เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1871

กาลเวลาเสมือนเม็ดทราย เจ็ดวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว

วันนี้ ที่จริงแล้วเป็นวันพิเศษวันหนึ่ง

เพราะวันนี้เป็นวันที่การแข่งนานาประเทศ เริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการ!

“วันนี้ วีรชนจากหลายแหล่งชุมนุมกันที่ประเทศเดียว ผู้กล้าใต้หล้ารวมกันที่เมืองเดียว เป็นเกียรติแก่ประเทศฉิงเทียนของฉัน ฉันขอประกาศว่า การแข่งนานาประเทศ วันนี้ได้เริ่มขึ้นแล้วอย่างเป็นทางการ!”

ประเทศฉิงเทียน ศูนย์กลางของเมือง เวทียกสูงเทียมเมฆ

ลำแสงสว่างจ้า พุ่งขึ้นขอบฟ้า

ท่ามกลางแสงสว่างโชติช่วง ประมุขประเทศฉิงเทียนประกาศเสียงดัง

เสียงเหมือนระฆังใหญ่ ก้องสะท้อนขึ้นฟ้า

สิ้นเสียงของเขา ทั่วทั้งเมืองฉิงเทียน ก็เริ่มเกิดแผ่นดินไหว

ผู้คนนับไม่ถ้วนจ้องมองอย่างตื่นตะลึง ภายในเมืองฉิงเทียน สิ่งปลูกสร้างทั้งหมดเบียดกันเข้ามา

รูปปั้นเหล่านั้น ห้องเหล่านั้น ล้วนคล้ายกับมีชีวิตก็ไม่ปานลอยตัวขึ้น แล้วจึงค่อย ๆ ถอยหลบไปด้านข้าง

แผ่นดินใหญ่เริ่มแตกแยก

ค่ายกลเส้นหนึ่งสว่างวาบขึ้นมา จากพื้นดินพุ่งสู่ท้องฟ้า

จากนั้น กลางอากาศกลายเป็นเวทีประลองขนาดกว้างสูงกว่าสามร้อยกว่าเมตรจำนวนนับไม่ถ้วน

บนอากาศ พลันปรากฏแสงสว่างห้าสี

สายฟ้า เปลวไฟ น้ำแข็ง ฝนหมอก ปรากฏขึ้นตามลำดับ

ฉับพลัน สัตว์อสูรผืนใหญ่วาบผ่านกลางท้องฟ้า ท่ามกลางเสียงตื่นตกใจของฝูงชน

บ้างพ่นกลิ่นอายน่ากลัวออกมา บ้างใช้เขา ปลดปล่อยพลังน่ากลัว พุ่งเข้าใส่ค่ายกล

จากนั้น แสงจากค่ายกลเริ่มแพร่ไปทั่วฟ้าดิน

ฝูงชนพลันมองเห็น ผืนดินใต้ฝ่าเท้า เริ่มส่องสะท้อนภาพที่ไม่เคยเห็นออกมานับไม่ถ้วน

ค่ายกลกลายเป็นม่านแสงเส้นหนึ่ง โคจรไม่หยุด

แสงสว่างกลางอากาศกลายเป็นจุดสว่างระยิบระยับมากมาย เสมือนฝนตกโปรยปราย

คนนับไม่ถ้วนประหลาดใจพลางยื่นมือออกไป คิดจะรับแสงที่ร่วงหล่นลงมาเหล่านั้น

แต่ไม่ว่าพวกเขาจะพยายามอย่างไร ก็ไม่อาจคว้าจุดสว่างนั้นได้

ทว่าพวกเขายังสามารถมองเห็น ท่ามกลางจุดสว่าง เป็นม่านฉากที่งดงามมาก

ขณะนั้นประมุขประเทศฉิงเทียนพูดเสียงดัง: “การแข่งนานาประเทศครั้งนี้ จัดขึ้นทุกเมืองในประเทศฉิงเทียน ทุกค่ายกล อยู่ภายใต้กำแพงเมืองที่สวยงามของประเทศฉิงเทียน หรือเป็นสถานที่ที่มีทิวทัศน์กว้างขวางโอ่อ่า ทุกคนสามารถสู้กันได้อย่างเต็มที่ แยกแยะฝีมือสูงหรือต่ำ ผู้ที่ได้ที่หนึ่ง ได้รับสมญานามเซียนบู๊ทะลวงชั้นฟ้า ได้รับความเคารพจากใต้หล้า โห่ร้องแสดงความยินดี ผู้แข็งแกร่งวัยเยาว์ทั้งหลาย คึกคักฮึมเหิมเถอะ ผู้กล้าเลือดระอุทุกท่าน!”

ประมุขประเทศฉิงเทียนสะบัดมือ สัตว์อสูรกู่ร้อง

สัตว์อสูรขนาดใหญ่นับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นกลางอากาศพร้อมแหงนหน้าแผดเสียงร้องเกรี้ยวกราด นับเป็นภาพที่ยิ่งใหญ่อลังการ

ลู่ฝานที่นั่งอยู่ข้างหนานกงสิง ปรบมือเบา ๆ ขณะเดียวกันก็หัวเราะน้อย ๆ: “สหายหนานกง นายว่าถ้าพวกเขารู้ว่าประมุขประเทศฉิงเทียนที่กำลังพูดอยู่ คือราชาปีศาจของจิตใจเต๋าสำนักมาร นายว่าพวกเขาจะตกใจจนหุบกรามไม่เข้าไหม?”

หนานกงสิงสีหน้าเรียบเฉย สายตากลับแฝงไว้ด้วยแสงเยียบเย็น: “สหายลู่ฝาน ทุกครั้งที่เห็นราชาปีศาจฝันร้ายสวมรอยเป็นพ่อของฉัน แสดงอำนาจบาตรใหญ่ต่อหน้าสาธารณชน ฉันก็เกลียดจนปวดไปทั้งหัวใจ ต้องมีสักวันหนึ่ง ฉันจะต้องฆ่าราชาปีศาจฝันร้ายคนนี้ด้วยมือของฉันเองแน่นอน ฉันพูดได้ทำได้”

ลู่ฝานตบบ่าหนานกงสิงพลางพูดว่า: “ฉันเชื่อว่านายสามารถทำได้!”

หันกลับไป ลู่ฝานมองไปรอบด้าน

ฉากที่เห็นขณะนี้เรียกได้ว่าคลื่นมนุษย์ หนุนเนื่องแทบไม่หายใจ

เห็นคนเหล่านั้นชูสองมือโบกไปมาไม่หยุด พร้อมกู่ร้องอย่างฮึกเหิม ลู่ฝานได้แต่ส่ายหน้าพลางยิ้มขมพร่า พวกเขาเห็นเพียงความคึกคักของการแข่งนานาประเทศ แต่กลับมองไม่เห็นอันตรายที่อยู่เบื้องหลังความคึกคักนั้น

คนจากแต่ละประเทศต่างเบียดกันเข้ามา วิพากษ์วิจารณ์เรื่องค่ายกลรอบด้าน เรื่องฉากใต้ฝ่าเท้า เรื่องแสงสว่างกลางท้องฟ้าไม่หยุด

และก็ในขณะนั้น “ประมุขประเทศฉิงเทียน” พูดเสียงดังอีกครั้ง: “ลำดับต่อไป ขอเชิญสามอริยบุคคลให้คำปราศรัยแก่พวกเราเป็นลำดับสุดท้าย”