เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2037

“ทางโน้น พวกเขาอยู่ทางโน้น!”

ไม่พูดยังดีกว่า หนานกงสิงตะโกนเสียงดังปานนั้น กลับทำให้เหล่าผู้กล้าของสำนักปีศาจสังหารที่ตามมาข้างหลังพริบตานั้นหาเป้าหมายได้แม่นยำ

ยกนิ้วชี้ขึ้น ผู้ฝึกชั่วร้ายกลุ่มหนึ่งพุ่งเข้ามา อู่คงหลิงใช้หมวกบนเสื้อคลุมดำปิดต่ำลง อำพรางใบหน้าไว้มิด แล้วจึงมองลู่ฝานแวบหนึ่ง มุมปากยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม ดีดนิ้ว จากนั้นหายไปท่ามกลางกลุ่มผู้ฝึกชั่วร้าย

สำนักสิบห้าที่ถูกผู้ฝึกชั่วร้ายควบคุม ได้ยินเสียงดีดนิ้ว ก็ทยอยมุ่งไปหาเหล่าผู้กล้าของสำนักปีศาจสังหาร รวมถึงหัวหน้าสำนักอื่นเพื่อทำสงคราม

ทยอยระเบิดตัวเอง หมอกควันที่เหลือแพร่ขยายอย่างต่อเนื่องไม่หยุด

หานเฟิงบินไปถึงข้างลู่ฝานและหนานกงสิง มองหน้าหนานกงสิงพร้อมพูดเสียงดัง “นายจะตะโกนเสียงดังไปทำไม พูดดี ๆ ไม่ใช่จบแล้วเหรอ นายตะโกนทำไม! ไม่รู้เหรอว่าพวกเรากำลังหนีเอาตัวรอดอยู่!”

หนานกงสิงถูกด่าก็ค่อนข้างหน้าแดง กดเสียงต่ำตอบว่า “นี่ไม่ใช่แสดงว่ามีพลังแข็งแกร่งหรอกเหรอ!”

ลู่ฝานหัวเราะเหอเหอออกมา โดยมีหนานกงสิงคอยลากเขาไปข้างหน้า

แม้หัวเราะ แต่ในดวงตาของลู่ฝาน ยังคงแฝงไว้ด้วยความกังวล

ประมุขประเทศตันเชิ่งได้ยินเสียงตะโกนของหนานกงสิง สีหน้าก็เปลี่ยนไป

“บรรพชนหนานกง พลังอันกว้างใหญ่ไพศาล ลู่ฝาน นายนับว่าโชคดี ดูท่าคงมีทางรอดแล้วจริง ๆ!”

เจ้าสำนักหลีซีก็ยิ้มเกลื่อนหน้า

ประมุขประเทศตันเชิ่งล้วนพูดอย่างนี้ ดูท่าลู่ฝานคงไม่ต้องตายแล้ว

เจ้าสำนักหลีซียิ้มพลางพูดว่า “ฉันกลับลืมไป บรรพชนหนานกง แต่ไหนแต่ไรมาไม่เกรงกลัวมารเหล่านี้”

ฝูงชนพลางพูด พลางรีบพุ่งตัวบินไกลออกไป

ถึงตรงนี้ ก็ไม่มีใครสามารถสกัดพวกเขาได้แล้ว ผู้ฝึกชั่วร้าย ผู้ตามล่าทั้งหมด ล้วนถูกสลัดทิ้งไว้ด้านหลัง

ชั่วระยะหนึ่ง ตรงหน้าของพวกลู่ฝานก็ไร้ซึ่งเรือนร่างดุร้ายปรากฏขึ้นอีก มีเพียงอากาศเวิ้งว้างไกลสุดลูกหูลูกตา

“ในที่สุดก็ออกมาแล้ว!”

ศิษย์จากหอฝึกสัตว์ คนของประเทศตันเซิ่งเมื่อเห็นฉากนี้ ต่างค่อนข้างตื่นเต้น

ทว่าพวกเขาไม่มีเวลาให้ตื่นเต้นอยู่อย่างนั้น ฝูงชนยังคงต้องบินหนีต่อไป

ลู่ฝานบอกให้หนานกงสิงปล่อยมือ เขายังไม่อ่อนแรงถึงขั้นบินเองไม่ได้

หลิงเหยาตอนนี้ถูกพวกศิษย์พี่ใหญ่พยุงไว้ ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น มองลู่ฝานพลางพูดอย่างอ่อนล้า “ลู่ฝาน ตอนนั้นอาจารย์หวูเฉินก็เชื่อว่านายจะกลับมาได้ ตอนนี้นายจะเชื่อในตัวอาจารย์หวูเฉินสักหน่อยได้ไหม เขาไม่ได้ตั้งใจไปตาย!”

ลู่ฝานสีหน้าสับสน ท้ายที่สุดยังคงพยักหน้า

ปลุกพลัง ลู่ฝานมือถือกระบี่หนักไร้คมสกัดกั้นอยู่ท้ายขบวน

ด้านหลัง ระเบิดผืนใหญ่ เห็นชัดด้วยตา อากาศเวิ้งว้างฉีกกระชาก ฟ้าดินสั่นสะเทือน

มือดีของผู้ฝึกชั่วร้ายตั้งเท่าไหร่ ได้แต่มองพวกลู่ฝานบินไกลออกไป แต่ตามไม่ทันแล้ว

หัวหน้าสำนักกลุ่มหนึ่งคำรามอย่างเกรี้ยวโกรธ ความรู้สึกที่ถูกคนของตัวเองสกัดกั้น ทำให้พวกเขาบังเกิดไฟโทสะ

ไกลออกไป เทพเงินแปดทิศและอริยบุคคลแห่งจักรวาลกำลังต่อสู้กับสามราชาปีศาจอย่างดุเดือด ก็มองเห็นพวกลู่ฝานหนีไปไกลเช่นกัน

สีหน้าของเทพเงินแปดทิศเปลี่ยนเป็นไม่น่ามองอย่างยิ่ง กลุ่มคนซึ่งสองอริยบุคคลพามา ท้ายที่สุดถึงกับยังปล่อยให้พวกลู่ฝานหนีไปได้ นี่มันเหตุผลอะไรกัน!

เหล่าประมุขประเทศที่อยู่ข้างหลังเทพเงินแปดทิศ ลำไส้แทบจะดำคล้ำแล้วจริง ๆ

ตอนที่ลู่ฝานเรียกพวกเขา พวกเขาคิดว่าลู่ฝานพึ่งพิงไม่ได้เหมือนเทพเงินแปดทิศและอริยบุคคลแห่งจักรวาล

แต่ตอนนี้ดูท่าแล้ว ลู่ฝานไม่เพียงพึ่งพาได้ ซ้ำยังพึ่งพาได้มาก

สุดท้ายยังคงเป็นเจ้าสำนักหลีซีที่คิดการณ์รอบคอบ ดูผู้อื่นสิ รู้ว่าควรหนีไปกับใคร จึงหนีไปได้อย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นผู้กล้าของประเทศข้างกายตัวเองเริ่มทยอยบาดเจ็บสาหัส ล้มตาย ถูกวิญญาณพยาบาทกลืนกิน ถูกผู้ฝึกชั่วร้ายฆ่าตาย