เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1867

ยู่ฮวาซวน เป็นสถานที่งดงามและเงียบสงบของประเทศฉิงเทียน

ลู่ฝานและคนอื่นนั่งรถม้ามาหยุดลงที่หน้าประตูยู่ฮวาซวน

สิ่งก่อสร้างที่เหมือนดอกไม้เบ่งบาน ดอกไม้ร่วงพราว ใหญ่โตมาก ดูดีมากเลย

เหมือนองค์ชายสี่หนานกงฉวน รออยู่หน้าประตูนานแล้ว

เขายืนอยู่หน้าประตูอย่างนอบน้อม เมื่อเห็นลู่ฝานลงจากรถ เขารีบหมอบลงด้านล่างรถม้าเป็นเก้าอี้ให้ลู่ฝาน

แผ่นหลังกว้างให้พวกศิษย์พี่หานเฟิงเดินไปด้วยกัน

ศิษย์พี่หานเฟิงยิ้มมองหนานกงฉวนที่ค่อยๆ ลุกขึ้นมา “องค์ชายสี่ นายเจ๋งมากไม่ใช่เหรอ ทำไมตอนนี้กลับนอบน้อม ไม่ได้เย่อหยิ่งเหมือนก่อนหน้านี้ น่าขำชะมัด!”

หนานกงฉวนได้ยินคำพูดของศิษย์พี่หานเฟิง เขากลับไม่โกรธ ฉีกยิ้มแล้วตอบว่า “เพราะไม่รู้จริงๆ ว่าทุกท่านเป็นเพื่อนสนิทของหัวหน้าสำนักเงามืด ถ้าฉันรู้คงมีมารยาทกว่านี้ ไม่กล้าพูดอวดดีแม้แต่คำเดียว ทุกท่านโปรดอภัยให้ด้วย อภัยให้กับความหุนหันพลันแล่นของฉันในช่วงนี้”

“หัวหน้าสำนักเงามืดเหรอ”

พวกหลิงเหยามองลู่ฝานอย่างตกตะลึงอีกครั้ง

สรรพนามนี้ฟังดูดีมากเลย!

ลู่ฝานพูดอย่างเฉยเมยว่า “หนานกงฉวน ฉันให้นายหาซอยร้างรอฉันไม่ใช่เหรอ ทำไมนายถึงเลือกที่แบบนี้ ไม่ได้มีคนซุ่มรอเราอยู่ด้านในใช่ไหม!”

หนานกงฉวนสั่นไปทั้งตัว เขาก้มตัวต่ำลงอีกขฌ “ไม่กล้าทำเรื่องแบบนี้หรอกจจ หัวหน้าสำนักเงามืดมีอำนาจชื่อเสียงขนาดไหน ฉันจะทำเรื่องรนหาที่ตายแบบนี้ทำไม เหมาด้านในไว้หมดแล้ว ให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องออกไปหมดแล้ว รอต้อนรับหัวหน้าสำนักเงามืด”

ลู่ฝานพูดว่า “งั้นก็ดี”

ลู่ฝานพาพวกหลิงเหยาเดินเข้าไปในยู่ฮวาซวน

เถาวัลย์เต็มไปหมด ดอกไม้สดกลายเป็นโต๊ะเก้าอี้

การตกแต่งของที่นี่ทำให้ลู่ฝานนึกถึงประเทศหลิง แต่ดอกไม้และเถาวัลย์ที่นี่ ไม่ได้มีชีวิตเหมือนประเทศหลิง

หาที่นั่งริมหน้าต่างแล้วนั่งลง ตอนนี้หนานกงฉวนปรบมือ

กลุ่มสาวงามปรากฏตัวออกมา เริ่มเต้นระบำ

อาหารมาเสิร์ฟอย่างรวดเร็วเช่นกัน อาหารชั้นเลิศ ล้ำค่าหายาก

พวกหานเฟิงอยากกินขึ้นมาทันที “มากับลู่...หัวหน้าสำนักเงามืดนี่ดีจริงๆ!”

หานเฟิงเกือบพลั้งปากพูดออกมา ศิษย์พี่ใหญ่ที่อยู่ข้างๆ รีบเอาเนื้อมังกรยัดปากเขาทันที

ลู่ฝานชี้คนพวกนี้แล้วพูดว่า “ไหนบอกว่าไล่คนที่ไม่เกี่ยวข้องออกไปหมดแล้ว”

จู่ๆ หนานกงฉวนคุกเข่าหน้าลู่ฝาน จากนั้นร้องไห้โฮออกมา “หัวหน้าสำนักเงามืด ฉันมีตาหามีแววไม่ ล่วงเกินเพื่อนสนิทของหัวหน้าสำนักเงามืด หวาดกลัวและไม่สบายใจมาก เลยเชิญสาวงามและจัดอาหารชั้นเลิศเพื่อไถ่โทษ ฉันรู้เป็นอย่างดีว่าครั้งนี้ฉันทำอะไรบุ่มบ่าม แต่นี่เป็นคำสั่งของหัวหน้าสำนักเรา ฉันจำเป็นต้องทำอย่างนี้ หัวหน้าสำนักเงามืดไว้ชีวิตฉันด้วย!”

หนานกงฉวนร้องไห้สะอึกสะอื้น ราวกับอีกเดี๋ยวจะตายอย่างไรอย่างนั้น

พวกหานเฟิงมองลู่ฝาน พวกเขากินไม่ลงแล้วจริงๆ

มีคนมาร้องไห้ขี้มูกโป่งอยู่ตรงหน้าตอนกินข้าว ใครก็กินไม่ลงทั้งนั้นแหละ

พวกเขาไม่ใช่ผู้ล่วงลับกำลังกินอาหารเซ่นไหว้นะ เห็นภาพแบบนี้แล้วรู้สึกไม่ดี

สีหน้าลู่ฝานยังเหมือนเดิม ไม่ได้รู้สึกสงสารเพราะหนานกงฉวนร้องห่มร้องไห้

เขารู้จักผู้ฝึกชั่วร้ายพวกนี้เป็นอย่างดี เพื่อเอาชีวิตรอด แค่ร้องไห้ไม่นับประสาอะไรเลย เรื่องน่าอายกว่านี้พวกเขายังทำได้

สำหรับพวกเขา การร้องไห้เป็นเพียงวิธีหนึ่งเท่านั้น

ลู่ฝานหยิบตะเกียบขึ้นมากินอาหารเงียบๆ

เมื่อมองไปนอกหน้าต่าง ลู่ฝานเห็นพวกคนที่เขาอยากเจออยู่ด้านนอก

หนานกงฉวนเห็นลู่ฝานไม่สนใจ จู่ๆ เขาเอาดาบออกมา

สีหน้าพวกหานเฟิงชะงักไปทันที กดฝ่ามือลงบนอาวุธของตัวเอง

จู่ๆ หนานกงฉวนเอาดาบฟันแขนซ้ายตัวเองจนขาด เลือดสาดกระจาย สีหน้าซีดเผือด