เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1894

ถังฮุยฉีกยิ้มจนเห็นฟันขาว

ความมั่นใจของเขามีมากมายจนสุดจะบรรยาย ลู่ฝานมองไปทางด้านหลังเขา เห็นชายวัยกลางคนท่าทางมอมแมมนั่งอยู่ตรงนั้น

ใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำมันกับหนวดเครา เห็นหน้าไม่ชัด

หลังค่อมเล็กน้อย ห่อตัวอยู่ในชุดคลุมยาวสกปรกมอมแมม

ลู่ฝานรู้สึกคุ้นตาชายวัยกลางคนคนนี้ แต่จำไม่ได้ว่าเขาคือใคร

แต่ชายวัยกลางคนคนนี้แปลกมาก นั่งอยู่ตรงนั้นแท้ๆ แต่ลู่ฝานไม่สามารถสัมผัสพลังบนตัวเขาได้เลย

เหมือนเขาล่องหนอย่างไรอย่างนั้น

ลู่ฝานละสายตาไป ไม่ได้คิดอะไรมากมาย เอาป้ายเหล็กหัวสัตว์ออกมา แล้วเดินไปด้านหน้า

ถังฮุยลงมาบนพื้นเช่นกัน เขาเอาป้ายเหล็กหัวสัตว์ออกมาเหมือนกัน

องครักษ์ตรวจสอบตัวตนทั้งสองคนทันที จู่ๆ ถังฮุยยื่นมือไปหาลู่ฝาน “สหายเงามืด การต่อสู้วันนี้ทำพอเป็นพิธี ต่อสู้แบบลูกผู้ชาย ดีไหม”

ลู่ฝานเห็นท่าทางเป็นมิตรของถังฮุย เขาหัวเราะร่าแล้วยื่นมือตัวเองออกมาเช่นกัน

ทั้งสองจับมือกันเบาๆ ลู่ฝานรู้สึกระแวงไปหมด

เขากลัวถังฮุยจะแอบเล่นอะไรสกปรก เหมือนหลวี่เหวยในตอนนั้น

แต่ความจริงพิสูจน์ว่าลู่ฝานคิดมากเกินไป

ถังฮุยไม่ได้ทำอะไรเลย เขาชักมือกลับ รอยยิ้มบนหน้ากว้างขึ้นอีก

ระยะห่างแบบนี้ ลู่ฝานเห็นประกายสดใสนัยน์ตาถังฮุย ไม่มีความขุ่นมัวเลยสักนิด

เหมือนคนคนนี้เป็นสุภาพบุรุษ

“ทั้งสองเริ่มประลองได้!”

องครักษ์เปิดค่ายกลหลังจากตรวจสอบเรียบร้อย

แสงสว่างจ้า ลู่ฝานกับถังฮุยเหาะเข้าไป

วินาทีต่อมาฟ้าดินรอบตัวเกิดการเปลี่ยนแปลง

เมื่อทุกอย่างกลับมาเป็นปกติ ลู่ฝานพบว่าพวกเขาอยู่ในป่าอันกว้างใหญ่ไพศาล

ต้นไม้สูงเสียดฟ้า

ถังฮุยกับลู่ฝานลอยลงมาบนใบไม้

ใบไม้สีเขียวทั้งกว้างและใหญ่ ขนาดประมาณเรือลำหนึ่ง

ยกดาบยาวมาตรงหน้าอก ถังฮุยพูดเสียงกังวาน “สหายเงามืด เชิญ!”

ลู่ฝานเอากระบี่หนักไร้คมของตัวเองออกมาเช่นกัน เขาพูดเสียงเบาว่า “เชิญ!”

พลานุภาพของทั้งสองคนพุ่งถึงขีดสูงสุด เงาสะท้อนอยู่ในม่านแสง

กลุ่มคนด้านนอกยังตะโกนไม่หยุด

“ลงพนันๆ เทพดาบมังกรถังฮุยแห่งสำนักเงินปาฟางปะทะกับเงามืดกระบี่คลั่ง อัตรา 1:3!”

“ฉันลง 100 ทอง!”

“ฉันลงยา 3 ขวด!”

…...

หนานกงสิงมองภาพนี้ด้วยรอยยิ้ม เขาเอาเงินตัวเองออกมาเช่นกัน

มองลู่ฝานกับถังฮุยในม่านแสง หนานกงสิงรู้สึกไม่ค่อยแน่ใจ

เขารู้ว่าลู่ฝานเก่งมาก แต่ถังฮุยก็ดูแข็งแกร่งเหมือนกัน โดยเฉพาะอุปกรณ์ทั้งตัวเขา โหดเหี้ยมมากจริงๆ เขาคิดยังไงโอกาสชนะของลู่ฝานก็ไม่มากเท่าไร

หนานกงสิงลูบคางแล้วหันมองสิบสามที่อยู่ข้างๆ “นี่ สิบสาม นายว่าใครจะชนะ”

สิบสามมองหนานกงสิงอย่างเฉยเมย ใบหน้าไม่มีความรู้สึกอะไรเลย จากนั้นเขาหันหน้ากลับไป ไม่พูดอะไรสักคำ

หนานกงสิงเห็นสิบสามไม่พูดอะไรสักคำ เขาขมวดคิ้วพูดว่า “นายคิดว่าลู่ฝานจะชนะไหม”

สิบสามยังไม่พูดเหมือนเดิม แค่มองหนานกงสิงแวบเดียวเท่านั้น

ตอนนี้หนานกงสิงเห็นแววตาของสิบสามชัดเจนแล้ว

เห็นได้ชัดว่ากำลังพูดว่า ยังต้องเดาอีกเหรอ!

หนานกงสิงพยักหน้าพูดว่า “เอาเถอะ งั้นฉันลงพนันฝั่งหัวหน้าสำนัก”

ขณะที่กำลังจะวางเงิน จู่ๆ มีเสียงดังขึ้นข้างๆ “ฉันลงฝั่งถังฮุย 1000 ทอง!”

กลุ่มคนหลีกทางให้ ผู้หญิงคนหนึ่งเดินออกมา

หนานกงสิงรู้จักผู้หญิงคนนี้ เขาพูดอย่างประหลาดใจว่า “แม่นางซูตง!”