เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1855

“หลีกไปๆ อย่าขวางทาง!”

พวกคนใช้มัดหลีซุ่นที่สลบอยู่จนแน่น รีบแบกออกมาจากด้านหลังตำหนักอย่างรวดเร็ว

ตอนเดินออกจากประตูด้านหลังตำหนัก เกือบชนจางเยว่หานที่รีบเดินมาอย่างรวดเร็ว

จางเยว่หานมองหลีซุ่นที่เลือดเต็มตัวด้วยแววตาตกตะลึง มือสั่นอย่างไม่สามารถควบคุมได้

นี่คือผลงานชิ้นเอกของลู่ฝานงั้นเหรอ

เดิมทีในใจจางเยว่หานยังรู้สึกโชคดีที่ลู่ฝานไม่ใช่คนโหดเหี้ยม

แต่ดูเหมือนตอนนี้ลู่ฝานจะจัดการใคร คงไม่มีความลังเลแม้แต่น้อย

ยืนอึ้งอยู่ที่เดิมครู่หนึ่ง จู่ๆ ลู่ฝาน อู่คงหลิงและคนอื่นเดินออกมา

ลู่ฝานเห็นจางเยว่หานที่ยืนอึ้งอยู่ด้านข้าง

ลู่ฝานขมวดคิ้วพูดว่า “เธอมาทำอะไรที่นี่”

“ฉัน....ฉัน....”

จางเยว่หานตื่นตระหนกจนพูดอะไรไม่ออก

พลานุภาพบนตัวลู่ฝานยังไม่หายไป พลังระเบิดด้านหลังบ้านกระตุ้นร่างกายจางเยว่หาน

จางเยว่หานกลืนน้ำลายแล้วรีบคุกเข่าพูดว่า “หัวหน้าสำนัก ฉันมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันคิดว่าสามารถช่วยได้”

คำโกหกเส็งเคร็งแบบนี้ ทำให้เสี่ยวหยุนที่อยู่ข้างฮ่วนเย่ว์ขมวดคิ้วเบาๆ

ลู่ฝานมองเธอด้วยแววตาดุดัน

เงียบอยู่ครู่หนึ่ง ลู่ฝานพูดว่า “ดูเหมือนเธอไม่อยากทำงานแล้วสินะ โยนเธอเข้าไปในคุกใต้ดิน”

คนรับใช้รอบๆ เข้ามามัดจางเยว่หานไว้ทันที

จางเยว่หานตะโกนโวยวาย “หัวหน้าสำนัก ฉันผิดไปแล้ว ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันเป็นคนตระกูลลู่นะ! นายฆ่าฉันไม่ได้!”

หนานกงสิงได้ยินแล้วสะบัดมืออย่างแรง

ชายร่างกายกำยำคนหนึ่งจับตัวจางเยว่หานแล้วพาออกไปทันที

มัดด้วยโซ่ที่ทำจากหินผนึกกำลังทั้งตัว เสียงตะโกนของจางเยว่หานกลายเป็นเสียงร้องครวญครางทันที

หนานกงสิงถามเสียงเบาอยู่ด้านหลัง “หัวหน้าสำนัก เธอเป็นใครเหรอ”

ลู่ฝานตอบกลับอย่างเฉยเมย “แค่คนไม่สำคัญ สหายหนานกง ฉันขอแนะนำสักหน่อย นี่คืออู่คงหลิง เพื่อนเก่าฉันเอง”

อู่คงหลิงทำความเคารพหนานกงสิงด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม “คารวะคุณชายหนานกง”

หนานกงสิงมองใบหน้าเกือบไร้ที่ติของอู่คงหลิง เขาเลิกคิ้วขึ้นพูดกับลู่ฝานว่า “คงไม่ใช่แค่เพื่อนเก่ามั้ง”

ลู่ฝานหัวเราะอย่างกระอักกระอ่วน สีหน้าอู่คงหลิงยังปกติเหมือนเดิม

ส่วนฮ่วนเย่ว์ที่อยู่ด้านหลังมองลู่ฝาน แล้วมองอู่คงหลิง จู่ๆ เธอหงุดหงิดแล้วพูดเสียงดังว่า “ฉันเหนื่อยแล้ว ขอกลับไปพักผ่อนก่อน”

เมื่อพูดจบฮ่วนเย่ว์ลากเสี่ยวหยุนเดินออกไปทันที