เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1856

ตอนกลางคืนมืดมิดไร้แสงดาว

นอกตำหนักองค์ชายใหญ่ ชายคนหนึ่งพากลุ่มคนเดินเข้ามาตามลำดับ

“เร็วหน่อยไอ้พวกสวะ พวกนายมาจัดที่พักให้สวะพวกนี้ ทำงานเล็กๆ น้อยๆ ไปก่อน รอส่งออกไปทำงาน”

คนที่พูดคือหลวี่เหวยที่เพิ่งเลือกคนเสร็จ

ตัวปกคลุมด้วยชุดสีดำ ใบหน้ามีรอยยิ้มร้ายกาจ

คนใช้ที่โดนเขาเรียกตัวรีบเดินเข้ามา พาพวกผู้ฝึกชั่วร้ายที่ไม่เคยเจอโลกกว้างออกไปทั้งหมด

กลุ่มยักษ์ไล่พวกผู้ฝึกชั่วร้ายเข้าไปด้านในลึกๆ ของตำหนักองค์ชายใหญ่เหมือนต้อนเป็ด

คนใช้แก่ๆ คนหนึ่งเดินมาข้างหลวี่เหวยแล้วพูดว่า “นายเป็นใคร มาจากไหน คนพวกนี้เป็นใคร”

หลวี่เหวยพูดเสียงดังว่า “ฉันคือรองหัวหน้าสำนักพวกนาย!”

คนใช้พูดเสียงดังว่า “รองหัวหน้าสำนักเหรอ รองหัวหน้าสำนักเราคือองค์ชายใหญ่ นายเป็นใครไม่ทราบ!”

หลวี่เหวยพูดด้วยเสียงเย็นชาเล็กน้อย “ฉันบอกว่าใช่ก็ใช่สิ ไอ้โง่ เมื่อเช้าไม่เห็นเหรอว่าฉันออกไปกับหัวหน้าสำนัก”

คนใช้พูดว่า “เหรอ ฉันขอดูสักครู่”

พูดพลาง คนใช้เอากระจกจำภาพออกมาต่อหน้าหลวี่เหวย ด้านในมีม่านแสงเปลี่ยนแปลงมากมาย

หลวี่เหวยดูอยู่ข้างๆ จู่ๆ เขาขมวดคิ้วขึ้นมา

ในที่สุดคนใช้เห็นลู่ฝานกับหลวี่เหวยออกไปพร้อมกัน เขาก้มตัวแล้วพูดอย่างนอบน้อมทันที “ที่แท้ก็ท่านรองหัวหน้าสำนักนี่เอง ผู้ดูแลสวี่ขอคารวะ”

หลวี่เหวยพูดว่า “พอแล้ว ที่นายบันทึกไว้เมื่อกี้คืออะไร คือเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้เหรอ เอามาให้ฉันดูหน่อย”

คนใช้พูดอย่างลังเลทันที “เอ่อ......”

หลวี่เหวยหัวเราะอย่างเข้าใจ “พูดลำบากหรือไม่กล้าพูด!”

หลวี่เหวยหัวเราะพลางกระซิบข้างหูคนใช้ “ถ้าบอกฉัน ฉันจะให้นายเลือกคนหนึ่งจากสวะพวกนั้น”

คนใช้ตาเป็นประกาย เมื่อกี้เขาเห็นผู้ฝึกชั่วร้ายสวยๆ ตั้งหลายคน

คนใช้ยิ้มแล้วพูดว่า “ขอบคุณรองหัวหน้าสำนักมาก จริงๆ ก็มีเรื่องเกิดขึ้น รองหัวหน้าดูเองเถอะ”

คนใช้ยื่นกระจกจำภาพให้หลวี่เหวย

หลวี่เหวยรีบดูอย่างละเอียดทันที

ดูเรื่องที่หลีซุ่นโดนซัด จางเยว่หานโดนจับ เขาดูมันอย่างละเอียด

หลวี่เหวยดูจบแล้วถึงกับขมวดคิ้ว จากนั้นพึมพำว่า “แปลกมาก ทำไมถึงโยนร่างหลอมดีๆ เข้าคุกใต้ดินล่ะ นายพาฉันไปคุกใต้ดินหน่อยสิ ฉันจะไปเจอผู้หญิงคนนี้ด้วยตัวเอง”

คนใช้คำนับแล้วขานรับ รีบพาหลวี่เหวยมาหน้าบ้านไม้ธรรมดาๆ หลังหนึ่ง

นี่คือทางเข้าคุกใต้ดิน!

ประตูเปิดออกเบาๆ ด้านในเต็มไปด้วยความมืด

หลวี่เหวยก้าวเข้าไป จู่ๆ เขารู้สึกว่าตัวเองผ่านจวนอากาศธาตุ จากนั้นเห็นผู้ฝึกชั่วร้ายพร้อมอาวุธครบมือปรากฏตัวข้างหน้า

“ใคร!”

หลวี่เหวยกวาดตามองคนพวกนี้ จากนั้นมองแสงเทียนสั่นไหวไปมารอบๆ เต็มไปด้วยกรงเหล็กที่หลอมมาจากหินผนึกกำลัง “หลวี่เหวย รองหัวหน้าสำนัก!”

พวกผู้ฝึกชั่วร้ายมองหลวี่เหวยอย่างสับสน พวกเขาไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน

“ไม่รู้จัก ฆ่า!”

พวกผู้ฝึกชั่วร้ายกำลังจะลงมือ สายตาหลวี่เหวยแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชาดุดัน แมงป่องปรากฏในมือ

ในช่วงคับขัน จู่ๆ เสียงหนึ่งดังขึ้น

“หลวี่เหวย นายมาที่นี่ทำไม”

หนานกงสิงเดินมาช้าๆ ผู้ฝึกชั่วร้ายรอบๆ รีบหลีกทางทันที

หลวี่เหวยมองหนานกงสิงแล้วพูดว่า “สหายหนานกงอยู่ที่นี่ด้วยเหรอ ฉันแค่มาดูเล่นๆ เพิ่งมาไงเลยทำความคุ้นเคยสักหน่อย”

หนานกงสิงจ้องหลวี่เหวยแล้วพูดว่า “ได้ งั้นนายก็ทำความคุ้นเคยไปเรื่อยๆ ฉันมีเรื่องต้องทำเยอะ คงไม่ได้อยู่เป็นเพื่อนนาย”

หลวี่เหวยผายมือขวาแล้วพูดว่า “พูดอะไรกัน เดินทางปลอดภัยนะสหายหนานกง”

หลวี่เหวยปรบมือเรียกคนแล้วพูดว่า “เปิดประตูให้ฉันเข้าไป!”

ผู้ฝึกชั่วร้ายปิดค่ายกลล่องหนนอกกรงเหล็กทันที

หลวี่เหวยเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มชั่วร้าย จากนั้นช้อนคางจางเยว่หานขึ้นเบาๆ

“สาวงามเหมือนยาพิษ ทำให้คนหลงใหลเคลิบเคลิ้ม”

พูดจบ แสงสีดำสว่างวาบ ทุกอย่างตกอยู่ในความมืดมิด

นอกคุกใต้ดินเวลานี้

หนานกงสิงชะงักฝีเท้าลง กระดิกนิ้วไปด้านข้าง

ตาเฒ่าสวี่ที่นำทางให้หลวี่เหวยเมื่อครู่วิ่งเข้ามา

หนานกงสิงยิ้มแล้วพูดว่า “ทำได้ไม่เลว หวังว่านายจะไม่เผยพิรุธอะไรนะ”

ตาเฒ่าสวี่หมอบลงบนพื้นแล้วพูดว่า “ไม่กล้าทำพลาดแม้แต่นิดเดียว”

หนานกงสิงพูดเสียงดังว่า “ดีมาก ตั้งแต่นี้ไปพวกนายคอยจับตามองจางเยว่หานกับหลวี่เหวยไว้ให้ดี ฉันต้องการรู้ทุกคำพูดและการกระทำของพวกเขา”

ทุกคนขานรับ หนานกงสิงสะบัดมือแล้วพูดว่า “พวกนายไปได้แล้ว”

พวกผู้ฝึกชั่วร้ายพากันแยกย้าย หนานกงสิงเดินกลับมาด้านหลังตำหนัก

อู่คงหลิงกำลังต้มชาอยู่ ลู่ฝานกำลังนั่งฝึกฝนอยู่บนหลังคาไม่ไกล

หนานกงสิงเดินมาข้างอู่คงหลิงแล้วพูดว่า “ฉันไม่รู้ว่าทำไมหัวหน้าสำนักเชื่อใจเธอขนาดนี้ แต่ฉันหวังว่าวิธีที่เธอบอกจะได้ผลจริงๆ!”

อู่คงหลิงพูดว่า “จัดการจางเยว่หาน ได้ผลแน่นอน แต่ทำไมนายถึงเลือกหลวี่เหวยมาตายแทนล่ะ”

หนานกงสิงพูดว่า “เพราะฉันเกลียดเขา สหายลู่ฝานก็อยากฆ่าเขานานแล้ว แค่นี้แหละ!”

อู่คงหลิงพยักหน้าพูดว่า “ถ้าเป็นแบบนี้ก็ยากหน่อย แต่ไม่เป็นไรหรอก ของเป็นของฉัน ส่วนนายได้ความดีความชอบไป”

หนานกงสิงพูดว่า “ดูเหมือนเราจะเป็นคู่หูที่ดีนะ”

อู่คงหลิงมองลู่ฝานแล้วพูดว่า “ฉันก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน มีเราอยู่ หัวหน้าสำนักอย่างลู่ฝานสบายไปเยอะเลย”