เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2038

อากาศเวิ้งว้างสุดลูกหูลูกตา เบื้องหน้าไร้ที่สิ้นสุด

ตามล่าไม่หยุด เดิมพันชีวิตไม่เลิกรา

หนึ่งวันผ่านไป

หันมอง ลู่ฝานเห็นด้านหลังยังคงเป็นผู้ฝึกชั่วร้ายกลุ่มใหญ่เหมือนเก่า ใบหน้าไม่อาจปรากฏรอยยิ้มใด ๆ แล้ว

พูดถึงความเร็วในการหนีของพวกเขา นับว่าเร็วมาก ดูเหมือนว่าทุกคนต่างทุ่มไปข้างหน้าสุดกำลัง แต่ยังคงสลัดผู้ฝึกชั่วร้ายที่อยู่ด้านหลังไม่หลุด

ไกลออกไป ลู่ฝานยังสามารถมองเห็นร่างของเทพเงินแปดทิศ

“ไปทางไหนต่อ?”

ศิษย์พี่หานเฟิงเปล่งเสียงถามลู่ฝาน

ลู่ฝานหันมองเจ้าสำนักหลีซี ถามว่า “เจ้าสำนักหลี กองหนุนของคุณล่ะ? ไม่ใช่บอกว่า มีกองเสริมออกมาแล้วเหรอ?”

เจ้าสำนักหลีซีพยักหน้า “แน่นอนว่ามีกองหนุนแล้ว มุ่งไปทิศตะวันออกเฉียงใต้ต่อเถอะ หากไม่เกิดเหตุสุดวิสัย จะต้องได้พบแน่นอน!”

ลู่ฝานมองฝูงชน พูดว่า “งั้นก็มุ่งหน้าทิศตะวันออกเฉียงใต้ต่อไป?”

ประมุขประเทศตันเชิ่งไม่พูดอะไร

ไอ้อ้วนตงและเฟิงเสี่ยวชี่ดื่มเหล้า พูดกับลู่ฝาน “พวกนายตัดสินใจเถอะ เพียงอย่าให้พวกข้างหลังตามทันก็พอ รวมถึงพวกเทพเงินแปดทิศด้วย”

“ลู่ฝาน นายว่ามาเถอะ!”

ลู่ฝานพยักหน้าพูดว่า “งั้นก็มุ่งหน้าทิศตะวันออกเฉียงใต้!”

สองวันผ่านไป

ทิศตะวันออกเฉียงใต้ยังคงไม่พบกองหนุนที่เจ้าสำนักหลีซีพูดถึง

แต่พวกเทพเงินแปดทิศที่อยู่ข้างหลังช่างเร็วเหลือเกิน ค่อย ๆ ไล่ตามฝีเท้าของพวกลู่ฝานเข้ามาแล้ว

เหล่าผู้ฝึกชั่วร้ายดูเหมือนว่าถูกเทพเงินแปดทิศและอริยบุคคลแห่งจักรวาลวางกับดักอย่างชำนาญ รวมถึงความเร็วในการไล่ตามยังช้าลงด้วย เมื่อหันไปมองอีกครั้ง ก็เห็นเพียงอากาศเวิ้งว้างที่ห่างไกล และแสงสว่างวับแวม

สถานการณ์อย่างนี้ ทำให้ศิษย์ของหอฝึกสัตว์ เหล่าผู้แข็งแกร่งของประเทศตันเซิ่ง ต่างทยอยโล่งอก

แต่สีหน้าของลู่ฝานและเจ้าสำนักหลีซียังคงไม่มีความผ่อนคลายแม้แต่ครึ่งส่วน

พวกเขาเห็นเทพเงินแปดทิศและอริยบุคคลแห่งจักรวาลยิ่งนานวันยิ่งเข้ามาใกล้

สีหน้าของทั้งสองคนต่างย่ำแย่ เห็นได้ชัดว่าระหว่างสู้รบกับสามราชาปีศาจ ได้รับบาดเจ็บ

แต่ต่อให้เทพเงินแปดทิศและอริยบุคคลแห่งจักรวาลได้รับบาดเจ็บ ก็ไม่อาจดูแคลน

ลู่ฝานควบคุมเรือกลางอากาศเวิ้งว้าง พลางถามเจ้าสำนักหลีซี “เจ้าสำนักหลี คุณว่า เทพเงินแปดทิศและอริยบุคคลแห่งจักรวาลจะลงมือกับพวกเราไหม?”

เจ้าสำนักหลีซีตอบว่า “พวกเรา? ไม่ไม่ หากพวกเขาจะลงมือ คนที่จะลงมือด้วย แน่นอนว่ามีแค่นาย ลู่ฝาน นายไม่เข้าใจ วิชาบู๊และชี่ในร่างกายนาย สำหรับสองคนนั้นแล้ว เสมือนหนามยอกอกของพวกเขา โดยเฉพาะนายยังมาจากสำนักจิ่วเซียว อาจารย์ยังเป็นอริยบุคคลเฉียนที่เคยต่อกรกับพวกเขา พวกเขาจะมองนายเหมือนดังคู่อาฆาต นายไม่ตายวันหนึ่ง พวกเขาย่อมรู้สึกไม่สงบสุขไปวันหนึ่ง โดยเฉพาะตอนนี้นายยังแสดงออกถึงศักยภาพและพรสวรรค์ที่น่ากลัวอย่างนี้ พวกเขาย่อมอยู่ไม่สุข พยายามใช้ทุกวิถีทางเพื่อฆ่านาย สิ่งที่คิดมีเพียงจะฆ่านายที่ไหนและฆ่านายอย่างไรก็เท่านั้น”

ลู่ฝานร้องอ๋ออย่างเข้าใจ จากนั้นยิ้ม “ดูท่าศัตรูของฉันมีเยอะปานนี้เชียว”

เจ้าสำนักหลีซีตบบ่าลู่ฝาน ไอเบา ๆ สองครั้ง ยิ้มพลางพูดว่า “ศัตรูเยอะบางครั้งก็เป็นเรื่องดี เพื่อนของนายก็มีไม่น้อยเหมือนกัน!”

ลู่ฝานยิ้มเกลื่อนหน้า เพียงแต่ยิ้มพร้อมไอ ปากและจมูกเริ่มมีเลือดสดไหลริน

สามวันผ่านไป

“ลู่ฝาน! สมควรตาย นายจะมาสลบอย่างนี้ไม่ได้นะ ถ้านายตาย เพื่อนสักคนฉันก็คงไม่เหลือแล้วจริง ๆ ฟื้นขึ้นมา!”

ภายในร่างกาย เสียงของไอ้เก้าและเจ้าดำดังลอดขึ้น

“เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ นายฟื้นแล้ว สิ่งเดียวที่ฉันสามารถทำได้ในตอนนี้ ก็คือปกป้องตันเถียนของเจ้านายไม่ให้ถูกกลืนกิน นายจำเป็นต้องรีบจัดการอริยบุคคลวุ่นวายและวิญญาณพยาบาทในร่าง หญิงอำมหิตนั่นยังคิดจะกินฉัน!”

เจ้าดำก็ไม่รู้ว่าจะจัดการมารสิงร่างได้เมื่อไหร่ มันกลับเข้าไปในเข็มขัดของลู่ฝาน

สัมผัสได้ว่าลู่ฝานตื่นแล้ว เจ้าดำก็กู่ร้องขึ้น

ลู่ฝานสัมผัสได้ว่าไอ้ดำก็ค่อนข้างอ่อนแรง ดูคล้ายถูกวิญญาณพยาบาทกัดกลืน ทว่าวิญญาณพยาบาทอยากจะกลืนกินเจ้าดำ เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้

ร่างกายแฝงไว้ด้วยกลิ่นอายสัตว์ศักดิ์สิทธิ์หลายส่วน วิญญาณพยาบาทเหล่านี้เดิมก็ไม่กล้าหยุดอยู่ในร่างเจ้าดำนานนัก อย่างมากก็แค่ทำให้พลังของเจ้าดำอ่อนแรงลงเท่านั้น

ฉับพลัน เสียงของหนานกงสิงดังขึ้นข้างหูลู่ฝาน

“สหายลู่ฝาน เป็นฉันเองที่ช่วยให้นายฟื้นขึ้น เมื่อครู่นี้นายเพิ่งกินเลือดของฉันลงไป ตอนนี้ในร่างอาบย้อมด้วยพลังอันกว้างใหญ่ไพศาลหลายส่วน วิญญาณพยาบาทไม่กล้าเคลื่อนไหวมากแล้ว ฉันเคยพูดว่าจะช่วยนาย ย่อมไม่ปล่อยให้นายตายอย่างแน่นอน ประมุขประเทศตันเชิ่งไม่เลวเลยจริง ๆ เขาช่วยสะสางเรื่องยุ่งไม่น้อย นายไม่ใช่พูดว่าประมุขประเทศตันเชิ่งตามฆ่านายไปทั่วโลกหรอกเหรอ มั่นใจว่าไม่ผิดพลาด?”

ริมฝีปากลู่ฝานขยับน้อย ๆ เปล่งเสียงตอบ “สถานการณ์เปลี่ยนไปแล้วเหรอ ขอบคุณนายมาก สหายหนานกง งั้นนายสามารถรักษาฉันให้หายได้ไหม? หลิงเหยาตอนนี้เป็นยังไงบ้าง?”

พูดจบ ลู่ฝานมองซ้ายมองขวา พลันพบว่าหลิงเหยาไม่อยู่แล้ว

หนานกงสิงตอบว่า “อยู่ในระหว่างการรักษาบาดแผล สถานการณ์ของเธอค่อนข้างแย่ ทว่าได้เริ่นหยู่ช่วยแล้ว ย่อมไม่เป็นอะไรมาก ประมุขประเทศตันเชิ่งบอกว่าพรุ่งนี้ก็จะดีขึ้น นายเป็นห่วงตัวเองเถอะ สิ่งที่ฉันสามารถทำได้ในตอนนี้ ก็แค่รั้งชีวิตของนายไว้เท่านั้น ให้ช่วยนายจนถึงที่สุด ตัวฉันเองก็ไม่มีของสิ่งนั้นแล้ว!”

ลู่ฝานยิ้ม “นายต้องการอะไร? คงไม่ใช่หม้อยาหรอกนะ!”

หนานกงสิงยิ้มบาง ๆ “ฉันย่อมไม่ใช่ผู้ฝึกชี่ ฉันจะเอาหม้อยาไปทำไม ฉันต้องการอาวุธเทพของพวกเราประเทศฉิงเทียน ซึ่งจะทำให้พลังอันกว้างใหญ่ไพศาลแสดงพลังอันยิ่งใหญ่เกรียงไกร เป็นสิ่งที่สามารถฆ่าวิญญาณพยาบาทในร่างของนายให้ตายอย่างสิ้นเชิง ของสิ่งนี้นายเองก็เคยเห็น นายน่าจะรู้ว่าฉันหมายถึงอะไร!”

ลู่ฝานครุ่นคิดครู่หนึ่ง สายตาเปล่งประกาย “กระจกกำจัดมารด้วยพลังอันกว้างใหญ่ไพศาล!”

หนานกงสิงพยักหน้าตอบว่า “ไม่ผิด ก็คือสิ่งนั้น!”