เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1837

“เร็วเข้า อย่ามัวแต่อืดอาดยืดยาด”

หนานกงสื่อเร่งรัดอย่างต่อเนื่อง และไม่นานก็เดินออกจากหมู่บ้าน

บนถนน มีผู้คนมากมายจ้องมองมาด้วยสายตาแปลกประหลาด แต่ไม่มีใคร ออกมาขัดขวางเลย

ประชาชนที่อยู่อาศัยในท้องถิ่นของประเทศฉิงเทียน เห็นว่าทีมผู้คุมกันในชุดเกราะหนาประเทศฉิงเทียนจับตัวคน ก็ไม่มีใครกล้าขัดขวางอยู่แล้ว

คนของประเทศอื่นที่มาจากต่างประเทศก็ไม่รู้เรื่องราวทั้งหมด บางคนอาจคิดว่านี่เป็นความนิยมบางอย่างของประเทศฉิงเทียน

บางทีอาจเป็นเพราะไม่ชอบที่ฮ่วนเย่ว์เดินช้าจริงๆ นักบู๊ในชุดเกราะหนาจับฮ่วนเย่ว์ไว้ในมือ

โซ่ที่มีขนาดเล็กมากสำหรับพวกผู้คุมกันก็สามารถที่จะเก็บขึ้นมาได้

ถึงยังไงก็ตามอยู่ในมือของผู้คุมที่ทรงพลังเหล่านี้ วิทยายุทธแค่นี้ของฮ่วนเย่ว์ เรียกได้ว่าถึงติดปีกก็บินหนีไปไม่รอด

ออกจากหมู่บ้าน จู่ๆหนานกงสื่อก็เปลี่ยนทิศทาง

ไม่ได้เดินไปที่ถนนทางการต่อไป ไม่ได้เอารถม้าหรือเรืออะไรพวกนี้ออกมาเพื่อเดินทาง แต่พาฮ่วนเย่ว์เดินไปที่ป่านอกหมู่บ้าน

ลู่ฝานตามอยู่ข้างหลังของพวกเขา เดินเล่น ผ่อนคลายเป็นอย่างมาก

แต่คนพวกนี้ไม่ทันได้สังเกตเขาเลย แม้ว่าลู่ฝานจะอยู่ห่างจากด้านหลังของพวกเขาไม่ถึงหนึ่งร้อยฟุต

วิชาหลบซ่อนแบบนี้ ถ้าเป็นลู่ฝานที่ไม่เคยเข้าในสระปีศาจมาก่อน คงไม่มีทางที่จะทำได้ด้วยซ้ำ

แต่ตอนนี้ ครึ่งหนึ่งในเขตวิถีของตัว ลู่ฝานสามารถผลักไสพลังฟ้าดินรอบตัวได้ทุกเมื่อ

กล่าวอีกนัยหนึ่ง ตราบเท่าที่เขาต้องการ เขาสามารถอยู่ในสถานะ“ล่องหน”ได้ตลอดเวลา

เมื่อเทียบกับก่อนหน้านี้ ในเวลานี้ ท่าเดียวของลู่ฝานก็กลายเป็นประโยชน์ใช้สอยได้อย่างสมบูรณ์

ลู่ฝานขมวดคิ้วเล็กน้อย มองดูหนานกงสื่อพาตัวของฮ่วนเย่ว์กับเสี่ยวหยุนเข้าไปในป่า

เหตุการณ์แบบนี้ ทำให้เขารู้สึกว่าเคยเจอมาก่อน

หลังจากคิดอยู่พักหนึ่ง ลู่ฝานนึกขึ้นได้ ใช่แล้ว ตอนนั้นเพิ่งจะไปถึงประเทศตันเซิ่ง คุณชายสามของตระกูลหั่วก็เคยพาเขากับหลิงเหยาเข้าไปในป่า ต่อจากนั้นก็ตั้งใจที่จะฆ่าพวกเขาทิ้ง

วันนี้ หนานกงสื่อคนนี้ตั้งใจจะทำสิ่งเดียวกันอย่างเห็นได้ชัด

ลู่ฝานยิ้มเล็กน้อย เขารู้ว่า ผู้ฝึกฝนวิชาชั่วร้ายเหล่านี้ไม่ได้ใจกว้างขนาดนั้น

ถ้าเกิดจับตัวคนได้ คงจะไม่ได้พากลับไปอย่างง่ายดายขนาดนั้น

หลังจากเดินเข้าไปในป่าเป็นระยะทางหนึ่งร้อยไมล์ หนานกงสื่อถึงได้หยุดฝีเท้าลงมา โบกมือพูดว่า: “โยนนังผู้หญิงชั่วนั้นลงไปซะ!”

ผู้คุมกันโยนฮ่วนเย่ว์กับเสี่ยวหยุนอยู่บนพื้น

ในดวงตาของหนานกงสื่อเต็มไปด้วยเลือดเล็กน้อย เขาจ้องมองไปที่ใบหน้าของฮ่วนเย่ว์อย่างไม่วางตาแล้วพูดว่า: “เด็กสาวจากหอฝึกสัตว์ เธอไม่ควร ไม่ควรเลย ก็ไม่ควรหาเรื่องฉัน!”

ฮ่วนเย่ว์ฟังความอาฆาตในน้ำเสียงของหนานกงสื่อออก ฮ่วนเย่ว์เงยหน้าขึ้น มองใบหน้าของหนานกงสื่อที่มีเลือดติดอยู่ที่มุมปากแล้วพูดว่า: “แกจะฆ่าฉันเหรอ? คิดให้ดีๆ ฉันเป็นคนของหอฝึกสัตว์นะ!”

หนานกงสื่อค่อยๆหยิบกริชออกมาจากอก และพูดเบาๆ: “หอฝึกสัตว์? มีชื่อเสียงอย่างมาก แต่น่าเสียดาย ฉันไม่กลัวเลยสักนิด เธอไปตายได้แล้ว!”

เมื่อพูดเช่นนั้น กริชในมือของหนานกงสื่อก็แทงไปที่หัวของฮ่วนเย่ว์

เขาไม่ได้ผัดวันประกันพรุ่ง บอกว่าฆ่าก็ฆ่าเลย

เสี่ยวหยุนกรีดร้องออกมา ฮ่วนเย่ว์ฝืนบิดร่างกาย

แต่เมื่อเธอเคลื่อนไหวเช่นนี้ กริชของหนานกงสื่อก็เปลี่ยนทิศทาง โดยยังคงแทงไปที่ดวงตาของเธอ

ฮ่วนเย่ว์มองดูกริชแทงไปบนตัวของเธออย่างตาปริบๆ

เพล้ง!

มีเสียงเบาๆ

ในช่วงที่แขวนอยู่บนเส้นด้าย แสงวาบ ผ่านสายลม และกระทบกับตัวของหนานกงสื่อ

ทันใดนั้น หนานกงสื่อก็กระเด็นพลิกคว่ำออกไป คนทั้งคนก็ราวกับถูกภูเขาสูงกระแทกเข้าใส่ ร่างกายครึ่งหนึ่งก็ยุบตัวลงไป

เลือดพุ่งกระฉูด ต้นไม้รอบๆระเบิดเป็นผงในทันที ผู้คุมกันในชุดเกราะหนาหลายคน ก็ถูกระเบิดออกเช่นกัน

ฮ่วนเย่ว์จ้องมองฉากนี้อย่างนิ่งอึ้ง ใบหน้าเธอเต็มไปด้วยความประหลาดใจ