เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 1992

ล้อรถหมุน เสียงคนโกลาหล

รถม้าของข่งหลินพาลู่ฝานไปตามถนนตรอกซอกซอย โดยจงใจไม่บินบนท้องฟ้า

ไปยังสถานที่ที่ลู่ฝานไม่รู้จักตลอดทาง

ต้องบอกว่า ประเทศฉิงเทียนยังใหญ่อยู่

ยังไงซะคนของประเทศฉิงเทียน ก็ใหญ่โตเช่นนี้ และเมืองก็ถูกสร้างอย่างกว้างขวางมากอยู่แล้ว

ลู่ฝานตามข่งหลินขับรถม้าเข้าไปในตรอกซอยมืดสนิทแห่งหนึ่ง

ทันทีที่เข้าไป เสียงของข่งหลินก็ดังขึ้นข้างหูของลู่ฝาน

“สหายเงามืด เชิญลงรถด้วย เราต้องเปลี่ยนรถ!”

เมื่อลู่ฝานได้ยินว่าลงรถ สิบสามกับอู่คงหลิงก็ต้องการก้าวหน้าตามลู่ฝานไป

แต่ในเวลานี้ ข่งหลินกลับขวาง สิบสามกับอู่คงหลิงไว้ในทันที

พูดอย่างใจเย็นว่า “สองท่าน อาจารย์ของฉันบอกว่า เรียกพบตัวของสหายเงามืดคนเดียว พวกคุณสองคน ไม่ต้องไปแล้ว!”

อู่คงหลิงพูดว่า “ไม่ไป? ไม่ไปจะรู้ได้ยังไงว่าพวกนายต้องการจะทำอะไรกันแน่? ถ้าเกิดพวกนายไม่หวังดีจะทำยังไง?”

สิบสามอยู่ข้างๆไม่ตอบโต้ เขาแค่มองไปทางลู่ฝานที่ด้านล่างรถ

สำหรับสิบสาม คำสั่งของลู่ฝานคือทุกสิ่ง ส่วนสิ่งที่ข่งหลินพูด บอกได้แค่ว่าไม่ส่งผลกระทบต่อสิบสามเลยด้วยซ้ำ

ลู่ฝานพูดกับสิบสามและอู่คงหลิงว่: “ไม่ต้องกังวล ฉันไม่เป็นไรหรอก พวกเธอกลับไปกันเถอะ”

เมื่อสิบสามได้ยินเช่นนี้ก็พยักหน้าเล็กน้อย อู่คงหลิงก็กัดฟันมองดูลู่ฝานแล้วพูดว่า “ตอนนี้นายอันตรายมาก”

ลู่ฝานพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เรื่องนี้ฉันก็รู้ ดังนั้นฉันก็คิดว่าพวกเธอกลับไปก่อนได้ คุณชายข่งหลิน น่าจะไม่ใช่คนเลว!”

ในขณะที่พูดนั้น ลู่ฝานก็ยิ้มให้กับข่งหลินเล็กน้อย

ข่งหลินก็ยังยิ้มให้กับลู่ฝาน แม้แต่ความมืดรอบตัว ก็ไม่สามารถบดบังฟันขาวของข่งหลินได้

“สหายเงามืดเชื่อใจฉันมากเช่นนี้ ทำให้ฉันได้รับความโปรดปรานอย่างคาดไม่ถึงจริงๆ แต่พวกเราทำอะไรก็เร็วๆหน่อยเถอะ”

ถ้าถูกผู้ฝึกชั่วร้ายคนอื่นเห็นเข้า จะไม่ดี

ข่งหลินเน้นไปที่คำว่าผู้ฝึกชั่วร้ายและเน้นน้ำเสียง

ลู่ฝานพยักหน้าอย่างเข้าใจ

แต่เมื่อลู่ฝานกำลังจะจากไปพร้อมกับข่งหลิน

ทันใดนั้น ลู่ฝานดูเหมือนจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ หันหน้ามองไปทางอู่คงหลิงแล้วพูดว่า “อู่คงหลิง ฉันคิดว่าตอนนี้เธอลองปีนขึ้นไปได้แล้วนะ”

อู่คงหลิงตกตะลึงไปครู่หนึ่ง ราวกับไม่เข้าใจว่าคำพูดนี้ของลู่ฝานหมายความว่าอะไรกันแน่

แต่ข่งหลินมองดูอู่คงหลิงอย่างลึกซึ้งในทันที ราวกับว่าต้องการสลักชื่อของอู่คงหลิงไว้ในสมอง

ลู่ฝานกะพริบตาให้กับอู่คงหลิงด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

จากนั้นหันหลังขึ้นรถม้าอีกคันกับข่งหลิน

ยานพาหนะสีดำสนิท ม้าปีกสีเงินลากรถม้า

ทันทีที่ลู่ฝานกับข่งหลินนั่งอยู่บนนั้น ม้าปีกสีเงินและรถม้าก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย ซ่อนตัวอยู่ระหว่างฟ้าดิน ได้ยินเพียงเสียงม้าบินกระพือปีกดังก้องขึ้น จากนั้นลมกระโชกแรงก็พัดผ่านไป ในตรอกซอยก็เงียบสนิท

อู่คงหลิงกำลังครุ่นคิดว่าสิ่งที่ลู่ฝานพูดกับเธอหมายความว่าอะไรกันแน่

ทำไมในเวลานี้ ก็ปีนขึ้นไปได้

ยืนอยู่ที่นั่นเป็นเวลานาน ดวงตาของอู่คงหลิงเป็นประกายในทันที และพูดเบาๆว่า “ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง!”

สิบสามขมวดคิ้วมองดูเธอ ไม่เข้าใจเธอคิดอะไรอยู่

อู่คงหลิงสั่นสะท้านด้วยความตื่นเต้น หันหน้ามองไปทางสิบสามพูดว่า “ขอโทษด้วย สิบสาม เกรงว่าฉันจะไปทางเดียวกับนายไม่ได้แล้ว ทางที่ดีนายก็ไม่ต้องตามอยู่ข้างกายของฉัน ฉันคิดว่าตอนนี้นายไปหาประมุขประเทศอู่อานพวกเขาจะดีกว่า”

สิบสามยังคงเงียบ เหมือนกับกำลังครุ่นคิดเกี่ยวกับความหมายที่ลึกซึ้งในคำพูดของอู่คงหลิง

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็พยักหน้า เพื่อแสดงว่าเข้าใจ