เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1861

ยื่นมือไปเก็บมุกกลับมา ลู่ฝานมองไม่กี่ทีแล้วโยนให้อู่คงหลิง “มุกที่เธอต้องการ”

อู่คงหลิงอึ้งไป รับมุกมาแล้วพูดว่า “นายให้ฉันจริงเหรอ”

ลู่ฝานพูดว่า “ชอบก็เอาไปสิ เธออยากได้มันมานานแล้วไม่ใช่เหรอ ฉันใช้ของผู้ฝึกชั่วร้ายไม่ได้”

อู่คงหลิงก้มมองมุกในมือ สัมผัสพลังด้านในมุกแล้วส่ายหน้าพูด “ไม่ ฉันเก็บของสิ่งนี้ไว้ไม่ได้ ลู่ฝาน นี่คือมุกเต๋า นายเคยได้ยินไหม”

ลู่ฝานตอบอย่างราบเรียบ “เธอก็รู้จักมุกเต๋าเหรอ”

อู่คงหลิงเอามุกยัดใส่มือลู่ฝาน “นี่คือของรางวัลจากชัยชนะของนาย มันล้ำค่าเกินไป ฉันตอบแทนน้ำใจนี้ไม่ไหวหรอก ดังนั้นฉันไม่รับไว้ดีกว่า นายเก็บไว้เถอะ นายมีมุกเต๋าเพิ่มมาหนึ่งเม็ด อาจได้เข้าสู่ระดับอริยปราชญ์เร็วขึ้น”

ลู่ฝานมองหน้าอู่คงหลิงแล้วพูดเสียงเบา “ทำไมฉันรู้สึกถึงกลิ่นอายของแผนร้าย เธอแน่ใจเหรอว่าไม่เอา”

อู่คงหลิงส่ายหน้าพูดว่า “ไม่เอา แต่ในเมื่อนายอยากให้ของฉัน ก็ให้ของอย่างอื่นสิ”

ลู่ฝานพูดอย่างงุนงง “เธออยากได้อะไร”

อู่คงหลิงพูดด้วยแววตาลุกโชน “ตำแหน่งรองหัวหน้าสำนัก เพราะรองหัวหน้าสำนักลูกน้องนายตายไปแล้วนิ”

ลู่ฝานหัวเราะเบาๆ “มุกเต๋าแลกกับอำนาจ ความคิดเธอใหญ่ไปหน่อยหรือเปล่า ฉันรับปากเธอได้ แต่ตอนนี้ฉันไม่ใช่หัวหน้าสำนักแล้ว”

อู่คงหลิงยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่ใช่งั้นเหรอ ลู่ฝาน นายอย่ามาหลอกฉัน ผู้อาวุโสคนนั้นเป็นผู้ใหญ่ของนายชัดๆ ปกป้องนายขนาดนั้น นายดูไม่ออกหรือไง เธอไม่ได้จะยึดตำแหน่งหัวหน้าสำนักของนายจริงๆ ตอนนี้นายต้องหาเหตุผลดีๆ ไว้หน้าเธอสักหน่อย ฉันว่าเหตุผลที่นายพูดกับเธอเมื่อกี้ไม่เลว รอหลังจากนายกลับมาแล้วค่อยคิดดีๆ อีกที นายยังเป็นหัวหน้าสำนักของฉัน!”

พูดจบ อู่คงหลิงชะโงกหน้าเข้ามาหอมแก้มลู่ฝานเบาๆ โดยมีผ้าปิดหน้ากั้นอยู่

ใช้ฝ่ามือลูบแก้มลู่ฝานแล้วอมยิ้มเดินออกไป

ลู่ฝานขมวดคิ้วเบาๆ ครุ่นคิดคำพูดของอู่คงหลิง

ผู้ใหญ่ ปกป้องเขา ผู้อาวุโสซู่มั่น

ลู่ฝานครุ่นคิดอย่างละเอียด บทสนทนาทั้งหมดที่เขาคุยกับผู้อาวุโสซู่มั่น เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด

ดูเหมือนมีอะไรน่าสนใจนิดหน่อย

เขาใช้ชีวิตอย่างสุขสบายในบรรดาผู้ฝึกชั่วร้าย เป็นเพราะความช่วยเหลือของผู้อาวุโสซู่มั่น อย่าว่าแต่ให้โอกาสเขาเลย ยังให้เขาเป็นหัวหน้าสำนักที่ 15 ด้วย

ซัดหัวหน้าสำนัก 10 กว่าคนต่อหน้าทุกคน เขายังไม่เป็นไร แค่ได้รับการตักเตือนเท่านั้น

อีกทั้งเขาเป็นหัวหน้าสำนัก ไม่มีใครสืบตัวตนของเขาอย่างละเอียดเลย

แม้แต่ผู้อาวุโสซู่มั่นยังไม่ถามชื่อจริงของเขาเลย

ทุกสิ่งทุกอย่างทำให้ลู่ฝานยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่าผิดปกติ

อย่าบอกนะว่าผู้อาวุโสซู่มั่นคิดว่าเขาเป็นคนของตัวเองจริงๆ

ลู่ฝานสะบัดหัวเอาความคิดวุ่นวายออกจากหัว

เขาค่อยๆ เอาศพของลู่หมิงใส่เข้าไปในจวนอากาศธาตุ

รอวันไหนกลับเมืองลู่ ประเทศอู่อาน เขาค่อยฝังลู่หมิงไว้ที่หลุมฝังศพบรรพบุรุษ

เมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อย ลู่ฝานหันหลังเดินออกจากห้องหิน

เหมือนหนานกงสิงรออยู่ข้างนอกนานแล้ว

เมื่อเห็นลู่ฝานเดินออกมา หนานกงสิงรีบเดินเข้ามาพูดว่า “สหายลู่ฝาน คนตายแล้วมิอาจฟื้นคืน เสียใจด้วยนะ”

ลู่ฝานพยักหน้าพูดว่า “สหายหนานกง ครั้งนี้ฉันบุ่มบ่ามเอง ทำลายแผนที่พวกนายวางไว้อย่างดี ฉันควรอดทนให้พวกนายลงมือ”

หนานกงสิงถอนหายใจแล้วพูดว่า “แผนการตามไม่ทันการเปลี่ยนแปลง เดิมทีฉันกะจะให้หลวี่เหวยพาจางเยว่หานหนีไป จากนั้นเราค่อยจับตัวเขา ให้เขาได้รับโทษทรยศต่อผู้บังคับบัญชา แล้วค่อยจัดการทั้งสองคนทิ้ง ตอนนี้ผลก็เหมือนกัน แค่นายโดนถอดตำแหน่งหัวหน้าสำนัก แต่น่าจะแค่ชั่วคราวเท่านั้น”

ลู่ฝานพยักหน้าพูดว่า “ต่อไปฝากนายด้วยนะ ฉันเชื่อว่าคงไม่มีปัญหาอะไร หนึ่งปีที่ฉันไม่อยู่ นายก็ดูแลได้อย่างดีไม่ใช่เหรอ”

หนานกงสิงยิ้มแล้วพูดว่า “นายนี่สั่งคนอื่นเก่งจริงๆ ฉันคงทำได้แค่ทำงานอย่างหนัก เอาเถอะ สหายลู่ฝาน แม้เหตุการณ์เปลี่ยนไป แต่ไม่ได้แย่จนจัดการไม่ได้ เห็นแก่ส่วนรวม สิ่งสำคัญคือต้องสืบให้ได้ว่าพวกผู้ฝึกชั่วร้ายจะทำอะไรกันแน่ ฉันจะหาวิธีต่อไป”