เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2010

“ตั้งลำ ขึ้นสาย เล็งเป้า! เล็งเป้า! ฉันให้นายเล็งเป้า! ตาน่ะ ตาเล็งเป้า!”

เจ้าสำนักหลีซีตะโกนก้อง

ข้างหน้า ผู้อาวุโสเซียนบู๊แห่งหอฝึกสัตว์สองคนสายตาเคร่งขรึม ค่อย ๆ ตั้งลำขึ้นสายคันธนูในมือ

คันธนูไม่ใช่คันธนูทั่วไป คันทำจากเหล็กนิล สายทำจากเส้นเอ็นมังกร กลั่นด้วยเลือดหยินยะเยือกของสัตว์อสูร สุดท้ายกลายเป็นคันธนูมังกรหยินนิล!

ส่วนล่างของคันธนู มีพลังจิตรวมเข้ากับค่ายกลชี่ เพียงดึงสายธนู ก็จะรวบเอาพลังรวมเข้าไปในคันธนู

เซียนบู๊ทั้งสองคนยังถ่ายทอดพลังหยินหยางของตัวเองเข้าไปในธนู เมื่อรวมเข้ากับคันธนูและลูกธนู พลันส่องประกายขาวดำ

หัวธนู พรมด้วยน้ำซวีหมี

ลูกธนูของเซียนบู๊ทั้งสองคน อยู่ภายใต้การตะโกนสั่งของเจ้าสำนักหลีซีให้เล็งเป้าที่ดวงตาของวานรปีศาจสวรรค์

ขณะนั้น วานรปีศาจสวรรค์ทำสงครามอยู่กับยอดฝีมือกลุ่มใหญ่

ใช้เพียงมือเดียวตบลงมา ก็มีพลานุภาพประหนึ่งทำให้ฟ้าดินสั่นสะเทือนได้แล้ว

ความแข็งแกร่งของพลัง คาดว่าเซียนบู๊ธรรมดาเพียงสัมผัส คงได้ตายอย่างไม่ต้องสงสัย

ยอดฝีมือกลุ่มนั้นไม่ง่ายเลยกว่าที่จะรวมตัวกับกลุ่มของลู่ฝานได้ ตอนนี้กลับถูกวานรปีศาจสวรรค์ทำให้แตกกระจาย

ลู่ฝานชักกระบี่พุ่งเข้าหาวานรปีศาจสวรรค์ กลายร่างฟ้าดิน พลังความเป็นความตายวนเวียน หยินหยางดับสลาย!

กระบี่หนักสับลงบนแขนของวานรปีศาจสวรรค์อย่างแรง เกิดสะเก็ดไฟตามมา

ลู่ฝานทุ่มสุดกำลัง แต่กลับพบว่ากระบี่ของตัวเองที่ฟันลงไป ถึงกับฟันไม่เข้ากระทั่งผิวของวานรปีศาจสวรรค์

ความจริงยากจะจินตนาการ ร่างกายและเลือดเนื้อของวานรปีศาจสวรรค์แข็งแกร่งขนาดไหนกันแน่

พลิกมือตบลู่ฝานลอยไกล วานรปีศาจสวรรค์ระเบิดเสียงคำรามอีกครั้ง สายตาของมันจ้องเขม็งไปที่ผู้นำประเทศตันเซิ่งและไอ้อ้วนตง

ในสายตาของมัน ตอนนี้มีเพียงสองคนนี้ ถึงจะเป็นคู่ต่อสู้ที่แท้จริง

พ่นเลือดสดออกมา ลู่ฝานถูกตบนั้นทำให้ลอยไกลออกไปสามพันกว่าเมตร

เห็นว่ากำลังจะร่วงลงไปบนหนวดยักษ์ ลำแสงเจดีย์เสวียนเก้ามังกรก็สว่างขึ้น ใช้พลังฉุดกระชากร่างกายของลู่ฝานเอาไว้

ค่ายกลใต้ฝ่าเท้าสว่างวาบ ลู่ฝานถึงได้หยุดเคลื่อนตัว

สถานการณ์ฉุกเฉิน ลู่ฝานตกอยู่ในอันตรายซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพราะต้องหลบการโจมตีของหนวด

เมื่อมองออกไปรอบด้าน หนวดดูคล้ายยึดครองทุกพื้นที่ไว้แล้ว

ลาวาใต้ผืนโลกพรั่งพรูออกมา ไม่มีพื้นผิวใดคงเหลือสภาพดีอีกแล้ว

เสียงโหยหวนค่อย ๆ ดังห่างออกไป ไม่ใช่ไม่มีคนตาย แต่เพราะที่ผ่านมาคนตายไปเยอะมาก คนที่เหลืออยู่ในตอนนี้จึงยิ่งน้อย ที่ตายลง จึงมีไม่มากแล้ว

“ลู่ฝาน!”

หลีเหรินหลงตะโกนเสียงดังด้วยความร้อนใจ

ลู่ฝานกัดฟัน ในสายตายังคงเห็นโลกส่ายไหว

การโจมตีของวานรปีศาจสวรรค์เมื่อครู่นี้ พลังแข็งแกร่งเหลือเกิน ทั้ง ๆ ที่เป็นเพียงฝ่ามือเดียว ลู่ฝานกลับรู้สึกเหมือนร่างกายกำลังจะย่อยยับ

ต่อให้เป็นเต๋าแห่งชีวิตของเขาพยายามฟื้นฟูร่างกายเต็มที่ ลู่ฝานยังคงสัมผัสได้ถึงความปวดร้าวที่หัวใจ ดูคล้ายยามหายใจ อวัยวะภายในกำลังจะแหลกละเอียด

ฝืนสูดลมหายใจ ลู่ฝานกลายร่างเป็นลำแสง ค่อย ๆ ลอยไปข้างหน้า

หลีเหรินหลงมือหนึ่งประคองฮ่วนเย่ว์ ตะโกนขึ้น “พวกเราหมดหนทางแล้ว ทำได้เพียงหนี”

ลู่ฝานมองวานรปีศาจสวรรค์พลางกัดฟัน แม้เขาอยากร่วมต่อสู้ไปพร้อมทุกคน แต่สถานการณ์ตอนนี้ เขาก็มองออก ไม่มีศักยภาพของขุนพลังสุดเหนือฟ้า ย่อมไม่มีทางต่อกรกับวานรปีศาจสวรรค์ตัวนี้

“ไป!”

ลู่ฝานตะโกนคำหนึ่ง

มุ่งหน้าบินตรงไปยังพระราชวังต่อ

ด้านหลัง เสียงร้องฆ่าของฝูงชนสะเทือนฟ้า ผู้ฝึกชั่วร้ายนับไม่ถ้วนและแมงมุมกลืนวิญญาณพุ่งเข้ามาอีกครั้ง

หนวดที่อยู่ด้านล่างก็ไม่หยุดทะลวงขึ้นฟ้า

“รับสิ่งนี้ไว้ สาดออกไป รีบสาด!”

หลีเหรินหลงรีบหยิบฝุ่นผงห่อหนึ่งออกมา สะบัดออกไป

แมงมุมกลืนวิญญาณที่กำลังจะพุ่งเข้ามาถึงหน้าพลันถอยหลังกลับไปด้วยความหวาดกลัว ไม่มีท่าทีต้องการล้อมรอบไว้

ฉวยโอกาสนี้ ลู่ฝานนำหน้า กระบี่กลายเป็นเทพมังกร มือกุมใต้หล้า

“ตูม! ตูม! ตูม!”

เสียงระเบิดดังต่อเนื่อง ทะลุฟ้า

ประเด็นสำคัญของจุดสำคัญ ก็คือน้ำซวีหมี

เจ้าสำนักหลีซีมองวานรปีศาจสวรรค์อย่างเคร่งเครียด

วินาทีถัดมา วานรปีศาจสวรรค์ก็เปล่งเสียงร้องโหยหวน กุมดวงตา วานรปีศาจสวรรค์ถึงกับกลิ้งลงกับพื้น

“สำเร็จแล้ว เอาอีก!”

เจ้าสำนักหลีซีสะบัดมือ เซียนบู๊สองคนขึ้นสายคันธนูอีกครั้งทันที

แต่ขณะเดียวกันนั้น น้ำเสียงเย็นยะเยียบพลันดังขึ้นกลางอากาศ

“ดียิ่งพวกนาย สัตว์ของเจ้าสำนัก พวกนายถึงกับกล้าลงมือ!”

น้ำเสียงเย็นชา ไอสีดำนับไม่ถ้วนลอยเป็นเกลียวขึ้นไปกลางอากาศ

คนทั้งกลุ่มเงยหน้ามอง พลันเห็นเสื้อผ้าที่แสนคุ้นเคย

“ผู้นำประเทศฉิงเทียน! ”

ผู้อาวุโสทั้งสองเปล่งเสียงด้วยความประหลาดใจ

เจ้าสำนักหลีซีกลับกัดฟัน “ไม่ใช่ น่าจะเป็นราชาปีศาจฝันร้ายมากกว่า!”

พับพัดเบา ๆ ใบหน้าซีดขาวของราชาปีศาจฝันร้ายแฝงไว้ด้วยความทึบทะมึน ส่องสะท้อนเข้าสู่ม่านตาฝูงชน

มือชี้หลีซี “ฉันได้ยินมานานแล้วว่าเจ้าสำนักหลีซีฉลาดปราดเปรื่องไร้เทียมทาน วันนี้ขอฉันดูหน่อย นายจะใช้สติปัญญารับมือกับฉันยังไง!”

เจ้าสำนักหลีซีตอบ “รับมือกับนาย ไม่จำเป็นต้องใช้สติปัญญา!”

พูดจบ เจ้าสำนักหลีซีก็ถอยหลังอย่างรวดเร็ว ลอยกลับเข้าไปในตำหนักหมิงฉี่

ขณะเดียวกัน ผู้ชายคนหนึ่งค่อย ๆ ลอยขึ้นมา มองผู้อาวุโสหลีซี พูดว่า “เชิญอริยบุคคล!”

ต่อมา ร่างของชายผู้นั้นก็เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว กลิ่นอายพลังงานขุมหนึ่งอวลขึ้นมา

“ผู้ฝึกชั่วร้าย!”

ผู้ชายคนนั้นเปล่งเสียงแหบพร่า นัยน์ตาเป็นแสงสีม่วง

ราชาปีศาจฝันร้ายยิ้ม “หอฝึกสัตว์ อริยบุคคลแห่งอากาศ! นายยังมีชีวิต!”