เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1969

ท่ามกลางความเลือนราง เหมือนมีภาพนับไม่ถ้วนกะพริบผ่านไปตรงหน้า

เหมือนความมืดที่เห็นส่งเสียงตะโกนออกมาเบาๆ

เสียงตะโกนนี้มาจากทั่วทุกทิศ

ได้ยินแล้วคุ้นมาก เหมือนมาจากส่วนลึกความทรงจำของตัวเอง

เหมือนลู่ฝานได้ยินเสียงพ่อกับปู่ตัวเอง แล้วก็ลู่หมิงด้วย!

ทำให้เขาอยากก้าวไปข้างหน้า

เดี๋ยวนะ ลู่หมิงเหรอ

ลู่ฝานมีสติขึ้นมาทันที ลู่หมิงตายไปแล้ว!

จากนั้นเสียงทั้งหมดลอยไปไกล แสงตรงหน้ากลับมาเหมือนเดิม ลู่ฝานเพ่งมองดู

กลางอากาศ แสงเจ็ดสีรวมตัวเป็นค่ายกลขนาดใหญ่ พลังแห่งวิถีกระเพื่อมอยู่ด้านใน

เห็นได้ชัดว่าผสานกับเขตวิถีของเริ่นหยู่ ทำให้เกิดประสิทธิภาพยิ่งใหญ่ขนาดนี้

ทำให้คนที่ไม่ได้อยู่ในค่ายกล โดนสะกดจิตไว้ในระยะเวลาสั้นๆ

ลู่ฝานตั้งสติได้ไวมากแล้ว ผ่านไปครู่หนึ่งเฟิงเสี่ยวชี่ที่อยู่ข้างเขาเพิ่งตั้งสติได้ บนหน้าผากเต็มไปด้วยเหงื่อ

“วิชาน่ากลัวมาก!”

เฟิงเสี่ยวชี่ยังกลัวไม่หาย

ลู่ฝานผลักสิบสาม หนานกงสิงและอู่คงหลิงที่อยู่ด้านหลัง

ทำแบบนี้พวกเขาถึงตั้งสติได้ จากนั้นสีหน้าตกใจกลัวเหมือนเฟิงเสี่ยวชี่

วิชาของผู้ฝึกชี่แบ่งออกเป็นหลายประเภท ภายในนั้นภาพลวงตา การรวมค่ายกล สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงวิชาทั่วไป

พลานุภาพจะเป็นยังไงขึ้นอยู่กับวิทยายุทธของผู้ฝึกชี่ที่ใช้วิชาออกมา

แต่เมื่อเกี่ยวข้องกับวิชาผนึก แดนมายา สะกดจิตอะไรทำนองนี้ จำเป็นต้องมีพลังวิเศษ รวมถึงพรสวรรค์ชั้นยอด

โดยเฉพาะสองอันหลังอย่างแดนมายากับสะกดจิต คนทั่วไปไม่สามารถทำได้จริงๆ

ตามที่ผู้ฝึกชั่วร้ายพูด การฆ่าคนแค่คนเดียว อันที่จริงไม่ได้สำคัญอะไรเลย

การควบคุมคนคนหนึ่ง ถึงจะเห็นความสามารถของเขา

เห็นได้ชัดว่าเริ่นหยู่เป็นผู้ฝึกชี่ที่สามารถควบคุมคนได้

กระบวนท่านี้ของเขาเก่งกาจมาก ฆ่าคนอย่างไร้ร่องรอยที่ว่า คงเป็นวิชานี้สินะ

เห็นได้ชัดว่าตอนนี้หวงฝู่อู่ซวยแล้ว

แม้แต่คนที่ไม่ได้อยู่ในค่ายกลยังโดนเริ่นหยู่สะกดจิต ยิ่งไม่ต้องพูดถึงหวงฝู่อู่ที่โดนค่ายกลปกคลุม

ตอนนี้หวงฝู่อู่สีหน้าเคร่งขรึม เหงื่อไหลลงจากหน้าผากไม่หยุด

เริ่มมีรอยแผลปรากฏขึ้นบนตัวอย่างประหลาด เห็นได้ชัดว่าเขาแย่แล้ว

แสงสว่างขึ้นทั้งตัวเริ่นหยู่ เขาขยับนิ้วเบาๆ

ค่ายกลเปลี่ยนแปลงไปตามนิ้วของเขา แสงบนเตาเจ็ดสีขนาดเล็กก็เปลี่ยนแปลงตามไปด้วย

“วิถีสวรรค์มีการกลับชาติ เรื่องราวบนโลกล้วนหลอกลวง”

เริ่นหยู่พึมพำเบาๆ เสียงของเขาทำให้ฟ้าดินเริ่มบิดเบี้ยว เหมือนผ้าใบโดนลมพัดจนยับ

ดูเหมือนไม่ใช่ความจริง

“วิชาออกมาตามคำพูด หนึ่งคำหมื่นวิชา!”

ลู่ฝานพึมพำเบาๆ เริ่นหยู่ใช้วิชาออกมาตามคำพูด

ทุกคำพูดของเขาคือวิชา คลื่นเสียงที่กระเพื่อมออกมา คือวิธีการโจมตีของเขา

หวงฝู่อู่สั่นแรงขึ้นเรื่อยๆ เหมือนต้านทานวิชาของเริ่นหยู่ไม่ไหวแล้ว

นี่พอเข้าใจได้อยู่ ผู้ฝึกชี่ระดับเดียวกันสู้กัน โดยทั่วไปผู้ฝึกชี่ที่ใช้แดนมายาเป็นจะเหนือกว่าแน่นอน

นี่แสดงถึงความแข็งแกร่งของวิญญาณ เมื่อวิญญาณแข็งแกร่ง แน่นอนว่าพลังควบคุมก็แข็งแกร่งด้วย แน่นอนว่าชนะอยู่แล้ว

เริ่นหยู่เดินไปหาหวงฝู่อู่ทีละก้าว

เริ่นหยู่ตั้งใจเดินมาโจมตีตรงหน้าหวงฝู่อู่

นิ้วแตะลงบนหว่างคิ้วของหวงฝู่อู่ แต่ต่อมาคนที่หน้าเปลี่ยนสีไม่ใช่หวงฝู่อู่ แต่เป็นเริ่นหยู่!

เห็นแรงดูดรุนแรงออกมาจากตัวหวงฝู่อู่ พลังทั้งตัวเริ่นหยู่เข้ามาในตัวหวงฝู่อู่เหมือนพายุ

ในเวลาเดียวกัน ค่ายกลด้านล่างเท้าก็สะเทือนอย่างแรง

ตอนนี้คนมากมายด้านล่างเพิ่งตั้งสติได้

เมื่อพวกเขาเงยหน้ามองก็ถึงกับช็อก เห็นหวงฝู่อู่กำลังดูดพลังของเริ่นหยู่อย่างบ้าคลั่ง

หวงฝู่อู่ค่อยๆ ลืมตาขึ้น

ดวงตาทั้งสองข้างของเขา ข้างหนึ่งเป็นสีดำ ส่วนอีกข้างเป็นสีขาว

ปล่อยเขตวิถีด้านล่างเท้า เป็นหยินหยางขาว-ดำหมุนไปมา

กวาดค่ายกลเจ็ดสีไปจนหมดทันที

หวงฝู่อู่หัวเราะแล้วพูดว่า “ขอโทษด้วยนะ ฉันไม่อยากทำแบบนี้จริงๆ แต่ฉันคิดว่าถ้าฉันไม่ใช้กระบวนท่านี้ ฉันคงชนะไม่ได้แน่ๆ ลืมบอกนายไป เขตวิถีของฉันไม่เหมือนของคนอื่น ฉันคือร่างไร้วิถีที่อาจารย์ถ่ายทอดให้ ทำให้ไร้รูปร่างกลายเป็นมีรูปร่าง อาศัยไร้ชี่กลืนกินมีชี่ วิถีกลืนวิญญาณ!”

สีหน้าเริ่นหยู่เปลี่ยนไปทันที แต่ตอนนี้เขาไม่สามารถชักมือกลับมาได้แล้ว

มองพลังทั้งร่างกายตัวเองโดนหวงฝู่อู่ดูดไปอย่างรวดเร็ว

จู่ๆ เริ่นหยู่กัดฟันพูดว่า “จะดูดพลังฉัน นายยังไม่มีสิทธิ์นั้นหรอก รอยวิญญาณ ยาแห่งจิต!”

ทันใดนั้นตรงตันเถียนของเริ่นหยู่สว่างขึ้น

เป็นยาเม็ดกลม ตันเถียนของเขาคือยาเม็ดหนึ่ง

หวงฝู่อู่สีหน้าเปลี่ยนไป บนตัวเขามีตราประทับที่เขาไม่รู้จักสว่างขึ้นเป็นวงๆ

หวงฝู่อู่พูดว่า “คงไม่ซวยขนาดนั้นมั้ง ฉันกลืนสิ่งไร้ค่าเข้าไปเหรอ!”

เริ่นหยู่กัดฟันพูดว่า “ยอมแพ้เถอะ ระเบิด!”

หวงฝู่อู่ใช้พู่กันแตะบนตัวเริ่นหยู่เช่นกัน “ดูสิว่าใครจะแพ้กันแน่!”