เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1918

ท้องฟ้าสีคราม และนกก็ทยอยตกลงมา

นับตั้งแต่ที่การต่อสู้หนึ่งร้อยอันดับแรกเริ่มขึ้น ท้องฟ้าของเมืองฉิงเทียน ก็กลายเป็นดินแดนห้ามบิน

วันนี้ก็เหมือนกัน ผู้ชมทุกคน ก็ต้องอยู่ในเมืองฉิงเทียน

บนท้องฟ้าสูง จะต้องไม่มีนกอินทรีโบยบิน และผู้ที่ฝ่าฝืนจะต้องรับผลที่ตามมาด้วยตัวเอง

เหลือเพียงแค่ผู้แข็งแกร่งอีกห้าสิบอันดับ ถึงสามารถนั่งรถม้าหรือว่าสัตว์ป่า ไปถึงเกาะลอยได้

เพราะว่า พวกเขาก็เริ่มต้นการต่อสู้ที่นี่อีกครั้ง

“หานเฟิงจากประเทศอู่อานมาแล้ว!”

ทันใดนั้นฝูงชนก็ตะโกนอย่างฉับพลัน และทุกคนก็เงยหน้ามองไป

เห็นแค่บนเรือใบในอากาศเวิ้งว้าง หานเฟิงกับหลิงเหยาลอยตัวมา ใบหน้ามีรอยยิ้มที่สดใส หานเฟิงสะบัดแขนและโบกมือให้กับฝูงชนด้านล่าง

ทันใดนั้น ฝูงชนก็กรีดร้อง และหลายคนก็ทยอยหยิบกระจกจำภาพที่เพิ่งซื้อมา เพื่อบันทึกการปรากฏตัวของหานเฟิง

หานเฟิงหัวเราะเสียงดังใส่หลิงเหยาที่อยู่ข้างๆ

“อ้อ ฉันชอบการแข่งนานาประเทศจริงๆ!”

มองออกว่า คนที่ชอบเขาในฝูงชน มีผู้คนมากมาย หานเฟิงโบกมือแบบนี้ ผู้หญิงหลายคนก็กรีดร้องขึ้นมาจริงๆ

“ฉันรักคุณ หานเฟิง!”

จู่ๆก็มีผู้หญิงกลุ่มหนึ่งตะโกนเสียงดัง

“ฉันก็รัก…….”

ใบหน้าของหานเฟิงเต็มไปด้วยรอยยิ้ม และลุกขึ้นเพื่อตอบโต้

ทันใดนั้น ก็มีเสียงร้องจากในฝูงชนอีกครั้ง

“หวงฝู่อู่ของประเทศว่านจุนมาแล้ว!”

ทันใดนั้น มีคนมองดูหานเฟิงน้อยลง ในบรรดาสาวสวยที่เดิมทีกำลังตะโกนใส่หานเฟิง ต่างหันหน้ามองไปทางหวงฝู่อู่ซึ่งกำลังนั่งเรือใหญ่หินแร่ผลึกมา และแทบจะตะโกนคำเดียวกัน

“หวงฝู่อู่ ฉันรักคุณ!”

หานเฟิงก็กระอักกระอ่วนนิ่งค้างไป จากนั้นสีหน้าก็ไม่พอใจ

มองดูเรือใหญ่หินแร่ผลึกที่ดีที่สุดอยู่ด้านล่างของหวงฝู่อู่ และใบหน้าที่หล่อเหลาอย่างหาที่เปรียบมิได้ของหวงฝู่อู่ หานเฟิงพูดว่า: “แม่งเอ๊ย กล้าแย่งซีนของฉัน อย่าให้ฉันเจอกับไอ้หมอนี่ ไม่อย่างนั้นฉันจะตีเขาให้ตายแน่ๆ”

หลิงเหยาปิดปากหัวเราะพูดว่า: “นี่เป็นหวงฝู่อู่ซึ่งอยู่ในอันดับที่สี่ของแผ่นพับเลยนะ นายแน่ใจเหรอว่านายจะสู้ได้?”

หานเฟิงอ้าปาก หลังจากนั้นไม่นาน และพูดเสียงดังว่า: “ฉันพูดผิดแล้ว น่าจะอย่าให้ศิษย์น้องของฉันเจอเขานะ ไม่อย่างนั้นจะต้องตีเขาให้ขี้แตก”

หลิงเหยากลอกตาขาว หมดคำจะพูด

ถือปากกาสีขาวไว้ในมือ หวงฝู่อู่ก็ฉีกยิ้มเตรียมที่จะโบกมือให้ฝูงชนด้านล่าง

เขายังดูตื่นเต้นมาก เมื่อมองดูสาวสวยมากมายที่ตะโกนชื่อเขาด้านล่าง

แต่เขาเพิ่งจะยกมือขึ้นมา สาวสวยที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็คว้าผมของเขาไว้ในทันที

พูดเสียงดังว่า: “ทำอะไรน่ะ? จีบสาวต่อหน้าฉันเหรอ ฉันยังไม่ตายนะ!”

หวงฝู่อู่ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดซ้ำแล้วซ้ำเล่า: “อย่าดึงผมสิ ฉันผิดไปแล้วพอใจยัง”

หญิงสาวถึงได้ปล่อยมือ แล้วชูนิ้วกลางใส่ฝูงชนด้านล่าง

การแสดงที่หยาบคายเช่นนี้ ทำให้ทุกคนด้านล่างต้องหยิบกระจกจำภาพออกมาเพื่อบันทึกอีก

เมื่อศิษย์พี่หานเฟิงเห็นฉากนี้ ก็หัวเราะฮ่าฮ่าออกมาเช่นกัน

“สมน้ำหน้า แย่งซีนอีกสิ!”

“โฉวล่วน ประเทศหลงอู่มาแล้ว!”

ทันใดนั้น ฝูงชนก็ระเบิดขึ้นอย่างกะทันหัน และกลุ่มคนก็ตะโกนอย่างบ้าคลั่ง

หานเฟิง หวงฝู่อู่และคนอื่นๆต่างก็หันหน้ามองไป เห็นแค่ชายหนุ่มคนหนึ่งลอยตัวมา

ก้าวไปตามกระแสน้ำสีห้า สวมใส่ชุดเกราะเก้าสีผมสีขาวปลิวไสวอยู่ด้านหลัง ใบหน้าที่สมบูรณ์แบบ ทำให้ผู้ชายอิจฉา และผู้หญิงคลั่งไคล้

ดวงตาเหมือนดวงดาว คิ้วเหมือนกระบี่ แก้มสม่ำเสมอกันราวกับมีดตัดขวานสับ สมบูรณ์แบบแต่มีอำนาจเหนือกว่า

วางมือทั้งสองไว้ที่หน้าอก กระบี่ยาวเล่มหนึ่งอยู่ข้างหลัง

นี่ก็คือประเทศหลงอู่ โฉวล่วนที่ได้ชื่อว่าความหวังของมนุษย์เผ่ามังกร

หลังจากนั้นไม่นาน โฉวล่วนก็หยุดอยู่บนเกาะลอย หันหน้ามองไปอีกด้านหนึ่ง และพูดเบาๆ