เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1903

ผู้อาวุโสแอบกัดฟัน เขตวิถีบนตัวแผ่ขยายจนไปถึงใต้เท้าลู่ฝาน

พลังปราณหยินหยางพร้อมพลังแห่งวิถี โจมตีบนตัวลู่ฝานอย่างแรง เหมือนจะควบคุมลู่ฝานอย่างไรอย่างนั้น

แต่ต่อมาลู่ฝานปล่อยพลังแห่งวิถีออกมาบนตัวเช่นกัน

เขตวิถีใต้เท้าแตกกระจายทันที แขนของผู้อาวุโสสั่นอย่างแรง เขาถอยไปด้านหลังหลายสิบก้าว

ลู่ฝานพูดเสียงกังวานว่า “ฉันจะไป นายขวางฉันไม่ได้หรอก!”

ลู่ฝานก้าวออกไปด้านนอก

ศิษย์หอฝึกสัตว์ที่อยู่รอบๆ พุ่งเข้ามาหาลู่ฝานเหมือนแมลงเม่าบินเข้ากองไฟ

พวกเขาพุ่งเข้ามาเร็ว แต่ล้มลงพื้นเร็วกว่า

แม้แต่หลีเหรินหลงยังต้านทานกระบวนท่านี้ไม่ไหว ศิษย์หอฝึกสัตว์ธรรมดาๆ พวกนี้จะต้านทานได้ยังไง

“ฟันดำ! ลุย!”

จู่ๆ ศิษย์หอฝึกสัตว์คนหนึ่งตะโกนอย่างโมโห

สั่งให้สัตว์อสูรที่อยู่นิ่งๆ ในสนามพุ่งออกมา

ศิษย์หอฝึกสัตว์ที่ยังไม่สลบพากันทำตาม ปล่อยสัตว์อสูรของตัวเองออกมา

ช่างเป็นหอฝึกสัตว์จริงๆ เหมือนทุกคนมีสัตว์อสูรอย่างน้อยหนึ่ง ตัว

ทันใดนั้นทั้งบนฟ้าและพื้นดินปกคลุมไปด้วยสัตว์อสูร

เสียงคำรามดังไม่หยุด พลังมากมายไร้ที่สิ้นสุด

ลู่ฝานมองสัตว์อสูรพวกนี้ ค่อยๆ ดึงกระบี่หนักไร้คมของตัวเองออกมา

“สัตว์อสูรแล้วยังไง”

ลู่ฝานพูดเสียงกังวาน

ความฮึกเหิมนัยน์ตาพลุ่งพล่าน ปราณชี่ในมือพุ่งสูงขึ้นอย่างบ้าคลั่ง

ภายในห้องของหอฝึกสัตว์มีเสียงเท้าดังขึ้น

ไม่นาน นักบู๊เกราะเงินปรากฏเป็นกลุ่ม เฝ้าทางเข้า-ออกทั้งหมด

พวกเขามาเร็วมาก!

ผู้อาวุโสข้างๆ ยังตกอยู่ในความตะลึง เขาไม่เข้าใจว่าลู่ฝานทำลายเขตวิถีได้ยังไง

แม้เขาไม่ได้ใช้พลังออกมาทั้งหมด แต่คิดยังไงนักบู๊แดนปราณฟ้า ไม่น่าจะทำลายเขตวิถีได้

พยายามเก็บงำความรู้สึกไว้ ผู้อาวุโสชี้ลู่ฝานแล้วพูดว่า “เงามืด นายออกไปไม่ได้หรอก รีบยอมจำนนซะ นายอยากตายเหรอ”

ลู่ฝานยกกระบี่หนักไร้คมขึ้นมาแล้วพูดเสียงดัง “ให้ฉันยอมจำนนเหรอ ฝันไปเถอะ”

นัยน์ตาผู้อาวุโสมีความเย็นชา เขายื่นมือออกมาแล้วพูดว่า “งั้นอย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจแล้วกัน!”

ผู้อาวุโสพูดแล้วกำลังจะออกคำสั่ง

แต่ขณะนั้นสายลมเบาๆ พัดมาด้านหลังเขา กระบี่ยาวแวววาวขวางอยู่ตรงคอเขา

เงาคนที่ปรากฏอย่างกะทันหันทำให้ทุกคนตกใจจนหน้าเปลี่ยนสี เพราะไม่มีใครเห็นว่าเขาปรากฏตัวออกมาได้ยังไง

ผมยาวสีดำสะบัดปลิว พลังสีเงินอ่อนเคลื่อนไหวอยู่ในเส้นผมเขา

ดวงตาสีม่วง กล้ามเนื้อเป็นมัดๆ กระบี่ยาวมีเปลวเพลิงสีม่วง

“สิบสาม!”

ลู่ฝานพูดออกมาด้วยความตกใจ

ตอนเขาเพิ่งเข้ามา ไม่ได้พาสิบสามเข้ามาด้วย เดิมทีสิบสามควรรออยู่ด้านนอกกับมังกรสามหัวสิ

ตอนนี้สิบสามพุ่งเข้ามาเหมือนผี เอากระบี่ขวางที่คอผู้อาวุโสอย่างรวดเร็ว

พละกำลังเช่นนี้ แม้แต่ลู่ฝานยังตกใจเล็กน้อย

“เจ้านาย!”

สายตาสิบสามเร็วปานสายฟ้าแลบ เขาพูดออกมาอย่างจริงจัง

ผู้อาวุโสก้มมองกระบี่ที่คอ หัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “คิดไม่ถึงว่านักบู๊แดนปราณฟ้ากล้าจี้คอฉันแบบนี้ ไม่กลัวตายหรือไง!”

ผู้อาวุโสพูดพลางปล่อยเขตวิถีออกมาอีกครั้ง

สีหน้าสิบสามเปลี่ยนไปทันที แต่เขาตั้งตัวอย่างรวดเร็ว ปาดลงบนคอของผู้อาวุโสจนเป็นรอยเลือด

เขตวิถีโจมตีสิบสามจนกระเด็น ศิษย์หอฝึกสัตว์ที่อยู่รอบๆ ก็โมโหสุดขีด