เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1836

ชุดนักบู๊สีแดงเพลิง ตัดอย่างเรียบร้อย เพื่อเน้นเรือนร่างอันสวยงามของเธอให้โดดเด่น

ผมหางม้า มัดไว้หลังท้ายทอย ดูคล่องแคล่วว่องไว และท่าทางสง่าผ่าเผย

มีดสั้นเหน็บไว้ที่เอวเล่มหนึ่ง เดินอย่างองอาจสง่าผ่าเผย ใบหน้าสะอาดไร้ที่ติ แสดงความเย่อหยิ่งทุกที่ทุกเวลา

ฮ่วนเย่ว์ดูเหมือนจะไม่ได้ยินเสียงตะโกนของลู่ฝาน และเดินตรงเข้าไปข้างใน

ไม่แปลกใจเลยที่เธอจะไม่ทันสังเกตเห็นลู่ฝาน เพราะบริเวณโดยรอบมีเสียงดังเกินไป และมีคนจำนวนมากเกินไป

ประกอบกับอยู่ท่ามกลางฝูงชน ยังมีมนุษย์ร่างยักษ์บางตัวที่สูงหลายร้อยฟุต พร้อมกับส่งเสียงดังอย่างน่าประหลาดใจ ตบโต๊ะไปด้วยตะโกนเรียกเสิร์ฟเหล้าไปด้วย และยิ่งกลบเสียงของลู่ฝานเข้าไปใหญ่

ฮ่วนเย่ว์นั่งลงที่หน้าโต๊ะตัวหนึ่ง ข้างหลังของเธอ ยังมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง

“คุณหนู พวกเราหนีมาไกลขนาดนี้ ถ้าให้ผู้อาวุโสรู้เข้า จะต้องไล่ฉันออกจากสำนักอย่างแน่นอน ฉันว่าพวกเราเที่ยวเล่นไม่กี่วัน พักผ่อนก็กลับไปเถอะ”

ฮ่วนเย่ว์พูดด้วยเสียงอันดัง: “ฉันไม่กลับไปหรอก พวกผู้อาวุโสในสำนัก ก็เป็นพวกแบ่งชนชั้นฐานะ ฉันไม่อยากฟังการวางของพวกเขาหรอก แต่งงานกับเจ้าชายปัญญาอ่อน เสี่ยวหยุนเธอว่า ฉันจะหนียังไงดี หรือว่าอยู่ให้คนฆ่าแกงในสำนักเหรอ?”

เสี่ยวหยุนเอียงหัวถามว่า: “แต่ว่าคุณหนู พวกผู้อาวุโสก็ไม่ได้บังคับให้เธอทำอะไรนี่น่า? พวกเขาแค่พูดเท่านั้นเอง ในตระกูลไม่มีทางทำเรื่องที่บังคับใจคนอื่นให้ทำในสิ่งที่ทำไม่ได้หรอก”

ฮ่วนเย่ว์พูดเสียงดังว่า: “ไม่ทำจริงเหรอ? ฉันจะบอกเธอให้ ไอ้เจ้าชายปัญญาอ่อนนั้นมาหาถึงที่เมื่อสองวันก่อน เขาแอบวิ่งเข้ามาในลานบ้านของฉัน และเป็นตอนกลางคืนด้วย”

เสี่ยวหยุนปิดปากด้วยความประหลาดใจ: “จริงเหรอ? พระเจ้า คาดไม่ถึงว่าเจ้าชายแห่งประเทศฉิงเทียนอย่างสง่าผ่าเผยจะทำเรื่องแบบนี้ได้”

ฮ่วนเย่ว์ทำเสียงฟึดฟัด: “ดังนั้นฉันก็เลยสั่งสอนเขาให้โหดๆ ทำร้ายจนเขาหนีไป”

เสี่ยวหยุนกลืนน้ำลายเต็มปากลงไปและพูดว่า: “โหดแค่ไหน?”

ฮ่วนเย่ว์พูดด้วยใบหน้าแดงเล็กน้อย: “ก็ไม่ได้โหดมากหรอก แค่หักแขนขาของเขา ต่อจากนั้นก็โยนเขาออกจากคฤหาสน์ของสำนักเท่านั้นเอง”

เสี่ยวหยุนไม่รู้ว่าควรที่จะพูดอะไรดี ตีแขนขาของคนอื่นเขาหัก นี่เรียกว่าไม่โหดร้ายอย่างงั้นเหรอ?

ในที่สุดเสี่ยวหยุนก็เข้าใจสักทีว่า ทำไมฮ่วนเย่ว์ต้องหนีออกมาอย่างรีบเร่ง

นี่คือกลัวคนอื่นจะแก้แค้น!

เห็นได้ชัดว่าฮ่วนเย่ว์ไม่ต้องการพูดอะไรมากเกี่ยวกับคำถามนี้ รีบเรียกพนักงานขึ้นมาเสิร์ฟอาหาร

เมื่อมองไปรอบๆ ฮ่วนเย่ว์มองดูที่ฝูงชนโดยรอบและพูดว่า: “คนมากมายจริงๆ ดูเหมือนว่าพวกเราจะมาถูกที่แล้วนะ เดินไปข้างหน้าอีก ก็น่าจะมาถึงประตูแห่งสี่โลกแล้ว”

เสี่ยวหยุนอุทานเสียงหลงด้วยความตกใจ: “คุณหนู เธอคงไม่ได้ตั้งใจจะหนีออกจากประเทศฉิงเทียนหรอกนะ เธอไม่เตรียมตัวที่จะเข้าร่วมการแข่งนานาประเทศเหรอ?”

ฮ่วนเย่ว์ลดเสียงลงพูดว่า: “ฉันทำร้ายเจ้าของคนอื่นเขาจนเป็นแบบนั้นแล้ว ไม่หนีอีกก็รอให้คนอื่นเขาจับตัวของฉันกลับไปเหรอ เสี่ยวหยุน เธอจะไปกับฉันมั้ย?”

เสี่ยวหยุนจับมุมเสื้อของตัวเอง และพูดว่า: “ฉัน…….”

แค่คำเดียวพูดเป็นเวลานาน เสี่ยวหยุนก็ไม่พูดอะไรอีก

ฮ่วนเย่ว์โบกมือพูดว่า: “ไม่ยอมก็ไม่ยอม ฉันไม่บังคับ เธอส่งฉันไปที่ประตูแห่งสี่โลก ฉันจากไปเธอก็กลับไป แล้วถือโอกาสบอกกับอาจารย์ของฉันด้วยว่า ฉันกลับประเทศอู่อานแล้ว ให้เขามีเวลาก็มาหาฉัน”

เสี่ยวหยุนขมวดคิ้วพูดว่า: “ประเทศอู่อานคือที่ไหน? ทำไมต้องไปที่นั่นด้วย”

ฮ่วนเย่ว์ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า: “ประเทศเล็กๆของแดนตะวันออก ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมอยากกลับไปที่นั่น ถึงยังไงอยู่ในประเทศอู่อาน ฉันอยู่อย่างมีอิสระมาก อิสระเธอเข้าใจมั้ย?”

เสี่ยวหยุนส่ายหัวพูดว่า: “ไม่เข้าใจ ฉันทำงานตามคำสั่งคน ไม่เคยมีอิสระมาก่อน”

ฮ่วนเย่ว์จับมือของเสี่ยวหยุนพูดว่า: “ถ้าหากเธอต้องการอิสระ ก็มาหาฉันที่ประเทศอู่อาน”

เสี่ยวหยุนพยักหน้าเบาๆ

อาหารและเหล้าถูกเสิร์ฟอย่างรวดเร็ว ฮ่วนเย่ว์อิ่มอร่อยกับอาหารมื้อใหญ่

ผู้หญิงคนนี้ทานข้าวค่อนข้างเหมือนรูปแบบคณะหนึ่งเดียว ให้ความสำคัญกับความรวดเร็วแม่นยำ และไร้ความปรานี โดยธรรมชาติแล้ว ไม่มีรูปร่างยากที่จะบรรยายได้เลยสักนิด