เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1902

หลีซีค่อยๆ เอนหลังพิงเก้าอี้ รอยยิ้มบนใบหน้าหายไป มองลู่ฝานด้วยท่าทีเฉยเมยแล้วพูดว่า “คุณชายเงามืดไม่ควรคิดเรื่องพวกนี้ ถ้านายมีเรื่องอะไรที่สมควรพูด มาบอกฉันได้ตลอดเวลา”

ลู่ฝานพูดเสียงดังว่า “ไม่ นี่เป็นสิ่งที่ฉันต้องคิด เจ้าสำนักหลีอธิบายให้ฉันฟังหน่อยได้ไหม อะไรคือทั้งใต้หล้าจะแย่แล้ว”

นัยน์ตาหลีซีมีความดูหมิ่นเล็กน้อย เขามองลู่ฝานแล้วพูดว่า “ก็หมายความตามที่พูดเลย ส่วนที่เหลือฉันไม่อธิบายให้นายฟังหรอก พูดไปก็เปล่าประโยชน์ คุณชายเงามืด นายกลับไปได้แล้ว วันไหนนายตกอยู่ในเงื้อมมือของหอฝึกสัตว์ ฉันจะไว้ชีวิตนายเพราะเรื่องวันนี้!”

หลีซีส่ายหน้าแล้วพูดกับหลีเหรินหลงที่อยู่ข้างหลัง “ส่งแขกแทนฉันด้วย”

เมื่อพูดจบ รถเข็นของหลีซีหมุนโดยอัตโนมัติ จากนั้นค่อยๆ เคลื่อนตัวออกไป

ลู่ฝานยังมีคำถามมากมาย หลีซีพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง

ในใจลู่ฝานมีลางสังหรณ์ไม่ดีสุดๆ

หลีซีไม่ได้อธิบายเพิ่มแม้แต่ประโยคเดียว

หลีซีหายลับไปจากสายตาของลู่ฝานอย่างรวดเร็ว

หลีเหรินหลงยืนขวางหน้าลู่ฝานแล้วพูดว่า “คุณชายเงามืด เชิญทางนี้ เรื่องที่เจ้าสำนักไม่อยากพูด ใครก็ทำให้เขาพูดไม่ได้”

สีหน้าลู่ฝานอึมครึม มองหลีเหรินหลงแล้วพูดว่า “พวกนายเชิญฉันมา ล่อให้ฉันพูดสิ่งที่เป็นประโยชน์ออกมา ตอนนี้ถึงตาพวกนายให้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์กับฉันบ้าง”

หลีเหรินหลงส่ายหน้า “ขอโทษด้วย คุณชายเงามืด ฉันไม่รู้ข้อมูลอะไรเลย ถ้านายอยากได้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์จากปากฉัน ฉันคงบอกได้เพียงว่าไม่มีทางเป็นไปได้จริงๆ”

หลีเหรินหลงผายมือขวา มองลู่ฝานด้วยรอยยิ้ม

ลู่ฝานรู้สึกโกรธในใจ ก้าวออกไปด้านนอกอย่างรวดเร็ว

นี่มันเรื่องอะไรกัน เขามาดูว่าหอฝึกสัตว์จะช่วยเขาได้ไหม คิดไม่ถึงว่าหอฝึกสัตว์เป็นคนดูเขาซะอย่างนั้น อีกทั้งก่อนหน้านี้หลีซียังคุยกันดีๆ อยู่เลย ต่อมาน้ำเสียงเปลี่ยนซะอย่างนั้น เปลี่ยนหน้าเร็วยิ่งกว่าพลิกหนังสือ เหมือนเจ้าสำนักหลีได้ข้อมูลที่ต้องการแล้ว ส่วนเขายังมึนงงไปหมด

นี่ทำให้ลู่ฝานไม่พอใจมาก

แม้หยั่งเชิงทั้งสองฝ่าย แต่ลู่ฝานคิดว่าตัวเองขาดทุนมาก

เดินกลับมาหน้าประตูตำหนัก

หลีเหรินหลงสะบัดมือ ประตูมิติปรากฏออกมาอีกครั้ง

“คุณชายเงามืด ถ้าว่างสามารถพักที่หอฝึกสัตว์สัก 2 วัน ฉันจะให้พวกเขาจัดหาที่พักและอาหารให้นาย นายเดินในหอฝึกสัตว์ได้เลย ดูสัตว์อสูรในใต้หล้า ที่อื่นไม่มีให้ดูแบบนี้นะ”

หลีเหรินหลงดูสง่ามาก

แต่ลู่ฝานกลับจ้องตาเขาแล้วพูดว่า “นายไม่ส่งฉันออกไปเหรอ”

หลีเหรินหลงยิ้มแล้วพูดว่า “ตอนนี้ฉันต้องซ่อนตัว อันที่จริงเป็นเรื่องดีกับคุณชายเงามืด ฉันพูดถูกใช่ไหมล่ะ!”

นัยน์ตาลู่ฝานดูดุดัน “ใช่ นายพูดถูก”

ลู่ฝานหันหน้ามา ก้าวเข้าไปในประตูมิติ

หลีเหรินหลงถอนหายใจยาว แม้เขาไม่อยากทำแบบนี้ แต่เขาจำเป็นต้องทำ

สัญชาตญาณบอกเขาว่าเงามืดไม่ใช่คนเลว แต่เจ้าสำนักไม่ได้สั่ง ใครจะกล้าพูดล่ะ

หลีเหรินหลงทำได้แค่ส่ายหน้าเดินออกไป!

หลังผ่านไปครู่หนึ่ง ลู่ฝานกลับมาในสนามสัตว์อสูรในห้องที่หอฝึกสัตว์

เมื่อเขาปรากฏตัวออกมาอีกครั้ง เขาดึงดูดสายตาของคนรอบๆ อีกครั้ง

ผู้อาวุโสที่รออยู่ข้างๆ เห็นลู่ฝานออกมาอย่างปลอดภัย ใบหน้ามีรอยยิ้มขึ้นมาทันที “คุณชายเงามืด เจอเจ้าสำนักไหม”

ลู่ฝานพยักหน้า “เจอแล้ว เจ้าสำนักของพวกนายไม่เหมือนกับที่ฉันจินตนาการไว้เลย”

ผู้อาวุโสเข้าใจความหมายที่ลู่ฝานจะสื่อ เขาหัวเราะไม่หยุด