เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1975

ฉินซางต้าตี้เงียบอยู่นาน สุดท้ายเขาลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปนอกรถม้า

ฉินอวิ่นเห็นฉินซางต้าตี้ทำแบบนี้ เขาพูดอย่างตกใจว่า “เสด็จพ่อทำอะไร”

ฉินซางต้าตี้หันกลับมามองฉินอวิ่นแล้วพูดว่า “นายนั่งอยู่ตรงนี้ พวกนายทำตามคำสั่งของผู้รักษาเมืองหลักลู่ฝาน”

อาจเป็นเพราะประกายเย็นยะเยือกนัยน์ตาฉินซางต้าตี้ ทำให้ฉินอวิ่นตกใจเล็กน้อย

จู่ๆ เขาไม่กล้าพูดอะไรสักคำ

ฉินซางต้าตี้เดินลงจากรถม้า

ด้านนอก หนานกงสิงนำพวกผู้ฝึกชั่วร้ายยืนอยู่ท่ามกลางความมืด

ลู่ฝานเห็นฉินซางต้าตี้ลงมา เขาขมวดคิ้วพูดว่า “ฝ่าบาท จะออกเดินทางแล้ว ฝ่าบาทอยู่บนรถม้าดีกว่า วางใจได้เลย ฉันมั่นใจว่าจะส่งทุกคนออกไปอย่างปลอดภัย”

ฉินซางต้าตี้ส่ายหน้าพูดว่า “ถ้าเรื่องเลวร้ายแบบที่นายพูดจริง ฉันว่าฉันไม่มีความจำเป็นต้องไปแล้วล่ะ นายส่งพวกเขากลับไปเถอะ!”

ลู่ฝานตะลึงนิดหน่อย ขมวดคิ้วมองฉินซางต้าตี้แล้วพูดว่า “ฝ่าบาทไม่กลับเหรอ ไม่เชื่อสิ่งที่ฉันพูดเหรอ”

ฉินซางต้าตี้หันมองผู้ฝึกชั่วร้ายรอบๆ แล้วพูดว่า “ตอนแรกไม่เชื่อ แต่ตอนนี้เห็นผู้ฝึกชั่วร้ายในมือนายมากมายขนาดนี้ ฉันเชื่อแล้วล่ะ”

ลู่ฝานพูดว่า “ในเมื่อเชื่อแล้ว ก็รีบกลับเถอะ ตอนนี้ฉันก็ทำได้แค่ส่งพวกฝ่าบาทเท่านั้น”

ฉินซางต้าตี้ยิ้มแล้วพูดว่า “ฉันบอกแล้วว่าไม่ไป นายอย่าเพิ่งโกรธ ฟังฉันพูดให้จบก่อน ลู่ฝาน นายอาจไม่รู้ว่าตอนนี้ชื่อเสียงฉันในประเทศฉิงเทียนก็ไม่เบาเหมือนกัน แน่นอนว่าทั้งหมดนี้เป็นเพราะพวกนาย ถ้าฉันไป คนจำนวนมากจะหวาดระแวงทันที ดังนั้นฉันไปไม่ได้”

พูดจบ ฉินซางต้าตี้ตบรถม้าแล้วพูดว่า “ออกเดินทางเถอะ!”

หนานกงสิงมองลู่ฝาน เหมือนบอกว่าจะออกเดินทางดีไหม

ลู่ฝานพูดว่า “ฝ่าบาท อยู่ต่ออาจตายได้นะ”

ฉินซางต้าตี้หัวเราะ “คนประเทศอู่อานกลัวตายด้วยเหรอ ฉันกลัวแค่จะตายอย่างไม่มีค่ามากกว่า ยิ่งไปกว่านั้น ฉันอาจไม่ตายก็ได้ ใช่ไหมล่ะ”

ทั้งสองคนมองหน้ากัน ลู่ฝานเห็นความเด็ดเดี่ยวและไม่กลัวจากนัยน์ตาฉินซางต้าตี้

อย่างที่เขาพูด คนประเทศอู่อานกลัวตายด้วยเหรอ

ลู่ฝานพยักหน้าให้หนานกงสิง

หนานกงสิงเหวี่ยงมือทันที รถม้าลอยขึ้นไปบนฟ้า!

พวกผู้ฝึกชั่วร้ายชุดดำเหาะตามอยู่ด้านหลัง บังคับเรือและรถม้าทะลุอากาศเวิ้งว้างไปพร้อมกัน แสงจันทร์สาดส่องลงบนตัวคนพวกนี้ พวกผู้ฝึกชั่วร้ายไม่พูดอะไรสักคำ สีหน้าเคร่งขรึม พวกเขาคือพวกคนที่โดนหนานกงสิงใช้วิธีพิเศษควบคุมไว้ ไม่มีทางก่อปัญหาอะไรแน่นอน หลังจากนั้นทุกคนหายไปอย่างไร้ร่องรอย

ท่ามกลางแสงจันทร์ หนานกงสิงพูดกับลู่ฝานว่า “เดี๋ยวฉันไปดูว่าสถานการณ์เป็นยังไงบ้าง”

ลู่ฝานพยักหน้า “รีบไปรีบมา อย่าชักช้า ถ้ามีอะไรเปลี่ยนแปลง ก็บอกชื่อฉันแล้วพาคนกลับมา เราค่อยวางแผนกันอีกที”

หนานกงสิงพยักหน้าแล้วเหาะตามไป

ค่ำคืนเงียบสงบ ที่นี่เหลือเพียงลู่ฝานกับฉินซางต้าตี้

ฉินซางต้าตี้พูดกับลู่ฝานด้วยรอยยิ้ม “ลู่ฝาน ฉันมีอะไรจะพูดกับนาย”

ลู่ฝานพยักหน้า “ฝ่าบาทพูดมาได้เลย”

ฉินซางต้าตี้ค่อยๆ พูดว่า “ฉันอยากถามว่าลูกชายฉันสองคน นายชอบใคร”

เพิ่งพูดจบ ลู่ฝานสีหน้าประหลาดขึ้นมาทันที

ฉินซางต้าตี้หัวเราะเบาๆ “นายอย่าเข้าใจผิด ฉันรู้ว่านายมีภรรยาแล้ว ฉันอยากบอกว่าถ้าฉันกลับไปไม่ได้แล้ว นายอยากให้ใครขึ้นครองราชย์”

ลู่ฝานพูดว่า “สำคัญด้วยเหรอ”

ฉินซางต้าตี้พยักหน้าแรง “สำคัญสิ ต่อไปนายต้องเป็นใหญ่ในประเทศอู่อาน เรื่องเกี่ยวข้องกับการสืบทอด ฉันจำเป็นต้องถามนาย”

ลู่ฝานเงียบครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “เอาความเห็นชอบของฝ่าบาทดีกว่า”

ฉินซางต้าตี้ยกมือใส่ลู่ฝานแล้วพูดว่า “สาบาน! ลู่ฝาน ฉันต้องการให้นายสาบาน ฉันไม่อยากให้ต่อไปการผงาดขึ้นมาของนาย ทำให้ราชวงศ์ของประเทศอู่อาน ตระกูลของฉันเกิดความแตกแยก สุดท้ายต้องตายเพราะนาย”

ลู่ฝานพูดว่า “ไม่มีทางเกิดเรื่องแบบนี้หรอก”

ฉินซางต้าตี้สีหน้ายังเหมือนเดิม ยังยื่นมือไปหาลู่ฝาน