เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1858

ประตูหิน ทางเดินมืดสนิท แสงเทียนสลัว

ลู่ฝานตามหนานกงสิงมายังฐานของผู้ฝึกชั่วร้ายต่างถิ่นด้านนอกพระราชวัง

แต่มีเมืองของผู้ฝึกชั่วร้ายก็ต้องมีฐานแบบนี้ มันเป็นทั้งที่พัก จุดเดินทาง และที่รวมตัวของผู้ฝึกชั่วร้าย

แน่นอนว่ามีเพียงผู้ดูแลระดับต่ำสุดถึงจะมาที่นี่

ผู้ฝึกชั่วร้ายฐานะดีหน่อยจะมีที่ซ่อนตัวที่ดีกว่านี้

เมื่อเดินเข้ามาในฐาน ลู่ฝานไม่เห็นผู้ฝึกชั่วร้ายสักคน

แสดงว่าก่อนมาต้องมีคนช่วยเขาจัดการคนที่ไม่เกี่ยวข้องออกไปแล้ว

เดินตามทางเดินจนมาถึงห้องใต้ดินขนาดใหญ่ ซึ่งทำมาจากหิน

ลู่ฝานเห็นคนอ้วนคนหนึ่ง มองแวบเดียวลู่ฝานก็จำได้ว่านี่คือไอ้อ้วนที่ช่วยพวกเขาตอนประชุมใต้ดินที่สวนในวัง ไขมันกองเป็นชั้นๆ บนตัวเขาจำได้ง่ายสุดเลย

หนานกงสิงเข้ามาแนะนำ “หัวหน้าสำนัก นี่คือเผิงหง รองหัวหน้าสำนักที่ 51 คนที่กดหัวเราให้ก้มเมื่อครั้งที่แล้ว!”

ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “ฉันรู้แล้ว ฉันจำได้ รองหัวหน้าเผิงสบายดีไหม”

ไอ้อ้วนเผิงถูมือไปมาแล้วพูดว่า “หัวหน้าสำนักเงามืดไม่ต้องมีพิธีรีตองอะไรมากหรอก ได้ช่วยหัวหน้าสำนักเงามืดถือเป็นเกียรติของฉัน ฉันให้ลูกน้องของสำนักที่ 51 ไปพาคนที่หัวหน้าต้องการมาจากประเทศอู่อานแล้ว หัวหน้าดูสิ ลู่หมิง ผู้เฝ้าเมืองลู่!”

ไอ้อ้วนเผิงพูดแล้วหลีกทางให้

ตอนนี้ลู่ฝานเพิ่งเห็นว่าด้านหลังไอ้อ้วนเผิงมีเตียงหินอยู่ มีคนนอนอยู่บนเตียงคนหนึ่ง

เมื่อกี้ไอ้อ้วนเผิงคงบังจนมิด

“ลู่หมิง!”

มองเพียงแวบเดียวลู่ฝานจำได้ทันที

คนที่แสนคุ้นเคย ถ้าไม่ใช่ลู่หมิงจะเป็นใครได้อีก

ร่างกายซูบผอม หลับตาสนิท ควันสีดำเคลื่อนไหวทั่วร่างกาย

ลู่ฝานเดินมาข้างลู่หมิงแล้วยื่นมือเข้าไปหาลู่หมิง

จู่ๆ ลู่ฝานพบว่าลู่หมิงไม่มีลมหายใจแล้ว

ฝ่ามือสั่นเล็กน้อย ลู่ฝานกัดฟันพูดว่า “นี่มันเกิดอะไรขึ้น”

ได้ยินเสียงแฝงด้วยความอาฆาตของลู่ฝาน ไอ้อ้วนเผิงรีบโบกมือพัลวัน “หัวหน้าสำนักเงามืด ฉันไม่ได้ทำนะ ลูกน้องฉันบอกว่าตอนเจอเขาก็เป็นแบบนี้แล้ว พวกเขาแค่ผนึกออร่าปีศาจในตัวเขาเท่านั้น เขาจะได้ไม่ดิ้นไปมา”

ลู่ฝานวางฝ่ามือลงบนไหล่ลู่หมิง ปราณชี่พุ่งเข้าไปในตัวลู่หมิง

สีหน้าลู่ฝานไม่สู้ดีเข้าไปใหญ่

เลือดไม่ไหล พลังปราณไร้ร่องรอย ไม่พบวิญญาณ ทั้งตัวเต็มไปด้วยกลิ่นศพ

นี่ยังใช่คนหรือเปล่า

นี่มันหุ่นเชิดชัดๆ พลังชีวิตโดนทำลาย หุ่นเชิดที่เกิดจากการฝืนใส่ออร่าปีศาจกับกลิ่นศพเข้าไป

ปราณชี่ของลู่ฝานพุ่งไปทำลายผนึกในตัวลู่หมิง

ลู่หมิงลืมตาขึ้นทันที ดวงตาสองข้างแปรเปลี่ยนเป็นแดงก่ำ

มือสองข้างจับแขนลู่ฝานไว้ อ้าปากเหมือนจะกัดแขนลู่ฝาน

แรงเยอะมาก กล้ามเนื้อและกระดูกทั้งตัวทนทานเหมือนหิน

ออร่าปีศาจรุนแรงแผ่ซ่านออกไป มีกลิ่นพิษและกลิ่นศพด้วย

เห็นลู่หมิงคลั่งขึ้นมา ไอ้อ้วนเผิงร้องเสียงหลง “หัวหน้าสำนักเงามืด ระวังด้วย”

ไอ้อ้วนเผิงพูดแล้วจะพุ่งเข้ามา แต่โดนหนานกงสิงรั้งไว้

หนานกงสิงส่ายหน้าให้ไอ้อ้วนเผิงช้าๆ ไอ้อ้วนเผิงเพิ่งรู้ตัวว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขาคือหัวหน้าสำนักเงามืดในตำนาน จะกลัวหุ่นเชิดธรรมดาๆ แค่ตัวเดียวได้ยังไง

เป็นไปตามคาด เมื่อเพ่งมองอีกครั้ง เขาเห็นลู่ฝานกดหุ่นเชิดตัวนั้นด้วยมือเดียวจนไม่สามารถขยับได้ ไอ้อ้วนเผิงพูดอย่างโล่งอกว่า “หัวหน้าสำนักเงามืด นี่คือหุ่นเชิดออร่าปีศาจ คนที่สร้างขึ้นมาทำลายตันเถียนกับจิตญาณของเขาก่อน จากนั้นใช้มีดเล่มเล็กผ่าร่างออกแล้วใส่ออร่าปีศาจเข้าไป ใส่ลงไปกลั่นในหม้อ 49 วัน จนหนังและเนื้อผสานกันถือว่ากลั่นสำเร็จ ปกติจะเสริมด้วยซากศพและของเน่าเป็นอาหาร สามารถเพิ่มพลังมันได้ ผู้ฝึกชั่วร้ายระดับต่ำมีไว้ป้องกันตัว ถือว่าใช้ได้มากเลย......”

“หุบปาก!”

ลู่ฝานตวาดเสียงดัง ไอ้อ้วนเผิงตกใจจนถอยหลัง เขาเกือบล้มลงบนพื้น

ความอาฆาตมืดฟ้ามัวดินเต็มไปทั่วห้องหิน หนานกงสิงรู้สึกว่าความเย็นแผ่ซ่านไปทั่วตัว เหมือนเขาอยู่ในถ้ำน้ำแข็งอย่างไรอย่างนั้น!

ทั้งสองคนไม่กล้าพูดอะไรแล้ว ปิดปากเงียบทันที

ลู่ฝานกัดฟันมองใบหน้าโหดเหี้ยมของลู่หมิงโดยไม่พูดอะไรสักคำ

หลวี่เหวยเห็นลู่ฝานโผล่มากะทันหัน

สีหน้าเปลี่ยนไปทันที ตัวกลายเป็นหมอกควัน ยืนอยู่ด้านข้างอย่างนอบน้อม “หัวหน้าสำนัก ทำไม......”

เขายังไม่ทันพูดจบ ลู่ฝานใช้มือข้างหนึ่งบีบคอเขา

ฝ่ามือทะลุผ่านค่ายกล ทะลุผ่านกรงเหล็ก ความอาฆาตของลู่ฝานพลุ่งพล่าน

ตอนนี้หลวี่เหวยเพิ่งสัมผัสถึงความตายที่ใกล้เข้ามา

หลวี่เหวยตะโกนเสียงดังทันที “หัวหน้าสำนัก ฉันไม่ได้......”

เขายังไม่ทันพูดประโยคหลังออกมา เพราะตัวของเขากลายเป็นก้อน

เขตวิถีล่องหนที่อยู่ใต้เท้าเปิดออก สีหน้าหลวี่เหวยแปรเปลี่ยนเป็นหวาดกลัวมาก

ตัวหดอย่างรุนแรง ลู่ฝานใช้ฝ่ามือบีบอย่างแรง

พลั่ก!

เลือดกระจายใส่ตัวลู่ฝานเต็มไปหมด

ต่อมาเลือดแต่ละหยดเริ่มลุกเป็นไฟ บนตัวลู่ฝานมีไฟลุกโชน เดินเข้าไปหาจางเยว่หานทีละก้าว

จางเยว่หานริมฝีปากสั่นเครือ “หัว......หัวหน้าสำนัก ฉัน......”

ตูม!

เสียงระเบิดดังขึ้น ลู่ฝานไม่ได้ใช้ปราณชี่ แค่ใช้หมัดกระแทกใส่หน้าจางเยว่หาน

เมื่อโจมตีหมัดออกมา คุกใต้ดินเต็มไปด้วยรอยร้าว

ร่างกายซีกหนึ่งของจางเยว่หานโดนโจมตีจนยุบลงไป

กระแสลมประหลาดสีเทาปรากฏขึ้นบนตัวจางเยว่หาน ในเวลาเดียวกันท่ามกลางกระแสลม จางเยว่หานตะโกนว่า “ลู่ฝาน นายจะทำอะไร นายฆ่าฉันไม่ได้นะ!”

ลู่ฝานพูดเสียงเย็นชาว่า “ไม่ใช่หรอก ฉันจะซัดทีละหมัดจนกว่าเธอจะตาย!”

พูดจบ ลู่ฝานเหวี่ยงหมัดออกไปอีกครั้ง