เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1900

มังกรสามหัวบินลงมาหน้าห้อง ลู่ฝานกับผู้อาวุโสลงมาจากหลังมังกร เข้าไปในสำนักหอฝึกสัตว์ทางประตูหน้า

เหมือนสิ่งก่อสร้างนี้ดูโบราณ แผ่นหินสีเขียวดูผ่านกาลเวลามานาน ลู่ฝานมองเพียงแวบเดียวก็รู้สึกว่าในอิฐแต่ละก้อนมีแสงสว่างที่คล้ายอาวุธเทพแฝงอยู่ในนั้น

เดินตรงไปด้านหน้า ลู่ฝานเห็นศิษย์ของสำนักหอฝึกสัตว์

ห้องเหมือนภูเขา มีบันไดหินเชื่อมทะลุไปทั่วทุกที่ ตรงกลางสุดคือสนามสัตว์อสูรขนาดใหญ่ สัตว์อสูรมากมายโดนศิษย์ของหอฝึกสัตว์ฝึกอบรมอยู่

เหมือนสัตว์อสูรพวกนี้นิสัยไม่ค่อยดี แต่ศิษย์ของหอฝึกสัตว์ที่ฝึกพวกมันนิสัยแย่กว่า บางทีเสียงตวาดดังกว่าสัตว์อสูรอีก

คนพวกนี้ ผู้ชายหน้าตาหล่อเหลา ผู้หญิงหน้าตาสะสวย

ลู่ฝานสงสัยมากว่าตอนคนของหอฝึกสัตว์หาเพื่อน ต้องเลือกคนหน้าตาดีหรือเปล่า

ไม่งั้นทำไมถึงสวยหล่อทุกคนแบบนี้ ไม่เห็นคนหน้าตาน่าเกลียดสักคน

หรือคนหน้าตาน่าเกลียดอยู่ที่นี่ไม่ได้

เห็นลู่ฝานกับผู้อาวุโสกลับมา ศิษย์ของหอฝึกสัตว์ที่อยู่รอบๆ มองมาทันที

มีคนตะโกนออกมาทันที “คนนี้หน้าคุ้นมาก!”

“ให้ตายเถอะ เขาคือเงามืด เงามืดที่ฆ่าพี่หลีเหรินหลงตาย!”

“เขาจริงด้วย คิดไม่ถึงว่าเขากล้ามาหอฝึกสัตว์!”

“ฆ่าเขา! ฉันจะให้วัวเหล็กของฉันชนเขาให้ตายเลย!”

......

เสียงตะโกนดังมาจากรอบๆ

ผู้อาวุโสพูดเสียงกังวานว่า “หุบปากให้หมด เจ้าสำนักมีคำสั่งให้เชิญเงามืดมาเป็นแขก ใครกล้าเหิมเกริม!”

ศิษย์ของหอฝึกสัตว์ที่อยู่รอบๆ เงียบลงทันที

แต่เห็นความโกรธบนใบหน้าพวกเขาอย่างชัดเจน

ลู่ฝานลูบจมูก เขาสัมผัสถึงสายตาแหลมคมพวกนี้ได้ เหมือนลูกศรหมื่นดอกแทงทะลุใจเขา

แต่น่าเสียดายที่คนพวกนี้ใช้วิชาดับวิญญาณไม่เป็น ไม่งั้นเขาคงซวยแน่ๆ

“ไปกันเถอะ!”

ผู้อาวุโสผายมือขวาให้ลู่ฝาน

แม้ในสถานการณ์แบบนี้ เขาก็ยังไม่เสียมารยาทที่หอฝึกสัตว์ควรมี

ลู่ฝานพยักหน้าอย่างราบเรียบ ยกยิ้มมุมปากแล้วเดินไปข้างหน้า

เห็นลู่ฝานไร้ความเกรงกลัว พวกศิษย์ของหอฝึกสัตว์โมโหขึ้นอีก

มีคนจะพุ่งออกมา

“ไม่ต้องมาห้ามฉัน ฉันจะฆ่าเขา แก้แค้นให้พี่หลีเหรินหลง!”

“ไอ้ห้า ถอยมา นายกล้าขัดคำสั่งเจ้าสำนักเหรอ”

“ฉันว่าเจ้าสำนักจับเขามาแก้แค้น พวกเราอย่าบุ่มบ่าม!”

ศิษย์ของหอฝึกสัตว์ที่พุ่งออกมาโดนลากกลับไป

ลู่ฝานพูดเสียงเบาว่า “เหมือนฉันไม่ค่อยได้รับความนิยมเท่าไรนะ!”

ผู้อาวุโสพูดว่า “เรื่องนี้นายควรคิดได้นานแล้ว ตามฉันมาทางนี้!”

ประตูมากมายวางอยู่รอบสนามสัตว์อสูร

ผู้อาวุโสพาลู่ฝานเดินไปข้างหน้า ชี้ประตูที่มีแสงสีทองระยิบระยับ “นี่คือประตูมิติที่ทะลุไปทั่วทุกที่ของสำนักหอฝึกสัตว์ ตอนนี้เราจะไปพบเจ้าสำนัก นายเตรียมใจไว้แล้วหรือยัง!”

ลู่ฝานได้ยินแล้วพูดอย่างสงสัย “เตรียมใจอะไรเหรอ”

ผู้อาวุโสตอบว่า “ถ้านายเป็นผู้ฝึกชั่วร้ายจริงๆ หลังจากนายเข้าไปจะโดนฆ่าทันที ฉันยืนยันได้เลยว่าศพของนายจะกลายเป็นอาหารของสัตว์อสูร!”

ลู่ฝานเลิกคิ้วขึ้นพูดว่า “นี่เหมือนไม่ใช่วิธีต้อนรับแขกนะ!”

ผู้อาวุโสพยักหน้า “สำหรับผู้ฝึกชั่วร้าย นี่คือวิธีต้อนรับแขกของหอฝึกสัตว์”

ผู้อาวุโสเดินไปด้านหน้าแล้วสะบัดมือ ประตูสีทองเปิดออก

แต่ผู้อาวุโสพวกนี้เอาแต่จ้องเขา เหมือนมีอะไรอยู่บนหน้าเขาอย่างไรอย่างนั้น มองตาไม่กะพริบเลย

ไม่นานเวลาผ่านไปครึ่งก้านธูป

เจ้าสำนักหอฝึกสัตว์ยังไม่ปรากฏตัวออกมา แต่พวกผู้อาวุโสที่จ้องเขาเอาแต่พยักหน้ารัวๆ ขยับปากเบาๆ เหมือนกำลังส่งกระแสจิตปรึกษาอะไรกันอยู่

ลู่ฝานทนไม่ไหวแล้ว เขาไม่ชอบโดนคนอื่นจับตามองแบบนี้

ลู่ฝานกระแอมแล้วพูดว่า “ไม่ทราบว่าเจ้าสำนักไม่มาแล้วหรือเปล่า”

พวกผู้อาวุโสหัวเราะออกมาพร้อมกัน หลังจากนั้นพวกเขาลุกขึ้นแล้วเดินออกไปข้างนอก

ลู่ฝานเห็นแล้วงงไปหมด เกิดอะไรขึ้นกับคนพวกนี้

มองเสร็จก็ไป ทิ้งเขาไว้ที่นี่ทำไม

ลู่ฝานขมวดคิ้ว ขณะที่กำลังจะลุกขึ้น

จู่ๆ ลู่ฝานได้ยินเสียงล้อรถ

ชายวัยกลางคนนั่งรถเข็นที่ทำจากไม้ออกมาจากข้างตำหนัก มีคนตามมาด้านหลังเขาหนึ่งคน หลีเหรินหลงคนที่พ่ายแพ้ให้ลู่ฝาน

ชายวัยกลางคนอายุประมาณ 30-40 ปี ใบหน้าซูบผอมเล็กน้อย สีหน้าซีดเผือด

ถือผ้าเช็ดหน้าในมือ ไอเบาๆ ตลอดเวลา

“ให้คุณชายเงามืดรอนานเลย ขอโทษที่มาช้า แต่ช่วยไม่ได้ คนแก่แล้วป่วยง่าย!”

ชายวัยกลางคนนั่งรถเข็นมาตรงหน้าลู่ฝาน ยื่นมือมาหาลู่ฝานแล้วพูดว่า “ฉันหลีซี เจ้าสำนักหอฝึกสัตว์”

ลู่ฝานก็ยื่นมือออกมา ทั้งสองจับมือกันเบาๆ

จู่ๆ ลู่ฝานสัมผัสได้ว่าร่างกายของคนคนนี้อ่อนแอมาก ในร่างกายว่างเปล่า ไม่มีพลังเลยสักนิด

เขาไม่ใช่นักบู๊ ไม่ใช่ผู้ฝึกชี่ เขาเป็นแค่คนธรรมดา

แต่ทำไมคนแบบนี้ถึงเป็นเจ้าสำนักของหอฝึกสัตว์ล่ะ!