เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1865

“ยาเซียนหมื่นขวดครั้งที่ 1 ยาเซียนหมื่นขวดครั้งที่ 2 ขอแสดงความยินดีกับองค์ชายสี่ ชุดหนีฉางที่มีเพียงชุดเดียวเป็นขององค์ชายสี่แล้ว!”

เห็นได้ชัดว่าไม่มีใครอยากล่วงเกินองค์ชายประเทศฉิงเทียนในถิ่นของเขา

โดยเฉพาะแค่ชุดที่ดูสวยเพียงชุดเดียวเท่านั้น

หนานกงฉวนหัวเราะอย่างมีความสุข ได้ใจเป็นอย่างมาก

เพราะยังไงเขาก็ไม่ให้ยาเซียนหมื่นขวดจริงๆ อยู่แล้ว แค่ตะโกนไปแบบนั้นแหละ

เขาไม่สนใจชื่อเสียงของราชวงศ์ แล้วก็ไม่กังวลแทนราชวงศ์ของประเทศฉิงเทียนด้วย

ให้ตะโกนเป็นแสนเขาก็ตะโกนได้ เพราะเมื่อแผนใหญ่ของสำนักสำเร็จ ผู้ฝึกชั่วร้ายอย่างเขาก็ต้องตามสำนักไปอยู่ดี

เรื่องให้เงินน่ะเหรอ

เหอะๆ แค่เรื่องตลกเท่านั้น

แต่งานประมูลที่ไม่รู้ความคิดของหนานกงฉวน ก็เอาของมาให้เขาแต่โดยดี

ในความคิดของพวกเขา ชุดหนึ่งได้ยาเซียนมาเป็นหมื่น นี่ไม่ใช่แค่ได้เงิน แต่เป็นยากองใหญ่ร่วงมาจากฟ้า! มีเหตุผลอะไรที่จะไม่ดีใจ

หนานกงฉวนรับเสื้อมา จากนั้นเหาะออกจากห้องไปทางหลิงเหยา

หนานกงฉวนถือชุดหนีฉางในมือ พูดเสียงดังว่า “แม่นางหลิงเหยา รับความรักของฉันไว้เถอะ!”

หลิงเหยาพูดด้วยสายตาเฉยเมย “ขอโทษด้วย องค์ชายสี่ ฉันแต่งงานแล้ว ฉันรับของไว้ไม่ได้ แล้วก็ไม่อยากรับด้วย”

หนานกงฉวนลอยอยู่ตรงหน้าหลิงเหยา “แต่งงานแล้วก็ไม่เห็นเป็นไร แค่หย่าก็จบแล้วนิ เป็นภรรยาฉันไม่ดีหรือไง”

“ไอ้เวรเอ๊ย!”

หานเฟิงทนฟังไม่ไหวแล้ว

ถือกระบี่พุ่งเข้าไปตรงหน้าหนานกงฉวน

หนานกงฉวนอึ้งเล็กน้อย เขาเคลื่อนตัวหลบ แต่คมกระบี่ของหานเฟิงเปลี่ยนรูปร่าง ฟันลงบนตัวเขา

ปราณกระบี่บิดไปมา ฟันหนานกงฉวนจนกระเด็นออกไป กลิ้งอยู่บนพื้นสิบกว่ารอบ

รอบๆ เต็มไปด้วยเสียงอุทานอย่างตกใจ องครักษ์ของงานประมูลรีบเข้ามาล้อมพวกหานเฟิง หลิงเหยาไว้ทันที

ในเวลาเดียวกัน องครักษ์เกราะหนักปรากฏขึ้นข้างตัวหนานกงฉวน

หนานกงฉวนรีบลุกขึ้นมา มองร่างกายตัวเองที่มีเลือดไหลออกมา เขาโมโหทันที

ชี้หน้าหานเฟิงแล้วพูดเสียงดังว่า “ไอ้เลว!”

หลิงเหยาและพวกศิษย์พี่ใหญ่ปล่อยพลังออกมาบนตัวทันที

แสงสีทองสว่างขึ้นรอบตัวหลิงเหยา

“เอ๊ะ”

ในกลุ่มคน มีคนอุทานออกมาด้วยความตกใจ

“น่าสนใจ ดูเหมือนฉันมาถูกงานแล้ว!”

ใบหน้ามีรอยยิ้ม คนคนนี้คือคุณชายเฟิงเทียน สายตาเขาหยุดอยู่ที่หลิงเหยา เหมือนเจอเรื่องอะไรน่าสนใจ

เห็นว่ากำลังจะเกิดสงครามใหญ่ พวกหลิงเหยาเตรียมสู้สุดชีวิต

หนานกงฉวนพูดเสียงดัง “หลิงเหยา รับความรักฉันตอนนี้ยังทันนะ ไม่งั้นเพื่อนเธอตายแน่!”

หลิงเหยาพูดเสียงดัง “นายเป็นใครไม่ทราบ ตลกสิ้นดี!”

หนานกงฉวนสะบัดมืออย่างแรง “จับพวกเขาไปให้หมด”

“เดี๋ยว!”

จู่ๆ เสียงลู่ฝานดังขึ้น

เสียงไม่ดัง แต่คนในงานได้ยินอย่างชัดเจน

หนานกงฉวนได้ยินเสียงนี้ เขารู้สึกคุ้นหูมาก รีบยกมือขึ้นแล้วพูดว่า “เดี๋ยว”

หนานกงฉวนหันไปมองทางห้องที่ลู่ฝานอยู่ “ใครเป็นคนพูด”

ลู่ฝานพูดต่อ “เสียงฉันเอง นายฟังไม่ออกเหรอ หนานกงฉวน!”

ลู่ฝานพูดแล้วโยนป้ายจวนองค์ชายใหญ่ออกมา

ลู่ฝานขยับปากเบาๆ ส่งกระแสจิตพูดว่า “ทำไมต้องมาหาผู้หญิงคนนี้ พูดมา!”

หนานกงฉวนเงียบไม่พูดอะไร ตอนนี้ความอาฆาตนัยน์ตาลู่ฝานเพิ่มขึ้นอีก แรงที่ฝ่ามือเริ่มรุนแรงขึ้น

รู้สึกถึงอันตรายถึงชีวิต หนานกงฉวนทำได้เพียงส่งกระแสจิตตอบว่า “หัวหน้าสำนักเงามืด ผู้หญิงคนนี้มาจากประเทศอู่อาน จากหลักฐาน ลู่ฝานที่มีหมายจับเป็นคนประเทศอู่อาน ดังนั้นฉันจึงจะสืบจากผู้หญิงคนนี้ เลยจงใจเข้าใกล้เธอ ได้ยินว่าเธอมีความสัมพันธ์กับตระกูลลู่ ตระกูลของลู่ฝานด้วย”

ลู่ฝานสายตาวูบไหว จากนั้นส่งกระแสจิตพูดว่า “นายเอาข่าวมาจากไหน”

หนานกงฉวนรีบตอบว่า “หัวหน้าสำนักเราสอบถามจากคนที่มาจากประเทศตันเซิ่ง น่าจะเป็นเรื่องจริง!”

ลู่ฝานพยักหน้าเข้าใจ ประเทศตันเซิ่ง ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง

ลู่ฝานพูดว่า “ออกไปซะ ไปรอฉันในซอยที่ไม่มีคนในระยะห้าลี้”

หนานกงฉวนเหมือนได้รับการอภัยโทษ พยักหน้ารัวแล้วรีบออกไปทันที

แต่เขาไม่ทันสังเกตว่าแสงหนึ่งเข้าไปในหัวเขาแล้ว

พวกหานเฟิงมองหนานกงฉวนออกไปอย่างอึ้งๆ กลุ่มคนยืนอยู่หน้าประตู ไม่มีท่าทีว่าจะเข้ามานั่ง

หลิงเหยาจ้องหน้าลู่ฝานเขม็ง เหมือนอยากรู้อะไรบางอย่าง

ลู่ฝานยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า “พวกนายไม่นั่งเหรอ”

พวกหานเฟิงไม่รู้จะพูดอะไร จู่ๆ หลิงเหยาเดินอาดๆ เข้าไปนั่งข้างลู่ฝาน

พวกหานเฟิงตกใจมาก

ลู่ฝานมองหลิงเหยาด้วยรอยยิ้ม “เธอจะไม่ขอบคุณหน่อยเหรอ”

นัยน์ตาหลิงเหยาเป็นประกาย “ฉันไม่ต้องพูดขอบคุณนายไม่ใช่เหรอ”

ลู่ฝานยิ้มแล้วพยักหน้า จากนั้นวางชุดหนีฉางข้างหน้าหลิงเหยา “ให้เธอ!”

หลิงเหยากลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้แล้ว ท่ามกลางสายตาตกตะลึงของพวกหานเฟิง

หลิงเหยาโผเข้าไปหาลู่ฝาน

หานเฟิงอ้าปากหวอแล้วรีบพูดว่า “เดี๋ยวนะ เดี๋ยวก่อน นี่มันเรื่องอะไรกัน”