เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1863

นิ้วมือลู่ฝานสั่นทันที

เงียบครู่หนึ่งจึงพูดว่า “คำสาปเหรอ เป็นไปไม่ได้หรอก แท่นหินอันเดียวจะสาปอะไรได้ ถึงจะจริง ใต้หล้ามียอดฝีมือเยอะขนาดนี้ คิดว่าทุกคนโง่จนไม่มีใครดูออกเลยเหรอ”

เห็นได้ชัดว่าเย่หนานเทียนก็ตอบคำถามนี้ไม่ได้เหมือนกัน

เขาส่ายหน้าพูดว่า “ฉันบอกแล้วว่านี่แค่ความรู้สึกของฉันเท่านั้น คำถามของนาย ฉันไม่สามารถอธิบายได้หรอก”

ลู่ฝานหันมามองตาเย่หนานเทียนแล้วพูดว่า “แล้วความรู้สึกนายเคยผิดพลาดไหม”

เย่หนานเทียนยกยิ้มมุมปากแล้วตอบว่า “ไม่เคยผิดพลาด”

ลู่ฝานประสานมือแล้วครุ่นคิดเงียบๆ

เย่หนานเทียนกับน้องอวี๋เห็นลู่ฝานไม่พูดอะไร ทั้งสองคนจึงนั่งเงียบๆ อยู่ตรงนั้น

น้องอวี๋พลิกดูของรอบๆ ไม่หยุด ส่งเสียงอุทานออกมาอย่างต่อเนื่อง

เย่หนานเทียนมองลู่ฝานอย่างประเมิน เขาดูไม่ออกจริงๆ ว่าลู่ฝานทำอะไรกันแน่

สิ่งเดียวที่เขาสามารถสัมผัสได้คือบนตัวลู่ฝานมีพลังแข็งแกร่งมาก

จู่ๆ เย่หนานเทียนรู้สึกว่าทุกอย่างรอบๆ กลายเป็นควันดำ ความมืดมิดทะลักมาจากทั่วทุกทิศ กลืนกินเขาอย่างรวดเร็ว

มีเพียงเงามืดที่อยู่ตรงหน้าเขา ที่เหมือนแสงสว่างในค่ำคืนอันมืดมิด

จู่ๆ เย่หนานเทียนตัวสั่นอีกครั้ง ครั้งนี้เหมือนเขาเพิ่งขึ้นมาจากน้ำ ตัวเปียกซกไปด้วยเหงื่อของตัวเอง

เย่หนานเทียนหอบหายใจแรง แววตามีความหวาดกลัว

เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกแบบนี้ มันชัดเจนเหมือนม้วนภาพเปิดออกในสมองเขา

ลู่ฝานเห็นความผิดปกติของเย่หนานเทียน เขาถามว่า “เป็นอะไร”

เย่หนานเทียนส่ายหน้ารัว “เปล่า เราจะไปแล้ว”

พูดจบ เย่หนานเทียนดึงน้องอวี๋ขึ้นมาแล้วหันหลังเดินออกไปโดยไม่ลังเล

ลู่ฝานขมวดคิ้วพูดว่า “สหายเย่ เกิดอะไรขึ้นกันแน่”

เย่หนานเทียนไม่ตอบ เดินหายไปจากสายตาของลู่ฝานอย่างรวดเร็ว

ลู่ฝานขมวดคิ้วพึมพำว่า “เป็นคนที่แปลกจริงๆ”

ด้านนอก เย่หนานเทียนดึงน้องอวี๋ออกมาจากงานประมูล

น้องอวี๋พูดอย่างงุนงงว่า “พี่หนานเทียนเป็นอะไรไป เราไม่ซื้อของแล้วเหรอ”

เย่หนานเทียนหลับตาลง คิดถึงภาพที่เห็นเมื่อกี้

เย่หนานเทียนกัดฟันพูดว่า “น้องอวี๋ เราห้ามเข้าใกล้คนที่ชื่อเงามืดอีกเด็ดขาด”

น้องอวี๋เลิกคิ้วขึ้นพูดว่า “พี่ไม่ได้เห็นอะไรอีกใช่ไหม”

เย่หนานเทียนพยักหน้าพูดว่า “ใช่ ฉันเห็นความมืดไม่มีที่สิ้นสุด แล้วก็แสงสว่าง สรุปว่าอย่าเข้าใกล้เขา ไอ้หมอนี่เป็นปัญหาใหญ่แน่ๆ”

น้องอวี๋มองเขาแล้วพูดว่า “ดูพี่ทำเข้าสิ แสร้งทำไม่รู้จักจบจักสิ้น ไม่อยากซื้อของให้ฉันใช่ไหม”

เย่หนานเทียนพูดเสียงดัง “จะแสร้งทำได้ยังไงกันล่ะ พรุ่งนี้เราค่อยมาใหม่”

น้องอวี๋ถอนหายใจ ส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจแล้วรีบเดินออกไปข้างนอก

ขณะนั้นมีกลุ่มคนพูดคุยยิ้มแย้มเดินเข้ามาที่ประตู

“ศิษย์พี่ใหญ่เอาเงินมาพอหรือเปล่า อีกเดี๋ยวถ้าซื้อของไม่ได้สักอย่างจะขายหน้ามากนะ”

“วางใจเถอะ ศิษย์พี่ใหญ่อย่างฉันพอมีสะสมอยู่บ้าง นายน่ะสิ ศิษย์น้องหานเฟิงเอาเงินมาหรือเปล่า ตอนออกจากบ้านพ่อนายให้เงินเล็กๆ น้อยๆ หรือเปล่า”

“โอ๊ย อย่าพูดเรื่องที่ทำให้ฉันปวดใจได้ไหม ไอ้พ่อเวร ไม่ให้เงินฉันสักนิด ฉันสงสัยจริงๆ ว่าฉันใช่ลูกแท้ๆ หรือเปล่า ศิษย์พี่ฉู่สิง ศิษย์พี่ฉู่เทียน ศิษย์น้องหลิงเหยา ให้ฉันยืมเงินหน่อยสิ ยังไงฉันก็ต้องซื้อสินค้าพื้นเมืองกลับไปสักหน่อย ถ้ามามือเปล่าแล้วกลับไปมือเปล่าอีก พวกสุ่ยเชียนโหรวต้องขำตายแน่ๆ”

“ไม่ให้ยืม!”

“ไม่มี!”

“ศิษย์พี่หานเฟิงหาวิธีเองเถอะ!”