เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1907

ลู่ฝานไม่ได้ตอบกลับ เขากลับไปนั่งที่เก้าอี้ของตัวเองช้าๆ และไม่ได้มองเฟิงเทียนอีกเลย

สำหรับผู้แข็งแกร่งที่ถนัดใช้แดนมายา มองตาเป็นการกระทำที่ไม่ฉลาดนัก

ลู่ฝานก็ไม่ได้ตอบกลับ เฟิงเทียนให้ซูตงมาเล่นกับเขา เขาไม่เข้าใจจริงๆ

เขาไม่เข้าใจเจตนาของเฟิงเทียนจริงๆ ว่าทำเพื่ออะไรกันแน่?

หรือเพียงเพื่อความสนุกแค่นั้น?

เขาไม่อยากเชื่อจริงๆ ว่ามีคนที่น่าเบื่อถึงขนาดนี้

ในตอนที่ลู่ฝานคิดเพ้อเจ้อ ในเวลานี้สายฟ้าแต่ละเส้นที่อยู่บนท้องฟ้าแสดงรายชื่อของผู้แข็งแกร่งหนึ่งร้อยอันดับแรก สลักบนหินศิลาจารึกติดต่อกัน

ตามที่รายชื่อยิ่งอยู่ยิ่งมากขึ้น หินศิลาจารึกยิ่งอยู่ยิ่งสว่าง และวนเวียนขึ้นมา

ถึงตอนสุดท้าย เหมือนจันทร์กระจ่างที่อยู่บนฟ้า ส่องสว่างพื้นดิน

“เย่หนานเทียน!”

“จั่วหยุนตง!”

ในที่สุด สองรายชื่อสุดท้ายได้สลักเสร็จเรียบร้อย

เสียงกลองดังไปทั่ว สายฟ้าบนท้องฟ้ากลายเป็นมังกรสายฟ้าสามตัว วนเวียนอยู่บนหินศิลาจารึก จากนั้นก็พุ่งไปบนพื้นทันที!

ตู้ม!

เสียงระเบิดดังขึ้น

หมอกควันสีขาวคลุ้งไปทั่ว หลังจากเสียงฟ้าผ่า จู่ๆ ตรงหน้าทุกคนปรากฏโต๊ะตัวหนึ่งขึ้นมา

ขณะเดียวกัน อาหารรสเลิศต่างๆ ปรากฏบนโต๊ะราวกับภาพเพ้อฝัน

“เริ่มงาน!!”

ประมุขประเทศฉิงเทียนตะโกนดังก้อง ทำให้บรรยากาศทั้งงานเลี้ยงไปจู่สุดสูงสุดอย่างสมบูรณ์

ลู่ฝานยิ้มเล็กน้อย จากนั้นมองอาหารกองโตตรงหน้า ปล่อยเจ้าดำที่อยากกินจนแทบทนไม่ไหวออกมาก่อน

กินเถอะ! กินเถอะ!

เจ้าดำเริ่มกินอย่างมูมมามในทันที ทุกคนปล่อยท้องและเริ่มรับประทานอาหาร

ลู่ฝานยิ้มเต็มที่ ไม่ว่าเหล่าผู้ฝึกชั่วร้ายอยากทำอะไร อย่างน้อยในการแข่งขันหมื่นประเทศในครั้งนี้ พวกเขาทำได้ดีมาก

ลู่ฝานก็หยิบอาหารที่ไม่เคยเห็นขึ้นมาและเริ่มกิน อย่างเช่นปลาหมึกเสียบไม้ และก็ลูกชิ้นที่ใหญ่กว่าหัวหมี

ทุกคนกินกันอย่างมีความสุข ภายในประเทศฉิงเทียน คนจำนวนมากกำลังดูพวกเขากินอาหารและรู้สึกอิจฉาเป็นอย่างมาก

ลู่ฝานกำลังกินอยู่ จู่ๆ ผู้ชายที่อยู่ข้างกายก็พูดกับลู่ฝาน “ฉันจำนายได้ นายก็คือสารเลวที่อยู่กลางป่าไม้ในวันนั้น”

ลู่ฝานหันหน้าไป เห็นใบหน้าคุ้นตาในทันที

นี่คือคนหลงทิศทางคนนั้นไม่ใช่เหรอ?

ลู่ฝานยิ้มพูด “ที่แท้ก็นายเองเหรอ!”

ชายหนุ่มสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมาก เขาชี้หน้าลู่ฝาน “วันนั้นพวกเรายังแข่งกันไม่จบนะ สมควรตายจริงๆ ฉันจะสู้กับนาย ครั้งนี้นายอย่าหนีไปอีก”

ลู่ฝานมองดูหลังเก้าอี้ของเขา ด้านบนเขียนชื่อจั่วหยุนตงสามคำ

ลู่ฝานแบมือออกแล้วพูดขึ้น “ไม่ใช่ฉันหนี แต่เป็นนายที่หนีไป นายเป็นพวกหลงทิศทางสินะ!”

ได้ยินคำว่าหลงทิศสองคำนี้ จั่วหยุนตงโมโหในทันที เขาตบหลังเก้าอี้ตะโกนเสียงดัง “เงามืด นายลุกขึ้น ฉันจะต่อสู้กับนาย!”

ทันใดนั้นสายตาของทุกคนมองมา

ลู่ฝานมือกุมหน้าผาก ดูท่าอาหารมื้อใหญ่นี้ เขากินอย่างสบายใจไม่ได้แล้ว

ลู่ฝานมองจั่วหยุนตงอย่างเฉยเมย “จะต้องสู้ตอนนี้เหรอ?”

จั่วหยุนตงยกดาบยาวขึ้น พูดเสียงดัง “เมื่อไหร่ก็ได้ แค่กลัวว่านายจะปอดแหก!”

ลู่ฝานพูด “งั้นตอนประลองได้เจอกันก็ค่อยสู้กันเถอะ นายอย่าแพ้ให้คนอื่นก็พอแล้ว”

ประโยคนี้แฝงไปด้วยความดูหมิ่น เหมือนกับไม่เห็นผู้แข็งแกร่งคนอื่นอยู่ในสายตา

ลู่ฝานตั้งใจพูดแบบนี้ หาโอกาสที่จะเปิดใจกว้างได้สักครั้ง มาดใหญ่หน่อยแล้วจะทำไม

“อวดดี!”