เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2036

เสียงคุ้นหูอย่างนี้ หากลู่ฝานฟังไม่ออกว่าเป็นใคร หูของเขาก็นับว่าไร้ประโยชน์สิ้นดีแล้ว

“อู่คงหลิง!”

ใบหน้าลู่ฝานแฝงไว้ด้วยความงุนงง คิดไม่ถึงอย่างสิ้นเชิง ในเวลาเช่นนี้ จะได้พบอู่คงหลิงที่นี่

เพิ่มความเร็วเข้าหา ลู่ฝานในที่สุดก็ถึงชายแดนทะเลโลหิต

พริบตานั้นสิ่งที่ทยอยออกจากทะเลโลหิต ทำให้พวกศิษย์พี่สี่หานเฟิงพลันผ่อนคลายทั้งร่าง ความรู้สึกมึนงง ทำให้พวกเขาแทบร่วงลงไป

อู่คงหลิงปรบมือ ผู้ฝึกชั่วร้ายร้อยคนกลายเป็นกำแพงมนุษย์ปิดกั้นพวกลู่ฝานเอาไว้

ไม่เพียงเท่านี้ ยังมีผู้ฝึกชั่วร้ายหยิบเสื้อคลุมสีดำส่งให้พวกลู่ฝานห่มทันที

ในเสื้อคลุม ต่างซุกซ่อนมุกเม็ดหนึ่ง มุกไม่หยุดปล่อยออร่าปีศาจหนาทึบออกมา ทำให้พวกลู่ฝานดูเหมือนผู้ฝึกชั่วร้ายจริง ๆ

การตระเตรียมเช่นนี้ ย่อมเรียกว่าทุ่มเทอย่างยิ่ง

ลู่ฝานเงยหน้า พวกเจ้าสำนักหลีซีถึงกับต่างเข้าแถวอยู่ที่นี่

โดยเฉพาะ เจ้าสำนักหลีซีที่ไม่จำเป็นต้องนั่งรถเข็นไม้แล้ว ตรงกันข้ามกลับลอยอยู่กลางอากาศ ไม่แตกต่างกับผู้อื่น

มุกนั่นยังช่วยให้ผู้อื่นบินได้จริง ๆ ช่างไม่ธรรมดาเลย

ลู่ฝานมองอู่คงหลิง พูดว่า “คุณนี่ไม่ธรรมดาเลย ใช่หรือไม่ว่ามองทุกอย่างทะลุปรุโปร่งแล้ว”

อู่คงหลิงหัวเราะเบา ๆ สองครั้ง “เหอเหอ ที่จริงฉันอยากพูดกับนายเหลือเกินว่าฉันมองทุกอย่างทะลุปรุโปร่ง แต่น่าเสียดาย ครั้งนี้ไม่ใช่ฉันที่มองออก นายก่อเรื่องใหญ่โตปานนั้น กลับไม่พูดกับฉันสักคำ ทำให้ฉันสับสนงุนงงทุกอย่าง ทำให้ฉันเสียใจจริง ๆ แต่ก็ยังดี ผู้อาวุโสซู่มั่นหาฉันเจอ ก่อนที่เฟิงเทียนจะทำสงครามเปิดโลกเธอก็ส่งฉันมาที่นี่แล้ว ทั้งยังมอบหมายภารกิจนี้ให้ฉัน ฉันถึงได้เข้าใจทุกอย่าง นายต่างหากที่ร้ายกาจ ไม่ว่าที่ไหนล้วนเป็นคนของนาย!”

ชะงักไป อู่คงหลิงกระซิบข้างหูลู่ฝาน “รวมถึงภายในกลุ่มคนของฉันด้วย”

ลู่ฝานหัวเราะเบา ๆ สองครั้ง เป็นผู้อาวุโสซู่มั่นอีกแล้ว

ดูท่าทุกสิ่งของทุกอย่าง ที่จริงแล้วล้วนอยู่ในการคำนวณของผู้อาวุโสซู่มั่น

นางต่างหากที่เป็นคนที่ร้ายกาจจริง ๆ!

คาดว่ามุกเหล่านี้ เสื้อผ้าเหล่านี้ รวมถึงการอำพรางตัวตน ซึ่งเห็นได้ชัดว่าอยู่ในการควบคุมของผู้ฝึกชั่วร้ายสำนักสิบห้า ล้วนเป็นผู้อาวุโสซู่มั่นเตรียมการไว้อย่างดี

พบกันใหม่คราวหน้า ลู่ฝานคงต้องขอบคุณผู้อาวุโสซู่มั่นมาก ๆ แล้วจริง ๆ

เงยหน้า ลู่ฝานมองไปรอบด้าน “คนอื่น ๆ ที่ฉันส่งมาล่ะ”

อู่คงหลิงยกนิ้วชี้ไป “อยู่ทางนั้น พวกเขาสบายดี นายเป็นห่วงตัวเองก่อนเถอะ สามราชาปีศาจไม่มีทางยอมเลิกรากับนายง่าย ๆ แน่ ไปเถอะ ลู่ฝาน พุ่งสู่ตะวันออก กลับแดนตะวันออก กลับประเทศอู่อาน นายก็จะได้กลับบ้านแล้ว”

ลู่ฝานพยักหน้า มองอู่คงหลิง “แล้วคุณล่ะ”

อู่คงหลิงยิ้มพลางตอบว่า “ฉันย่อมไม่ต้องให้นายมาห่วง ฉันสบายดีมาก นายน่าจะรู้ ก่อนที่นายจะเปิดเผยสถานะตัวเอง ฉันก็เอานายไปขายแล้ว รอจนสงครามใหญ่สิ้นสุด อย่างน้อยฉันก็คือหัวหน้าสำนักสิบห้า ป้ายสำนักของนาย ก็ควรจะมอบให้ฉันได้แล้ว เหอเหอ เห็นคนในสำนักสิบห้าหรือยัง พวกเขาต่างเชื่อฟังฉัน”

“นี่ก็คือความฝันของคุณสินะ”

ลู่ฝานพยักหน้า แสดงออกว่าเข้าใจแล้ว

อู่คงหลิงยื่นมือออกมา ลูบหน้าลู่ฝาน “ไปเถอะ พวกเรายังจะได้พบกันอีก ฉันยังคงยืนยันคำเดิม ฉันไม่มีทางฆ่านายแน่นอน นายวางใจได้”

ลู่ฝานพยักหน้าตอบว่า “ฉันก็เหมือนกัน”

อู่คงหลิงก้มหน้ามองหลิงเหยาในอ้อมอกของลู่ฝาน พูดต่อ “ดูแลเธอให้ดี เธอต่างหากคือที่พักพิงของนาย ฉันอยากเป็นเหมือนเธอจริง ๆ แต่น่าเสียดาย ฉันเป็นคนมีอุดมหารณ์ ฉันไม่อาจติดตามนาย”

ลู่ฝานยิ้มแต่ไม่พูดอะไร กอดหลิงเหยาที่อยู่ในอกแน่นขึ้นหลายส่วน

ศิษย์พี่หานเฟิงห่มเสื้อคลุมอย่างหนาแน่น มองจากด้านข้างอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดก็ทนมองต่อไม่ไหว เปล่งเสียง “ศิษย์น้องลู่ฝาน พวกนายจะคุยเรื่องความรักก็เลือกเวลาหน่อยได้ไหม ล้วนเป็นเวลาอย่างนี้แล้ว รีบไปกันเถอะ ยังลังเลอืดอาดมัวพูดอะไรอยู่ มีคำพูดใด ครั้งหน้าค่อยพูด ฉวยโอกาสที่พวกข้างหลังนั่น ยังตามมาไม่ทัน รีบไปกันเถอะ”

ด้านข้าง ศิษย์พี่ฉู่สิงพูดอย่างตื่นตะลึง “นายว่ายังไงนะ? อยู่ได้อีกไม่กี่วันหมายความว่ายังไง?”

ลู่ฝานยิ้ม “สภาพร่างกาย พวกคุณถามประมุขประเทศตันเชิ่ง เขาเข้าใจมากกว่าฉัน”

ประมุขประเทศตันเชิ่งพูดเสียงดัง “เขาถูกมารสิงร่าง แทรกเข้าไขกระดูก ต้องตายภายในสามวัน พวกเราก็ควรไปได้แล้ว เขาอยากอยู่ต่อก็ให้อยู่ต่อเถอะ ถึงอย่างไรก็ไม่แตกต่าง”

“ฉันไม่เชื่อ ฉันไม่เชื่อ! ศิษย์น้องลู่ฝานจะตาย อย่าทำให้ขำกลิ้งหน่อยเลย!”

มือของศิษย์พี่หานเฟิงสั่นระริก เขาอยากหัวเราะสักหน่อยเพื่อแสดงว่าตัวเองไม่เชื่อ แต่ปากที่ขยับ ถึงกับหัวเราะไม่ออกแล้ว

ขณะนั้นเอง เหล่าผู้กล้าของสำนักปีศาจสังหารที่ถูกสกัดเอาไว้ ก็ปรากฏตัวในคลองสายตาของพวกลู่ฝานอีกครั้ง

ลู่ฝานกัดฟัน “หนี!”

เจ้าสำนักหลีซียังคงลังเล ถอนหายใจไม่หยุด ประมุขประเทศตันเชิ่งกลับหมุนตัวจากไปแล้ว

อู่คงหลิงสีหน้าสับสน ไม่รู้ว่าควรพูดอะไร แต่เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังกัดฟันกรอด

ลู่ฝานชักกระบี่หนักไร้คมออกมา เตรียมรับศึก

แต่ก็ในขณะนั้นเอง มือข้างหนึ่งฉุดเสื้อของเขาไว้ บินไปข้างหน้า

ลู่ฝานประหลาดใด “สหายหนานกง นายทำอะไร?”

หนานกงสิงไม่หันมองแม้แต่น้อยขณะที่ตอบว่า “สหายลู่ฝาน ฉันเสียพ่อไปแล้ว เสียพี่น้องไปแล้ว เสียประเทศไปแล้ว เสียทุกสิ่งทุกอย่างไปแล้ว ฉันไม่อาจเสียเพื่อนไปอีก นายจะต้องไม่ตาย มีฉันอยู่ วิญญาณร้ายเล็กจ้อยเท่านั้น ฆ่านายไม่ตายหรอก”

ประมุขประเทศตันเชิ่งได้ยินอย่างนั้นก็หันกลับมา พูดเบา ๆ “พูดบ้าอะไร!”

หนานกงสิงได้ยินอย่างนั้นก็หัวเราะเสียงดัง “ฉันบอกว่าได้ก็คือได้ เพราะพลังอันกว้างใหญ่ไพศาลในร่างของฉัน เลือดพลังอันกว้างใหญ่ไพศาลร้อยพิษไม่อาจทำร้าย หมื่นมารไม่อาจรุกล้ำ ฉันก็คือคนของตระกูลหนานกง!”