เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1868

หนานกงฉวนพูดอะไรไม่ออกสักคำ แม้เขาอยากอธิบาย แต่เขากลับทำไม่ได้แม้แต่จะกะพริบตา

ลู่ฝานมองหนานกงฉวน จู่ๆ เขาหัวเราะแล้วพูดว่า “ประเทศตันเซิ่งวุ่นวายจริงๆ กำจัดทิ้งก่อนดีกว่า”

จู่ๆ หนานกงฉวนสั่นไปทั้งตัว

เขาโดนลู่ฝานทำให้กลายเป็นหินไปแล้ว แต่เมื่อได้ยินคำพูดของลู่ฝานยังตัวสั่นได้อีก เห็นถึงความหวาดกลัวของเขาในตอนนี้

เห็นได้ชัดว่าเขารู้ว่าลู่ฝานจะทำอะไร

ลู่ฝานจงใจพูดประโยคนี้ เพื่อให้พวกเขาหวาดกลัว!

ให้คนอื่นรับความเสียหายแทนตัวเอง ยุแยงให้แตกกัน

ลู่ฝานสะบัดปราณชี่ใส่พวกผู้ฝึกชี่ที่โดนคุมตัวอยู่

ปราณชี่รูปจันทร์เสี้ยว โจมตีใส่ชายที่พูดเมื่อกี้จนล้มลงพื้น เลือดไหลนองออกมา

เห็นการกระทำของลู่ฝาน พวกผู้ฝึกชั่วร้ายรอบๆ ลงมือเช่นกัน

เพียงพริบตาเดียว ผู้ฝึกชี่ที่เหลือตายคาที่ทันที

ลู่ฝานขมวดคิ้วเบาๆ แต่ไม่ได้พูดอะไร

สะบัดมือบอกให้พวกเขาออกไปให้หมด

พวกผู้ฝึกชั่วร้ายก้มตัวทำความเคารพลู่ฝาน ตอนนี้ผู้ฝึกชั่วร้ายในสำนักที่ 15 ใครไม่มองลู่ฝานเป็นเทพเจ้าบ้างล่ะ

พูดตามตรงว่าเพราะมีลู่ฝานอยู่ ช่วงนี้ผู้ฝึกชั่วร้ายที่มาจากสำนักที่ 15 ดูทรงพลังกว่าคนสำนักอื่นเล็กน้อย

เห็นผู้ฝึกชั่วร้ายพวกนี้ออกไปแล้ว ลู่ฝานหันมาจ้องหนานกงฉวน “นายคงเดาได้แล้วสินะ ใช่ ฉันจะให้สำนักย่อยของพวกนายตีกับประเทศตันเซิ่ง พวกนายชอบสมรู้ร่วมคิดกันไม่ใช่เหรอ ชอบเอาข่าวมาจากประเทศตันเซิ่งไม่ใช่เหรอ ฉันจะดูสิว่าถ้าพวกนายตีกันจะเป็นไง”

หนานกงฉวนตัวสั่นขึ้นอีก จู่ๆ เขาแค่นคำพูดออกมาจากลำคอ “เงามืด นายก็เป็นผู้ฝึกชั่วร้ายเหมือนกัน นายกำลังหาเรื่องให้สำนัก สำนักไม่ปล่อยนายไว้แน่นอน”

ลู่ฝานฉีกยิ้มพูดว่า “ใครบอกนายว่าฉันเป็นผู้ฝึกชั่วร้าย”

พูดจบ ไม่รอให้หนานกงฉวนตั้งตัว

ลู่ฝานโยนอาทิตย์ลุกโชนใส่ตัวเขา

หนานกงฉวนโดนไฟเผาทั้งตัว ไม่นานเขาโดนเผาจนกลายเป็นเถ้า แต่โต๊ะเก้าอี้ข้างเขา พื้นดินด้านล่างเท้า กลับไม่มีร่องรอยการโดนเผาสักนิด

แค่นี้ก็เห็นถึงความสามารถในการควบคุมของลู่ฝานแล้ว

เมื่อทำทุกอย่างเสร็จ ลู่ฝานเก็บพลานุภาพของตัวเองไว้

พวกหานเฟิงถอนหายใจยาว มองลู่ฝานด้วยสายตาสับสน

หานเฟิงถามว่า “ศิษย์น้องลู่ฝาน ตอนนี้นายอยู่กับผู้ฝึกชั่วร้ายเหรอ”

ลู่ฝานพยักหน้า “ใช่ อีกทั้งฉันยังใช้ชีวิตได้เป็นอย่างดี ตอนนี้เป็นหัวหน้าสำนัก”

ศิษย์พี่ใหญ่พูดเสียงขรึม “ศิษย์น้องลู่ฝาน นายไม่ใช่ผู้ฝึกชั่วร้ายใช่ไหม!”

ลู่ฝานส่ายหน้า “ไม่ใช่”

พูดจบ ลู่ฝานเงยหน้ามองศิษย์พี่ทุกคน “พวกพี่เชื่อฉันไหม”

พวกหานเฟิงมองหน้ากัน จากนั้นทุกคนหัวเราะออกมา

หานเฟิงตบไหล่ลู่ฝานแล้วพูดว่า “ศิษย์น้องลู่ฝาน ระหว่างเราต้องถามคำถามแบบนี้ด้วยเหรอ นายบอกว่าไม่ใช่ก็ไม่ใช่ ไม่มีข้อสงสัยอะไรทั้งนั้น!”

หลิงเหยาก็หัวเราะอยู่ข้างๆ “ถึงตีฉันให้ตาย ยังไงฉันก็ไม่เชื่อว่านายเป็นผู้ฝึกชั่วร้าย ลู่ฝาน นายเข้าไปอยู่กับผู้ฝึกชั่วร้ายทำไม แล้วเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น ทำไมองค์ชายสี่ของประเทศฉิงเทียนถึงเป็นผู้ฝึกชั่วร้ายล่ะ”

คำถามของหลิงเหยาตรงประเด็นจริงๆ

“ทุกคนไปกันก่อนเถอะ!”

ลู่ฝานพูดกับพวกหลิงเหยาเสียงเบา สายตาหันไปมองมุมถนน ตรงนั้นมีคนนั่งอยู่ที่ร้านน้ำชา กำลังมองเขาด้วยรอยยิ้ม

หานเฟิงพูดเสียงดังว่า “นายไม่ไปกับเราเหรอ จะได้ไปเจออาจารย์นายด้วย”

ลู่ฝานพูดว่า “มีโอกาสเจออยู่แล้ว ทุกคนไปก่อนเลย ไม่ต้องรอฉัน”

เหมือนหลิงเหยาสัมผัสอะไรได้เหมือนกัน เธอมองไปทางมุมถนน

หลังจากนั้นกัดฟันพูดว่า “ลู่ฝาน งั้นเราจะไปหานายที่ไหน”

ลู่ฝานเอาป้ายจวนองค์ชายใหญ่ออกมา ยัดใส่มือหลิงเหยาแล้วพูดว่า “จวนองค์ชายใหญ่ที่พระราชวัง บอกชื่อเงามืด หัวหน้าสำนักที่ 15”

หลิงเหยาพยักหน้าแรง ดึงพวกหานเฟิงเข้ามาในรถม้า

มังกรเกราะเหล็กบินขึ้นไปบนฟ้า ลากรถม้าออกไป

ลู่ฝานค่อยๆ เดินไปทางมุมถนน

ลู่ฝานมาถึงหน้าร้านน้ำชา มองคนท่าทางเอ้อระเหยลอยชายตรงหน้า

“นั่งสิ!”

ผู้ชายพูดด้วยรอยยิ้ม

ลู่ฝานค่อยๆ นั่งลง มองเขาแล้วพูดว่า “นายเป็นใคร เป็นผู้ฝึกชั่วร้ายหรือเปล่า”

ผู้ชายพูดอย่างเฉยเมยว่า “นายเรียกฉันว่าคุณชายเฟิงเทียนก็ได้ ซู่มั่นเรียกฉันแบบนี้ สายตานายไม่เลวนะ คิดไม่ถึงว่าจะเห็นฉัน ความกล้าก็ไม่เลว คิดไม่ถึงว่าจะกล้าเดินมา”

ผู้ชายพูดแล้วยกแก้วชาขึ้นมา มองลู่ฝานด้วยรอยยิ้มแล้วพูดว่า “แล้วตอนนี้นายจะลงมือกับฉันหรือเปล่า”