เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1859

ตูม! ตูม! ตูม! ตูม!

เสียงระเบิดน่ากลัวดังติดต่อกันในตำหนักองค์ชายใหญ่

อู่คงหลิงที่กำลังเตรียมของอยู่ออกมาเพราะเสียง เธอทอดมองไปทางคุกใต้ดิน

“เกิดอะไรขึ้น”

อู่คงหลิงคว้าตัวคนหนึ่งแล้วถามขึ้น

แต่ไม่มีใครให้คำตอบเธอได้ เพราะทุกคนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ในคุกใต้ดิน ลู่ฝานจับจางเยว่หานขึ้นมาอีกครั้ง

ตอนนี้จางเยว่หานโดนเขาซัดจนเละ เนื้อตัวเต็มไปด้วยบาดแผล กระดูกกลายเป็นผุยผง

แต่ถึงเป็นเช่นนี้จางเยว่หานก็ยังไม่ตาย

จินตนาการไม่ออกเลย จากวิทยายุทธของเธอ จากร่างกายของเธอ คิดไม่ถึงว่าจะทนหมัดลู่ฝานได้นานขนาดนี้

“ลู่ฝาน นายฆ่าฉันไม่ตายหรอก!”

จางเยว่หานตะโกนออกมาสุดเสียง

ตอนนี้เธอสิ้นหวังแล้ว ตะโกนพูดชื่อลู่ฝานออกมา

ลู่ฝานมองจางเยว่หานแล้วพูดว่า “ความแค้นระหว่างเธอกับฉัน ทำไมต้องฆ่าลู่หมิงด้วย”

จางเยว่หานหัวเราะน่ากลัว เลือดกระเด็นออกมาตามเสียงหัวเราะ

“เพราะฉันชอบไง!”

ตอนนี้จางเยว่หานเหมือนคนบ้าจริงๆ

ลู่ฝานซัดหมัดใส่หน้าจางเยว่หานอีกครั้ง เลือดเนื้อของจางเยว่หานกระเด็นออกไปทันที

กระแสลมสีเทาปรากฏขึ้นอีกครั้ง จางเยว่หานทนได้อีกแล้ว

ลู่ฝานไม่มีเวลามาเสียเวลากับเธอ ปราณชี่บนตัวพลุ่งพล่าน

เขตวิถีแผ่ออกไป ควบคุมทุกอย่างไว้

ลู่ฝานโจมตีด้วยหมัดแล้วพูดเสียงดุดันว่า “ตายซะ!”

หมัดนี้ทำให้ท้องฟ้าด้านนอกมืดลงทันที

แสงหนึ่งพุ่งออกจากคุกใต้ดินไปบนท้องฟ้า

ไม่ใช่แค่คนในตำหนักองค์ชายใหญ่ที่เห็นภาพนี้ คนในวังก็เห็นภาพนี้อย่างชัดเจนเหมือนกัน

ลึกลงไปในวัง ภายในบ้านไม้ไผ่หลังหนึ่ง ผู้อาวุโสซู่มั่นก็เห็นภาพนี้เช่นกัน

เธอขมวดคิ้วแล้วหายตัวไปทันที

หนานกงสิงที่รีบกลับมาเห็นลำแสงนี้ เขาก่นด่าออกมาทันที “นังสารเลวจางเยว่หาน เรื่องใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ แล้ว”

ในประเทศฉิงเทียน ถนนเส้นที่อยู่ใกล้กับพระราชวังต่างเห็นแสงที่พุ่งขึ้นฟ้า

ภายในห้องห้องหนึ่ง

หลิงเหยาเงยหน้ามองลำแสงที่เชื่อมกับฟ้าดินแล้วหรี่ตาลงเบาๆ

ในเวลาเดียวกันเธอรู้สึกถึงความร้อนตรงฝ่ามือ

นี่มัน......

ในตำหนักองค์ชายใหญ่ สีหน้าลู่ฝานนิ่งดั่งน้ำ นัยน์ตาเต็มไปด้วยความอาฆาต

หมัดเขาโดนต้านทานไว้

พลังสีเทาที่ปล่อยออกมาจากตัวจางเยว่หาน

ลู่ฝานสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่านี่คือพลังของวิถี เต็มเปี่ยมไปด้วยพลังแห่งความตาย

วิถีวิญญาณดับมอด!

ร่างกายจางเยว่หานเริ่มฟื้นฟูอีกครั้ง จู่ๆ เธอหัวเราะแล้วพูดว่า “ลู่ฝาน! นายฆ่าฉันไม่ตายหรอก นายฆ่าฉันไม่ตายหรอก!”

สายตาลู่ฝานรวดเร็วเหมือนสายฟ้า เขาเห็นมวลแสงสว่างอยู่ในท้องจางเยว่หาน เริ่มรวมตัวเป็นรูปร่างของมุก

“เครื่องรางธรรมดาๆ กล้ามาขวางฉัน!”

ลู่ฝานกดหมัดตัวเองลงไปอย่างแรง พลังสีเทาพวกนี้จะทะลุผ่านปราณชี่ของลู่ฝานเข้ามาในตัวเขา

“ย๊าก!”

ลู่ฝานแผดเสียงออกมา แสงห้าสีสว่างขึ้นบนหมัด

ทันใดนั้นหมัดของเขากระแทกลงบนท้องน้อยของจางเยว่หาน

มวลแสงสั่นไปมา จางเยว่หานร้องโอดครวญ

ลู่ฝานใช้โอกาสนี้ทำลายกระแสลมสีเทา จากนั้นเปลวไฟลุกขึ้นมาบนฝ่ามือ แผดเผาจางเยว่หานทันที