เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1840

ใบหน้าของลู่ฝานก็มีรอยยิ้มอย่างไม่สามารถควบคุมได้

เฟิงเสี่ยวชี่เงยหน้าที่เต็มไปด้วยเลือด มองไปทางลู่ฝาน

ทันใดนั้น สีหน้าของเฟิงเสี่ยวชี่ก็ประหลาดใจเป็นอย่างมาก และพูดด้วยความประหลาดใจว่า: “ลู่ฝาน นายก็มาด้วยเหรอ!”

ลู่ฝานพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “มาเร็วกว่านาย ดูเหมือนว่านายจะสู้ไม่ไหวนะ ดูเหมือนว่าหลายปีมานี้ นายไม่ได้ฝึกตนดีๆนะ!”

เฟิงเสี่ยวชี่ฝืนลุกขึ้นมาแล้วพูดว่า: “ไม่อยู่ในสถานการณ์เดียวกันไม่เข้าใจหรอก มีความสามารถนายก็ลองดูสิ หมอนี่ผลการฝึกตนสูงจริงๆ!”

ลู่ฝานหันหน้ามองไปทางจั่วหยุนตงและถามว่า: “พวกนายสองเกลียดอะไรกัน แค้นอะไรกัน ถึงได้ต่อสู้กันแบบนี้?”

เมื่อจั่วหยุนตงได้ยินเช่นนี้ก็พูดด้วยสีหน้าไม่พอใจ: “ไม่ใช่เรื่องของแก ทำไม แกก็อยากโดนตีเหรอ”

น้ำเสียงไม่ดี จั่วหยุนตงยื่นมือออกไปเคลื่อนไหว ดาบหักก็บินกลับเข้าไปในมือ

ลู่ฝานพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “ถามหน่อยก็ไม่ได้เหรอ? เฟิงเสี่ยวชี่ นายมีเรื่องอะไรกับเขากันแน่!”

เฟิงเสี่ยวชี่ตะโกนเสียงดังทันที: “ไอ้ขี้หลงทางนี้ พาฉันเดินไปรอบภูเขาหลายรอบแล้ว สุดท้ายก็วนกลับมาอีก ทั้งที่มีแผนที่อยู่ในมือ กลับเหมือนกับคนหลงทาง รู้แค่วนรอบอย่างเดียว ฉันว่าเขาไม่กี่คำ หมอนี่จะฆ่าฉัน! จั่วหยุนตง นายพูดเองสิ สมองนายมีปัญหาหรือเปล่า!”

ลู่ฝานเลิกคิ้วมองไปที่จั่วหยุนตง อ้าปากเล็กน้อย มีเรื่องประหลาดแบบนี้อยู่ในโลกด้วยเหรอ?

จั่วหยุนตงดูเหมือนจะค่อนข้างพาลโกรธ และตะโกนเสียงดัง: “ฉันไม่อนุญาตให้แกว่าฉันหลงทาง อย่าคิดว่าแกมีผู้ช่วย ฉันก็จะกลัว วันนี้ แกต้องขอโทษฉัน!”

จั่วหยุนตงพูดขณะที่ดาบหักในมือก็ยกขึ้นอีกครั้ง

ลู่ฝานมองดูฉากนี้ ก็ยื่นมือของตัวเองออกมาแล้วพูดว่า: “ต้องต่อสู้เหรอ?”

จั่วหยุนตงไม่สนใจเสียงพูดของลู่ฝาน และก็ฟันดาบลงไปที่เฟิงเสี่ยวชี่อีก

ฟันดาบไป ฟ้าดินก็เปลี่ยนสีทันที

ในดวงตาของลู่ฝานก็เป็นประกาย และทันใดนั้นก็ยื่นมือขวาของตัวเองออกมา

เพล้ง!

มีเสียงทองหินกระทบดังขึ้นมา

ทันใดนั้น ปราณดาบของจั่วหยุนตงก็หายไป และพลังปราณก็แตกเป็นเสี่ยงๆ

เมื่อจ้องมอง จั่วหยุนตงก็ตกตะลึงเมื่อมองเห็นลู่ฝานคว้าดาบของเขาด้วยมือข้างเดียว

เรียบง่าย ง่ายดาย ดูเหมือนไม่ได้ใช้พลังอะไร ก็หยุดคว้าดาบหักของเขาอยู่หยุดในกลางอากาศ

“พลังไม่เลว”

ลู่ฝานพูดเบาๆ

ในดวงตาของจั่วหยุนตงเป็นประกายจ้า จ้องมองใบหน้าของลู่ฝานอย่างไม่วางตาแล้วพูดว่า: “แกก็เหมือนกัน รับหมัดหนึ่งของฉันซะ!”

ทันใดนั้น จั่วหยุนตงกำปั้นด้วยมือซ้าย และกระแทกหน้าอกของลู่ฝานเหมือนฟ้าผ่า

ลู่ฝานรู้สึกได้ถึงแรงระเบิด ทำลายเกราะเกล็ดมังกร และต้องการที่จะเทพลังเข้าสู่ในร่างกายของเขา

สายตาสั่นไหว ลู่ฝานพลังปราณแวบวาบ

หมัดของจั่วหยุนตงก็เปล่งเสียงแกร๊กออกมาในทันที

ทันใดนั้นพื้นดินใต้เท้าก็หายไปในกลางอากาศสามฟุต

ลู่ฝานต่อยด้วยมือซ้ายในเวลาเดียวกัน หมัดของเขา ก็โดนแก้มของจั่วหยุนตงอย่างแม่นยำ

แทบจะในทันที จั่วหยุนตงบินตรงไปในระยะไกล เหมือนนกที่บินอยู่บนท้องฟ้า

วาดส่วนโค้งบนท้องฟ้าเหมือนดาวตก และไม่รู้ว่ามันตกลงไปที่ใด

ลู่ฝานมองไปที่หมัดของตัวเอง ก็ได้ เขาเองก็ไม่รู้ว่า หลังจากที่พลังปราณแข็งแกร่งขึ้น พลังก็จะน่าทึ่งมากเช่นนี้

ถือว่าหมอนี่โชคร้าย ถ้ารู้ก่อนก็ไม่ต่อยหน้าหรอก หวังว่าเขาจะไม่เสียโฉมนะ

ในขณะนี้ จู่ๆ ลู่ฝานก็ได้ยินเสียงตะโกนในป่าอีกครั้ง: “แกกล้าต่อยหน้าของฉัน! ตาย!”

ลู่ฝานสะบัดมือเรียกกระบี่หนักไร้คมของตัวเองมา เตรียมพร้อมที่จะต่อสู้

แต่ในขณะนี้ ลู่ฝานเห็นร่างหนึ่งลอยขึ้นไปบนท้องฟ้าในระยะไกล จากนั้นก็ไปอีกทางหนึ่ง เปลี่ยนเป็นลำแสงและจากไป

ลู่ฝานอ้าปากกว้างเล็กน้อยและพูดว่า: “ตะโกนได้ก้าวร้าวขนาดนั้น? ก็เพื่อหนีเหรอ?”

ด้านหลัง เสียงของเฟิงเสี่ยวชี่ดังขึ้น