เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1851

ลู่ฝานมองหลวี่เหวยพูดเกลี้ยกล่อมผู้อาวุโสหลังค่อมอยู่ไกลๆ แล้วพาจางเยว่หานกับอู่คงหลิงเดินเข้ามา

ยกยิ้มมุมปาก สีหน้าลู่ฝานดูคาดหวังเล็กน้อย เขาอยากรู้จริงๆ ว่าเมื่ออู่คงหลิงเห็นเขาจะมีท่าทางยังไง

หัวหน้าสำนักต้วนพูดขึ้นข้างๆ ว่า “คิดไม่ถึงว่าหัวหน้าสำนักเงามืดชอบสาวงามด้วย”

ลู่ฝานพูดโดยไม่หันมามอง “ใครๆ ก็ชอบสาวงามทั้งนั้นแหละ”

หัวหน้าสำนักต้วนชะงักไป จากนั้นหัวเราะเบาๆ ออกมา

อู่คงหลิงกับจางเยว่หานเดินมาอย่างรวดเร็ว

เมื่อพวกเธอเห็นว่าคนที่นั่งอยู่ตรงนั้นคือลู่ฝาน อู่คงหลิงชะงักฝีเท้าพร้อมใบหน้าตกตะลึงทันที

จางเยว่หานเบิกตาโตจนลูกตาแทบหลุดออกมาแล้ว เธออ้าปากหวอเบาๆ

หลวี่เหวยเดินกลับมาข้างลู่ฝานแล้วพูดว่า “หัวหน้าสำนัก ฉันพาคนมาแล้ว แต่ฉันคิดว่าไปแย่งคนมาจากคนอื่นต้องชดเชยอะไรสักหน่อย หัวหน้าสำนักคิดว่าจะชดเชยให้เขากี่รายชื่อ”

ลู่ฝานตอบเสียงเบา “นายคิดว่าไงล่ะ”

หลวี่เหวยตอบว่า “ไม่ให้สักคน”

ลู่ฝานพยักหน้าหัวเราะ

มองอู่คงหลิงกับจางเยว่หานที่ยังอึ้งอยู่ตรงนั้น เขากระดิกนิ้วเบาๆ แล้วพูดว่า “เข้ามาสิ ฉันไม่กินพวกเธอหรอก!”

อู่คงหลิงระงับอารมณ์ตกใจของตัวเองไว้ สูดหายใจลึกแล้วเดินเข้าไปหาลู่ฝานพร้อมรอยยิ้มสดใสบนใบหน้า

จางเยว่หานรู้สึกว่ามือกำลังสั่น เธออยากหันหลังวิ่งหนีไปเดี๋ยวนี้เลย

แต่ผู้ฝึกชั่วร้ายชุดดำที่อยู่รอบๆ กำลังจ้องเธอเขม็ง เธอจะหนีไปไหนได้ล่ะ

ใบหน้าจางเยว่หานเริ่มบิดเบี้ยวเหมือนโดนคนเหยียบหน้าอย่างแรง

เดินเซๆ เข้าไปหาลู่ฝาน!

ทั้งสองมาถึงตรงหน้าลู่ฝาน อู่คงหลิงกำลังจะเอ่ยปากพูด ทว่าลู่ฝานยกมือขึ้นห้ามแล้วพูดว่า “ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ฉันเกลียดคำพูดไร้สาระที่สุด จำไว้ว่าตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เมื่อมาถึงในสำนักฉัน ถ้าฉันไม่ให้พวกเธอพูด พวกเธอห้ามพูดแม้แต่คำเดียว เข้าใจไหม”

อู่คงหลิงอมยิ้มพยักหน้า แต่แววตาขบขันกำลังพูดว่า “โอ้ แสดงเก่งมาก!”

ลู่ฝานทำเป็นไม่เห็นสายตาของอู่คงหลิง แล้วหันไปมองจางเยว่หาน

ผู้หญิงที่เคยพัวพันกับเขาคนนี้ ตอนนี้ยังสวยเหมือนเดิม แต่บนตัวกลับมีความชั่วร้ายเต็มไปหมด

เสื้อผ้าบางบนตัว ผมเผ้ายุ่งเหยิง อะไรที่ควรโผล่หรือไม่ควรโผล่ออกมาก็โผล่ออกมาหมด

พลานุภาพกับวิทยายุทธดูไม่เลว ลู่ฝานไม่เข้าใจจริงๆ เขาจำได้ว่าเมื่อไม่กี่ปีก่อน ตอนจางเยว่หานโดนไล่ออกจากสถาบันสอนวิชาบู๊ เธอโดนทำลายวิทยายุทธนิ

แต่ตอนนี้เธอดูเหมือนสบายดีมาก

อย่าบอกนะว่าเธอไม่แคร์เรื่องที่ตันเถียนโดนทำลาย

จางเยว่หานเห็นลู่ฝานจ้องตัวเอง จึงแค่นยิ้มออกมาบนใบหน้า

ลู่ฝานละสายตาแล้วสะบัดมือไปด้านหลัง

อู่คงหลิงกับจางเยว่หานไปยืนด้านหลังลู่ฝานอย่างรู้งาน

หัวหน้าสำนักต้วนที่อยู่ข้างๆ เห็นการกระทำของลู่ฝาน จึงพูดอย่างตกใจเล็กน้อย “หัวหน้าสำนักเงามืดไม่ให้พวกเธอมอบความจงรักภักดีเหรอ”

ลู่ฝานตอบกลับอย่างราบเรียบ “ก็แค่พิธีเท่านั้น ทำหรือไม่ทำก็เหมือนกัน!”

หัวหน้าสำนักต้วนส่ายหน้าพูดว่า “พูดแบบนั้นไม่ได้นะ หัวหน้าสำนักเงามืด พิธีบางอย่างสำคัญมากนะ”

เมื่อเข้ามาเห็นความหรูหราด้านใน อู่คงหลิงพูดด้วยรอยยิ้ม “สวยมาก หัวหน้าสำนักลู่ ตอนนี้ฉันพูดได้หรือยัง”

ลู่ฝานนั่งบนเก้าอี้หวายแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “เธอก็พูดอยู่ไม่ใช่เหรอ”

อู่คงหลิงค่อยๆ ยืนข้างลู่ฝานแล้วพูดว่า “ฉันกลัวนายฆ่าฉันน่ะสิ ตอนนี้นายเป็นหัวหน้าสำนัก พวกผู้ฝึกชั่วร้ายที่ไม่ได้เป็นแม้กระทั่งผู้ดูแลอย่างพวกเรา สำหรับนายเราเป็นแค่หนอนตัวเล็กๆ ใต้เท้านาย สามารถเหยียบเราให้ตายได้ทุกเมื่อ ”

เมื่อได้ยินคำพูดของอู่คงหลิง ลู่ฝานพูดว่า “งั้นเหรอ แล้วเธอว่าฉันควรเหยียบพวกเธอให้ตายดีหรือเปล่า”

อู่คงหลิงหัวเราะอย่างมีความสุขเพิ่มขึ้นอีก เดินไปด้านหลังลู่ฝานแล้วนวดไหล่เขาเบาๆ

ส่วนจางเยว่หานที่ยืนอยู่ตรงนั้นดูทำอะไรไม่ถูก กัดฟันเบาๆ เงียบอยู่นาน

เธอมองอู่คงหลิงนวดไหล่ให้ลู่ฝานอย่างอ่อนโยนด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม มีประกายแวบเข้ามานัยน์ตา

จู่ๆ เหมือนจางเยว่หานตัดสินใจอะไรบางอย่าง เธอพูดด้วยรอยยิ้มสดใสบนใบหน้า “หัวหน้าสำนักลู่ ไม่เจอกันนานเลย คิดถึงมากเลย ที่แท้ตอนนี้นายเป็นหัวหน้าสำนักแล้ว ฉันรู้สึกเลื่อมใสจริงๆ!”

ลู่ฝานพูดว่า “งั้นเหรอ จางเยว่หาน ฉันคิดว่าเธอไปใช้ชีวิตแบบคนธรรมดาอยู่ที่ไหนแล้วซะอีก คิดไม่ถึงว่าเธอกลายเป็นผู้ฝึกชั่วร้ายไปแล้ว เธอใช้ได้เลยนะ โดนทำลายตันเถียนแต่ยังฝึกฝนต่อได้ บอกฉันได้หรือเปล่าว่าเธอทำได้ยังไง”

“หัวหน้าสำนักลู่อย่าล้อฉันสิ ตอนนั้นฉันไม่รู้ความเลยล่วงเกินหัวหน้าสำนักลู่ ตอนนี้ฉันเพิ่งรู้ว่าเป็นพวกเดียวกับเจ้าสำนักลู่ ฉันขอโทษหัวหน้าสำนักลู่ งั้นฉันนวดขาให้แล้วกัน!”

จางเยว่หานพูดพลางเดินบิดไปบิดมาเข้าไปหาลู่ฝาน

เหมือนเธอจงใจเดินยั่วยวนมาก สีหน้าเต็มไปด้วยอารมณ์มากมาย

ลู่ฝานมองเธอแล้วพูดว่า “หยุด ฉันให้เธอเดินเข้ามาแล้วเหรอ”

จางเยว่หานชะงักฝีเท้าลงอย่างกระอักกระอ่วน

ลู่ฝานมองจางเยว่หานอย่างเฉยเมยแล้วพูดว่า “เธอพูดผิดแล้ว ฉันกับเธอไม่เคยเป็นพวกเดียวกัน!”