอ? คิดให้ดีๆ ฉันเป็นคนของหอฝึกสัตว์นะ!”

หนานกงสื่อค่อยๆหยิบกริชออกมาจากอก และพูดเบาๆ: “หอฝึกสัตว์? มีชื่อเสียงอย่างมาก แต่น่าเสียดาย ฉันไม่กลัวเลยสักนิด เธอไปตายได้แล้ว!”

เมื่อพูดเช่นนั้น กริชในมือของหนานกงสื่อก็แทงไปที่หัวของฮ่วนเย่ว์

เขาไม่ได้ผัดวันประกันพรุ่ง บอกว่าฆ่าก็ฆ่าเลย

เสี่ยวหยุนกรีดร้องออกมา ฮ่วนเย่ว์ฝืนบิดร่างกาย

แต่เมื่อเธอเคลื่อนไหวเช่นนี้ กริชของหนานกงสื่อก็เปลี่ยนทิศทาง โดยยังคงแทงไปที่ดวงตาของเธอ

ฮ่วนเย่ว์มองดูกริชแทงไปบนตัวของเธออย่างตาปริบๆ

เพล้ง!

มีเสียงเบาๆ

ในช่วงที่แขวนอยู่บนเส้นด้าย แสงวาบ ผ่านสายลม และกระทบกับตัวของหนานกงสื่อ

ทันใดนั้น หนานกงสื่อก็กระเด็นพลิกคว่ำออกไป คนทั้งคนก็ราวกับถูกภูเขาสูงกระแทกเข้าใส่ ร่างกายครึ่งหนึ่งก็ยุบตัวลงไป

เลือดพุ่งกระฉูด ต้นไม้รอบๆระเบิดเป็นผงในทันที ผู้คุมกันในชุดเกราะหนาหลายคน ก็ถูกระเบิดออกเช่นกัน

ฮ่วนเย่ว์จ้องมองฉากนี้อย่างนิ่งอึ้ง ใบหน้าเธอเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

“กล้าก็ออกมา ซ่อนตัวในความมืด แกคิดว่าแกจะปลอดภัยเหรอ? แกก็ต้องดีตายอยู่ดี ไอ้สารเลว ไม่นึกเลยว่าจะกล้าโจมตีฉัน แกตายแน่!”

หนานกงสื่อยังคงเย่อหยิ่ง ผู้คุมกันหลายคนก็ยังอยากที่จะลุกขึ้นมาอย่างยากลำบาก

พรั่บ!

ทันใดนั้น ฝนเลือดก็ไหลออกมาจากผู้คุมกัน ราวกับว่าพวกเขาถูกโจมตีด้วยอาวุธมีคมนับพันในทันที และเลือดก็พุ่งออกมาอย่างดุเดือด

หนานกงสื่อยังไม่ทันได้ตั้งตัว ก็รู้สึกถึงเรี่ยวแรงบางอย่างที่กระทบร่างกายของเขา

คราวนี้ เขาเห็นชัดเจนว่าอะไรกระทบกับเขา

ใบไม้ ใบไม้แผ่นหนึ่งอีกแล้ว!

หนานกงสื่อ ครั้งนี้บินออกไปหนึ่งร้อยฟุตโดยตรง และกระดูกทั้งหมดก็แตกเป็นผงทันที เส้นเมอริเดียนก็แตกสลายอย่างสมบูรณ์

กระแทกอยู่บนพื้นอย่างแรง พื้นดินถูกเขาทุบจนเป็นหลุมลึก

เลือดไหลออกจากร่าง หนานกงสื่อพูดอย่างต่อเนื่อง: “ไอ้…….สารเลว…….เป็น……ใครกัน?”

ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าดังเข้าหูของฮ่วนเย่ว์กับเสี่ยวหยุน

สุขุมมีพลัง เหมือนว่าจะเคลื่อนไหวไปพร้อมกับการเต้นของหัวใจของเธอ

เสียงฝีเท้าค่อยๆชัดเจน และร่างหนึ่งเดินช้าๆไปที่ด้านข้างของฮ่วนเย่ว์

ฮ่วนเย่ว์เงยหน้าขึ้นด้วยความยากลำบาก และมองไปที่ใบหน้าของบุคคลที่มา

ทันใดนั้น เธอก็เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยอย่างยิ่ง

ครู่หนึ่ง ฮ่วนเย่ว์นิ่งไป ก็ราวกับถูกฟ้าผ่า แช่แข็งอย่างสมบูรณ์อยู่ที่นั่น

“ลู่ฝาน!”

ริมฝีปากของฮ่วนเย่ว์ขยับเล็กน้อย และพูดสองคำนี้ออกมา

ลู่ฝานมองไปที่ฮ่วนเย่ว์ด้วยรอยยิ้ม และยื่นมือออกมาพูดว่า: “บอกลากันที่คณะหนึ่งเดียว ก็มีหลายปีแล้ว คุณหนูฮ่วนเย่ว์ ไม่เจอกันนานเลย!”