เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2010

“ตั้งลำ ขึ้นสาย เล็งเป้า! เล็งเป้า! ฉันให้นายเล็งเป้า! ตาน่ะ ตาเล็งเป้า!”

เจ้าสำนักหลีซีตะโกนก้อง

ข้างหน้า ผู้อาวุโสเซียนบู๊แห่งหอฝึกสัตว์สองคนสายตาเคร่งขรึม ค่อย ๆ ตั้งลำขึ้นสายคันธนูในมือ

คันธนูไม่ใช่คันธนูทั่วไป คันทำจากเหล็กนิล สายทำจากเส้นเอ็นมังกร กลั่นด้วยเลือดหยินยะเยือกของสัตว์อสูร สุดท้ายกลายเป็นคันธนูมังกรหยินนิล!

ส่วนล่างของคันธนู มีพลังจิตรวมเข้ากับค่ายกลชี่ เพียงดึงสายธนู ก็จะรวบเอาพลังรวมเข้าไปในคันธนู

เซียนบู๊ทั้งสองคนยังถ่ายทอดพลังหยินหยางของตัวเองเข้าไปในธนู เมื่อรวมเข้ากับคันธนูและลูกธนู พลันส่องประกายขาวดำ

หัวธนู พรมด้วยน้ำซวีหมี

ลูกธนูของเซียนบู๊ทั้งสองคน อยู่ภายใต้การตะโกนสั่งของเจ้าสำนักหลีซีให้เล็งเป้าที่ดวงตาของวานรปีศาจสวรรค์

ขณะนั้น วานรปีศาจสวรรค์ทำสงครามอยู่กับยอดฝีมือกลุ่มใหญ่

ใช้เพียงมือเดียวตบลงมา ก็มีพลานุภาพประหนึ่งทำให้ฟ้าดินสั่นสะเทือนได้แล้ว

ความแข็งแกร่งของพลัง คาดว่าเซียนบู๊ธรรมดาเพียงสัมผัส คงได้ตายอย่างไม่ต้องสงสัย

ยอดฝีมือกลุ่มนั้นไม่ง่ายเลยกว่าที่จะรวมตัวกับกลุ่มของลู่ฝานได้ ตอนนี้กลับถูกวานรปีศาจสวรรค์ทำให้แตกกระจาย

ลู่ฝานชักกระบี่พุ่งเข้าหาวานรปีศาจสวรรค์ กลายร่างฟ้าดิน พลังความเป็นความตายวนเวียน หยินหยางดับสลาย!

กระบี่หนักสับลงบนแขนของวานรปีศาจสวรรค์อย่างแรง เกิดสะเก็ดไฟตามมา

ลู่ฝานทุ่มสุดกำลัง แต่กลับพบว่ากระบี่ของตัวเองที่ฟันลงไป ถึงกับฟันไม่เข้ากระทั่งผิวของวานรปีศาจสวรรค์

ความจริงยากจะจินตนาการ ร่างกายและเลือดเนื้อของวานรปีศาจสวรรค์แข็งแกร่งขนาดไหนกันแน่

พลิกมือตบลู่ฝานลอยไกล วานรปีศาจสวรรค์ระเบิดเสียงคำรามอีกครั้ง สายตาของมันจ้องเขม็งไปที่ผู้นำประเทศตันเซิ่งและไอ้อ้วนตง

ในสายตาของมัน ตอนนี้มีเพียงสองคนนี้ ถึงจะเป็นคู่ต่อสู้ที่แท้จริง

พ่นเลือดสดออกมา ลู่ฝานถูกตบนั้นทำให้ลอยไกลออกไปสามพันกว่าเมตร

เห็นว่ากำลังจะร่วงลงไปบนหนวดยักษ์ ลำแสงเจดีย์เสวียนเก้ามังกรก็สว่างขึ้น ใช้พลังฉุดกระชากร่างกายของลู่ฝานเอาไว้

ค่ายกลใต้ฝ่าเท้าสว่างวาบ ลู่ฝานถึงได้หยุดเคลื่อนตัว

สถานการณ์ฉุกเฉิน ลู่ฝานตกอยู่ในอันตรายซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพราะต้องหลบการโจมตีของหนวด

เมื่อมองออกไปรอบด้าน หนวดดูคล้ายยึดครองทุกพื้นที่ไว้แล้ว

ลาวาใต้ผืนโลกพรั่งพรูออกมา ไม่มีพื้นผิวใดคงเหลือสภาพดีอีกแล้ว

เสียงโหยหวนค่อย ๆ ดังห่างออกไป ไม่ใช่ไม่มีคนตาย แต่เพราะที่ผ่านมาคนตายไปเยอะมาก คนที่เหลืออยู่ในตอนนี้จึงยิ่งน้อย ที่ตายลง จึงมีไม่มากแล้ว

“ลู่ฝาน!”

หลีเหรินหลงตะโกนเสียงดังด้วยความร้อนใจ

ลู่ฝานกัดฟัน ในสายตายังคงเห็นโลกส่ายไหว

การโจมตีของวานรปีศาจสวรรค์เมื่อครู่นี้ พลังแข็งแกร่งเหลือเกิน ทั้ง ๆ ที่เป็นเพียงฝ่ามือเดียว ลู่ฝานกลับรู้สึกเหมือนร่างกายกำลังจะย่อยยับ

ต่อให้เป็นเต๋าแห่งชีวิตของเขาพยายามฟื้นฟูร่างกายเต็มที่ ลู่ฝานยังคงสัมผัสได้ถึงความปวดร้าวที่หัวใจ ดูคล้ายยามหายใจ อวัยวะภายในกำลังจะแหลกละเอียด

ฝืนสูดลมหายใจ ลู่ฝานกลายร่างเป็นลำแสง ค่อย ๆ ลอยไปข้างหน้า

หลีเหรินหลงมือหนึ่งประคองฮ่วนเย่ว์ ตะโกนขึ้น “พวกเราหมดหนทางแล้ว ทำได้เพียงหนี”

ลู่ฝานมองวานรปีศาจสวรรค์พลางกัดฟัน แม้เขาอยากร่วมต่อสู้ไปพร้อมทุกคน แต่สถานการณ์ตอนนี้ เขาก็มองออก ไม่มีศักยภาพของขุนพลังสุดเหนือฟ้า ย่อมไม่มีทางต่อกรกับวานรปีศาจสวรรค์ตัวนี้

“ไป!”

ลู่ฝานตะโกนคำหนึ่ง

มุ่งหน้าบินตรงไปยังพระราชวังต่อ

ด้านหลัง เสียงร้องฆ่าของฝูงชนสะเทือนฟ้า ผู้ฝึกชั่วร้ายนับไม่ถ้วนและแมงมุมกลืนวิญญาณพุ่งเข้ามาอีกครั้ง

หนวดที่อยู่ด้านล่างก็ไม่หยุดทะลวงขึ้นฟ้า

“รับสิ่งนี้ไว้ สาดออกไป รีบสาด!”

หลีเหรินหลงรีบหยิบฝุ่นผงห่อหนึ่งออกมา สะบัดออกไป

แมงมุมกลืนวิญญาณที่กำลังจะพุ่งเข้ามาถึงหน้าพลันถอยหลังกลับไปด้วยความหวาดกลัว ไม่มีท่าทีต้องการล้อมรอบไว้

ฉวยโอกาสนี้ ลู่ฝานนำหน้า กระบี่กลายเป็นเทพมังกร มือกุมใต้หล้า

“ตูม! ตูม! ตูม!”

เสียงระเบิดดังต่อเนื่อง ทะลุฟ้า