เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1976

ในอากาศเวิ้งว้างประเทศฉิงเทียนเต็มไปด้วยแสงสว่าง

เสาแสงพุ่งขึ้นฟ้าทำให้ทุกคนอกสั่นขวัญแขวน แสงสีทองสว่างจ้ามีพลังมหาศาล

หานเฟิงและคนอื่นมองผ่านหน้าต่างรถม้า เห็นแสงสว่างที่ดูเหมือนไม่มีที่สิ้นสุด สัมผัสถึงพลังด้านในแล้วอดชื่นชมไม่ได้

ศิษย์พี่ใหญ่พูดว่า “สมแล้วที่เป็นประเทศใหญ่ พลังฟ้าดินขนาดนี้ ไม่รู้เหนือกว่าประเทศอู่อานกี่เท่า มิน่าล่ะพวกเขาถึงเป็นหนึ่งในเก้าประเทศที่ทรงพลัง ส่วนประเทศอู่อานของเราเป็นเพียงประเทศเล็กๆ”

ศิษย์พี่หานเฟิงตบเข่าฉาดแล้วพูดว่า “ฉันบอกแล้วว่าพอมาถึงประเทศฉิงเทียน ความเร็วในการฝึกฝนเพิ่มขึ้นไม่น้อย พวกพี่ก็ไม่ยอมเชื่อ พลังฟ้าดินของพวกเขารุนแรงมาก”

ศิษย์พี่ฉู่เทียนพูดว่า “ฉันเชื่อแล้ว แต่น่าเสียดายที่อยู่ที่นี่นานไม่ได้ ไม่งั้นเราฝึกฝนอีกสักระยะ ไม่แน่อาจเข้าสู่อริยปราชญ์เร็วขึ้นสัก 2-3 ปีก็ได้”

ศิษย์พี่หานเฟิงส่ายหน้าถอนหายใจ “เฮ้อ ฉันอยากอยู่กับศิษย์น้องลู่ฝานสู้กับผู้ฝึกชั่วร้าย น่าเสียดายที่พละกำลังของฉันมีจำกัด ช่วยได้น้อยมาก แต่ฉันรู้สึกแย่มาก ให้ศิษย์น้องลู่ฝานสู้อยู่ที่นั่นคนเดียว ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนขี้ขลาด ฉัน......”

“หุบปาก!”

ศิษย์พี่ใหญ่ตบด้านหลังหัวศิษย์พี่หานเฟิง จากนั้นทำหน้าทำตาใส่หานเฟิงแล้วมองไปทางหลิงเหยา

ศิษย์พี่หานเฟิงหุบปากทันที

ทุกคนในนี้ ถ้าบอกว่าคนที่อยากอยู่ต่อที่สุดคงเป็นหลิงเหยา

แต่หนึ่งในภารกิจที่ลู่ฝานมอบให้พวกเขาคือดูแลหลิงเหยาให้ดี ห้ามให้เธออยู่ต่อเด็ดขาด

ศิษย์พี่หานเฟิงเกือบลืมเรื่องนี้ไปแล้ว พึมพำไม่กี่ประโยคแล้วหุบปากทันที

วันนี้หลิงเหยานิ่งมาก ไม่โวยวาย นั่งนิ่งอยู่ตรงนั้น

หวูเฉินจ้องท่าทางของหลิงเหยาตลอด นัยน์ตาเต็มไปด้วยความสงสัย

จากที่เขารู้จักหลิงเหยา ต้องร่วมเป็นร่วมตายกับลู่ฝานสิถึงจะถูก

หลังกลับมาจากประเทศตันเซิ่งตอนนั้น หลิงเหยาโมโหตั้งหลายครั้ง ทำไมถึงให้ลู่ฝานส่งเธอกลับมาก่อน ตอนนี้หลิงเหยาควรคัดค้านการกลับครั้งนี้สิ แต่ทำไมวันนี้เธอถึงนิ่งมาก

การที่หวูเฉินไม่ได้อยู่ต่อ เพราะเขาต้องดูหลิงเหยากลับไปด้วยตาตัวเอง เขาถึงจะวางใจ

รอหลิงเหยาไปแล้ว เขาค่อยวกกลับไปกับพวกหนานกงสิงก็ยังทัน

หวูเฉินเห็นด้วยกับการกระทำของลู่ฝานมาก

พาคนสนิทและคนรักของตัวเองออกจากเขตอันตรายก่อนศึกใหญ่

นี่คือการกระทำที่ชาญฉลาด แต่กลัวว่าจะมีคนไม่เข้าใจน่ะสิ

อย่างเช่นเขา แม้รู้ว่าทำแบบนี้ดีที่สุด แต่เขายอมอยู่ประเทศฉิงเทียน ดูว่าใต้หล้านี้จะเป็นยังไงกันแน่ ดูว่าลู่ฝานจะเจออันตรายหรือไม่

ช่วงเวลาสำคัญ หวูเฉินมั่นใจว่าตัวเองสามารถกันอันตรายให้ลู่ฝานได้

อันที่จริงเขาตัดสินใจแล้วว่าจะเอาชีวิตตัวเองแลกกับการอยู่รอดของลู่ฝาน

และลู่ฝานไม่รู้สิ่งเหล่านี้

“ดูเร็ว พวกเราออกจากประเทศฉิงเทียนแล้ว!”

หานหยวนหนิงที่นั่งเงียบอยู่ด้านหลังตลอดเวลาตะโกนขึ้นมา

ทุกคนรีบมองออกไปนอกหน้าต่างทันที

เสาแสงประเทศฉิงเทียนทางด้านหลังยังสูงตระหง่าน ค่อยๆ ไกลออกไป

ด้านหน้าเดิมทีควรเป็นอากาศเวิ้งว้างดำสนิท ทว่าตอนนี้กลับมีเงาดำนับไม่ถ้วน

พวกเขาเหมือนตั๊กแตนโฉบไปมาในอากาศเวิ้งว้าง อาศัยแสงจากแสงสีทอง ถึงจะเห็นเงานับไม่ถ้วนของพวกมัน

ในเวลาเดียวกัน แสงค่ายกลค่อยๆ สว่างขึ้น

ค่ายกลนับไม่ถ้วนรวมตัวกันเป็นแถบ มองจากไกลๆ เหมือนมีกำแพงสีดำกับสีแดงนับไม่ถ้วนในอากาศเวิ้งว้าง

ทุกคนหรี่ตาลง

ไอ้หลิวที่เงียบอยู่ในรถม้าพูดว่า “จริงด้วย เมื่อกี้ฉันยังไม่ค่อยเชื่อ คิดไม่ถึงเลยว่าจะจริง!”

มองค่ายกลกับออร่าปีศาจพลุ่งพล่านของผู้ฝึกชั่วร้ายอย่างตกตะลึง

แม้อยู่ห่างขนาดนี้ ออร่าปีศาจยังทำให้พวกเขารู้สึกเย็นไปทั่วร่างกาย