เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2040

อากาศเวิ้งว้างไร้เดือนไร้ตะวัน ยากจะแยกแยะกลางวันกลางคืน

หลิงเหยาใช้นิ้วมือนับเวลา เจ้าดำหมอบอยู่บนบ่าของลู่ฝานอย่างเบื่อหน่าย มองลู่ฝานหยิบมุกเม็ดหนึ่งขึ้นมากวาดส่องรอบด้านไม่หยุด

“ลู่ฝาน ผ่านไปอีกสามวันแล้ว นายว่าสำนักสามสิบสามของผู้ฝึกชั่วร้ายอยู่ที่ไหนกันแน่?”

หลิงเหยาก็ค่อนข้างแปลกใจ เกี่ยวกับสถานที่ที่ไม่เคยไป ผู้อื่นมักรอคอยคาดหวัง

เห็นได้ชัด คำถามนี้ของเธอ ก็เป็นคำถามที่ทุกคนอยากถามเช่นกัน

รอบด้าน ผู้นำประเทศคนอื่น รวมถึงเทพเงินแปดทิศและอริยบุคคลแห่งจักรวาลยังคงมองมายังลู่ฝาน

ลู่ฝานก้มหน้ามองมุกในมือแวบหนึ่ง แผนที่ละเอียดบนนั้นเห็นได้ชัดว่าควรจะเป็นละแวกนี้

หนานกงสิงและลู่ฝานต่างนำหินคำสั่งผู้ฝึกชั่วร้ายของตัวเองออกมาถือไว้ในมือ คิดจะเข้าสำนักสามสิบสาม ของสิ่งนี้ยังคงจำเป็นต้องใช้

หนานกงสิงพลันเปล่งเสียงด้วยความประหลาดใจ “สว่างแล้ว สว่างแล้ว สหายลู่ฝาน หินคำสั่งในมือฉันสว่างแล้ว”

ลู่ฝานรีบมองหินคำสั่งของตัวเอง ก็เปล่งประกายพร่างพรายเหมือนกัน

หนานกงสิงถือหินเดินไปทั่ว ดูว่าทิศไหนสว่างกว่า อย่างนี้ย่อมสามารถระบุตำแหน่งที่แน่ชัด

“สหายลู่ฝาน ทำไมนายไม่นำป้ายคำสั่งของนายออกมาลองดู! จะต้องได้ผลกว่าหินคำสั่งนี่มากแน่ ๆ”

ลู่ฝานยิ้มพลางตอบว่า “นายหมายถึงป้ายคำสั่งของหัวหน้าสำนัก? สิ่งของประเภทนี้หากเหล่าผู้ฝึกชั่วร้ายยังไม่ทำเครื่องหมายไว้ นั่นต่างหากที่เป็นเรื่องแปลก สามารถไม่ใช้มันได้ก็พยายามไม่ใช้มันแล้วกัน ทุกท่านที่ทิ้งชื่อไว้บนหินที่ประเทศฉิงเทียน หรือใช้หินแร่กุยหยวนที่ประเทศฉิงเทียนมอบให้ ทางที่ดีที่สุดปิดกลิ่นอายของตัวเองให้มิดชิด หากเป็นไปได้ พยายามวางค่ายกลให้ตัวเองด้วย คนที่ไม่เข้าใจสามารถถามประมุขประเทศตันเชิ่งได้!”

ลู่ฝานพูดจบก็ยิ้มบาง ๆ ให้ประมุขประเทศตันเชิ่ง

ประมุขประเทศตันเชิ่งคร้านจะใส่ใจลู่ฝาน ทว่าเขายังคงพูดกับเริ่นหยู่ “เปิดเตาหลอมยา กลั่นยาเก็บชี่ ให้เวลานายหนึ่งชั่วยาม!”

เริ่นหยู่ไม่พูดสักคำหม้อยาและวัตถุดิบก็ถูกหยิบออกมาแล้ว

สำหรับคนประเภทอย่างเขา ทั้งร่างก็เหมือนคลังยาเคลื่อนที่

คิดอยากกลั่นยาอะไร โดยทั่วไป ย่อมไม่อาจเกิดเหตุการณ์ขาดวัตถุดิบ

ผู้ฝึกชั่วร้ายที่อยู่ด้านหลังตอนนี้ถูกพวกเขาสลัดทิ้งไปไม่น้อย

หนึ่งชั่วยามครึ่งย่อมไล่ตามมาไม่ทัน ทุกคนยังสามารถพักผ่อนได้สักหน่อย

หนานกงสิงเริ่มเสาะหาทางเข้าสำนักสามสิบสามทั่วบริเวณโดยรอบ

เจ้าสำนักหลีซีหลับตาเอาแรง ดูคล้ายสิ่งเหล่านั้นล้วนไม่เกี่ยวข้องกับเขา

เขาเป็นเพียงคนธรรมดา ไม่มีพลังปราณ และไม่มีพลังชี่ ถึงอยากช่วยก็เป็นไปได้ยาก หลบอยู่ข้าง ๆ งีบเอาแรงกลับเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

ไม่เหมือนพวกศิษย์พี่หานเฟิง ตอนนี้นั่งยอง ๆ อยู่ข้างพวกสุ่ยหมิงคงมองผู้อื่นกลั่นยา

มักจะเปล่งเสียงประหลาดใจออกมาบ่อยครั้ง

“ทำไมนายไม่จุดไฟล่ะ อาศัยแค่สายน้ำก็สามารถกลั่นยาได้แล้ว? นายกำลังล้อฉันเล่นอยู่เหรอ!”

สุ่ยหมิงคงกลอกตาขาว กับมือสมัครเล่นเหล่านี้ ย่อมไม่มีหนทางแลกเปลี่ยนความรู้

หากไม่ใช่เห็นแก่ตอนนี้ที่ไม่อาจเกิดความขัดแย้งภายใน สุ่ยหมิงคงยังคิดจะใช้หม้อยายัดปากหานเฟิงเอาไว้จริง ๆ

ลำแสงเส้นหนึ่งพุ่งจากที่ไกล ๆ เข้ามาอย่างรวดเร็ว ลู่ฝานเงยหน้ามองไป พูดเสียงดัง “สิบสาม สถานการณ์เป็นยังไง?”

สิบสามมาถึงหน้าลู่ฝาน ยื่นมือออกมาสามนิ้ว จากนั้นส่ายหน้าเบา ๆ

ความหมายนี้ชัดเจนเหลือเกิน ผู้ฝึกชั่วร้ายเหล่านั้นซึ่งอยู่ด้านหลัง อย่างมากใช้เวลาสามชั่วยามก็จะตามทัน สถานการณ์ไม่ดีเลย

เทพเงินแปดทิศเห็นสถานการณ์เป็นอย่างนั้น พูดเสียงดัง “ลู่ฝาน มีเวลาค้นหาหนึ่งชั่วยาม หากภายในหนึ่งชั่วยามยังหาทางเข้าไม่เจอ งั้นพวกเราก็แยกย้าย!”

ลู่ฝานมองเทพเงินแปดทิศแต่ไม่ได้ตอบกลับ

สีหน้าของเทพเงินแปดทิศแฝงไว้ด้วยไอสังหาร กำลังจะพูดตอบ แต่เจ้าสำนักหลีซีพูดเรียบ ๆ ขึ้นก่อนว่า “ไม่ร้ายแรงอย่างนั้นหรอก ทำร้ายให้ตายไม่ตายอะไรกัน เทพเงินแปดทิศ อริยบุคคลแห่งจักรวาล พวกคุณคิดว่าถ้าฉันกับลู่ฝานต้องการทำร้ายพวกคุณให้ตายจริง ๆ สถานการณ์จะเป็นอย่างนี้ไหม? ไม่ใช่ยังเหลือเวลากว่าหนึ่งชั่วยามเหรอ อย่าร้อนใจไปเลย หาต่อเถอะ หาเจอแล้วย่อมดีที่สุด หาไม่เจอแต่พบพวกผู้ฝึกชั่วร้ายตามฆ่ามาถึงตรงหน้า พวกเราค่อยหนีต่อ ช่วงเวลาเหล่านี้ไม่ใช่ล้วนทำอย่างนี้หรอกเหรอ”

เจ้าสำนักหลีซีพูดอย่างสบายอกสบายใจมาก เทพเงินแปดทิศและอริยบุคคลแห่งจักรวาลสีหน้ากลับย่ำแย่อย่างยิ่ง

คนที่ต้องสู้รบปรบมือไม่ใช่คุณนี่นา!

คุณมันก็แค่คนทั่วไปพลังอะไรก็ไม่มี เอาแต่มองอยู่ข้าง ๆ

ลู่ฝานร่างกายบาดเจ็บ ย่อมไม่อาจรับสงครามใหญ่

คนที่รับมือจริง ๆ ล้วนเป็นเทพเงินแปดทิศและอริยบุคคลแห่งจักรวาลต่างหาก!

อริยบุคคลทั้งสองสีหน้าแฝงไว้ด้วยความโกรธเกรี้ยว เริ่มมีไฟโทสะแล้วจริง ๆ

แต่ในขณะนั้นเอง ลำแสงผืนใหญ่พลันสว่างขึ้น ฝูงชนรีบหันไปมอง

ลู่ฝานมาถึงอีกด้าน มองซ้ายมองขวา อากาศเวิ้งว้างที่นี่ค่อนข้างแปลกประหลาด ดูคล้ายมีระลอกคลื่นบิดเบี้ยวผืนหนึ่งอยู่เบื้องหน้า เพียงแต่บดบังไว้ภายใต้สีดำขลับของอากาศเวิ้งว้าง ยากที่จะหาพบ

หินคำสั่งในมือเขา เริ่มปล่อยแสงทิ่มแทงตาออกมา

“น่าจะเป็นที่นี่แล้วแหล่ะ”

ลู่ฝานพึมพำเบา ๆ

ยื่นมือวางหินคำสั่งลงบนระลอกคลื่น หินคำสั่งสอดรับลำแสง ชั่วพริบนั้นท่ามกลางระลอกคลื่นลำแสงรุนแรงพลันพุ่งขึ้น

ลู่ฝานรีบยื่นมือปล่อยพลังชี่ยับยั้งลำแสงไว้

ต่อมา ท่ามกลางอากาศเวิ้งว้าง ประตูเปิดออก ลูกบอลสีโลหิต ฉากที่คุ้นเคยส่องสะท้อนเข้าสู่ม่านตา

ลู่ฝานแฝงไว้ด้วยรอยยิ้ม หันไปพูดกับฝูงชน “ทุกท่าน ยินดีต้อนรับสู่เขตปีศาจ!”