เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1860

ท้องฟ้ากลับมาสดใสเหมือนเดิม ทุกอย่างกลับสู่ความสงบ

ทุกคนล้อมอยู่หน้าบ้านไม้ในตำหนักองค์ชายใหญ่ มองแสงที่สว่างอยู่ด้านในไม่หยุดด้วยความตกตะลึง รวมถึงพลังแข็งแกร่งที่แผ่ซ่านออกมา

หนานกงสิงกับอู่คงหลิงก็อยู่ในกลุ่ม

พวกเขาไม่กล้าเข้าไปใกล้เกินไป องครักษ์เกราะหนักเตรียมพร้อมรับมืออยู่ข้างๆ กลัวว่าจะมีอะไรโผล่มาจากด้านใน

“รองหัวหน้าหนานกงไม่เข้าไปดูเหรอ”

อู่คงหลิงพูดกับหนานกงสิงเสียงดัง

หนานกงสิงชะงักไป จากนั้นพูดเสียงดังว่า “ฉันเข้าไปเหรอ เมื่อกี้เธอไม่เห็นสีหน้าน่ากลัวของหัวหน้าสำนักเหรอ ฉันกลัวเข้าไปแล้วออกมาไม่ได้อีก!”

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่”

หนานกงสิงเพิ่งพูดจบ เสียงผู้หญิงดังชัดเจนขึ้นบนหัวเขา

ทุกคนมองไปบนท้องฟ้าทันที เห็นผู้หญิงมีอายุคนหนึ่งลอยอยู่กลางอากาศ เธอคือผู้อาวุโสซู่มั่นที่รีบมาอย่างรวดเร็ว

หนานกงสิงจำผู้อาวุโสซู่มั่นได้ เขารีบคำนับแล้วพูดว่า “ผู้อาวุโส!”

ไม่ว่าจะเป็นองครักษ์หรือคนใช้ที่อยู่รอบๆ พากันคุกเข่าทำความเคารพผู้อาวุโสซู่มั่นทันที

อู่คงหลิงมองผู้อาวุโสซู่มั่นด้วยสายตาตกตะลึง เบิกตาโตแล้วกลั้นหายใจ

เธอเพิ่งเคยเจอผู้อาวุโสของจิตใจเต๋าสำนักมารเป็นครั้งแรก จึงอดตื่นเต้นไม่ได้

ผู้อาวุโสซู่มั่นไม่มองเธอสักนิด เธอลงมาอยู่หน้าประตูห้องแล้วถามว่า “ใครบอกฉันหน่อยว่าเกิดอะไรขึ้น หัวหน้าสำนักพวกนายล่ะ!”

เห็นได้ชัดว่าผู้อาวุโสซู่มั่นโมโห เสียงสูง สีหน้าแดงก่ำ

ไม่แปลกหรอก ลู่ฝานก่อเรื่องใหญ่ขนาดนี้ในวัง มีโอกาสเรียกความสนใจจากผู้คนอยู่แล้ว

ตอนนี้ไม่เหมือนแต่ก่อน ในประเทศฉิงเทียนเต็มไปด้วยยอดฝีมือในใต้หล้า

ผู้ฝึกชั่วร้ายอย่างพวกเขาต้องทำอะไรแบบเงียบๆ ห้ามเปิดเผยอะไรก่อนที่จะเริ่มแผนอย่างสมบูรณ์

แต่การกระทำของลู่ฝานกลับละเมิดกฎนี้

ลู่ฝานเป็นคนที่ผู้อาวุโสซู่มั่นแนะนำ ถ้าเกิดอะไรขึ้นจริงๆ คนที่แนะนำเขาเข้ามาอย่างเธอคงไม่สามารถปัดความรับผิดชอบได้ แน่นอนว่าผู้อาวุโสซู่มั่นจึงโกรธมาก

หนานกงสิงอ้าปากหวอ ไม่รู้จะตอบยังไงดี

ขณะนั้นประตูไม้เปิดออกเสียงดังแอ๊ด ลู่ฝานค่อยๆ เดินออกมา

สีหน้าไม่สะทกสะท้าน บนตัวมีกลิ่นเลือดเล็กน้อย นัยน์ตามีความดุดันที่ยังไม่หายไป

ลู่ฝานเห็นผู้อาวุโสซู่มั่น เขาพูดอย่างเฉยเมยว่า “ผู้อาวุโสซู่มั่นมาที่นี่ทำไม”

ผู้อาวุโสซู่มั่นจ้องมือลู่ฝาน นัยน์ตามีประกายเย็นชา “นายฆ่าคนเหรอ ใคร”

ลู่ฝานตอบอย่างราบเรียบ “เป็นแค่เรื่องภายในสำนักที่ 15 ผู้อาวุโสไม่ต้องกังวล”

ผู้อาวุโสซู่มั่นหันไปมองรอบๆ เธอพูดเสียงดุว่า “เงามืด นายฆ่าหลวี่เหวยใช่ไหม”

ลู่ฝานพูดอย่างเฉยเมย “ใช่”

สีหน้าผู้อาวุโสซู่มั่นไม่สู้ดีเข้าไปอีก ชี้หน้าลู่ฝานแล้วพูดว่า “หลวี่เหวย เป็นคนที่พวกผู้อาวุโสส่งมาช่วยนายโดยเฉพาะ นายกล้าฆ่าเขาตามอำเภอใจ นายไม่อยากเป็นหัวหน้าสำนักแล้วใช่ไหม”

ลู่ฝานพูดว่า “หลวี่เหวยทำอะไรตามอำเภอใจ ดึงคนไปเป็นของตัวเอง คิดกำจัดฉันเพื่อความสบายใจ ฉันฆ่าเขาเป็นสิ่งที่สมเหตุสมผลแล้ว อย่าบอกนะว่าเขาแตะต้องฉันได้ แต่ฉันแตะต้องเขาไม่ได้งั้นเหรอ”

ลู่ฝานพูดอย่างมีเหตุผล แม้เขารู้ว่าคำพูดพวกนี้ไม่ได้ผล แต่ยังไงเขาก็ต้องพูด

อีกทั้งไม่ใช่แค่พูด ยังต้องเด็ดเดี่ยวและไม่ยอมอ่อนข้อด้วย

ผู้อาวุโสซู่มั่นโกรธจนมือเริ่มสั่น มิติรอบตัวเริ่มแตกร้าว

อากาศเวิ้งว้างปรากฏแวบๆ