เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2041

เปิดเขตปีศาจ ภายใต้การนำของลู่ฝานฝูงคนที่อยู่ตรงนั้นต่างทยอยต่อแถวเข้ามาทันที

ไม่ใช่ตำแหน่งเดิมที่ลู่ฝานและหนานกงสิงเข้าไปครั้งก่อน ครั้งนี้หลังจากพวกลู่ฝานเข้าไป สิ่งที่เห็นเป็นอันดับแรกก็คือภูเขาหิมะยาวสุดลูกหูลูกตาที่ลู่ฝานเคยมา แต่ไม่ใช่ทะเลโลหิตที่อยู่ใจกลางสุดเขตปีศาจ

คงต้องพูดว่า วันนี้ได้เห็นทะเลโลหิตอีกครั้ง ลู่ฝานรู้สึกว่าช่างแตกต่างกับสิ่งที่เห็นคราวก่อนจริง ๆ

อย่างทะเลโลหิตที่ลำแสงสว่างไสวอยู่ตรงนี้ ดูเหมือนไม่ได้หนาแน่นอย่างตอนนั้น คล้ายทะเลโลหิตซึ่งเกิดใหม่ก็ไม่ปาน ทะเลโลหิตที่เข้มข้น ทะเลโลหิตที่ซากศพลอยเกลื่อนกลับไม่เห็นแล้ว

แทนที่ด้วย ทะเลโลหิตที่ใสสะอาดเห็นก้นบึ้ง ไอโลหิตจางบาง

ยังมีเขตปีศาจไกลสุดสายตา เมื่อมองไป ดูคล้ายค่อนข้างรกร้าง

ป่าไม้ในภูเขาหิมะ ดูเหมือนถูกโค่นทิ้ง เหลือเพียงความโล่งเตียนผืนหนึ่ง มีเพียงพื้นที่ห่างไกล ที่ยังมีป่าไม้หนาทึบ

มองไม่เห็นบ้านเรือน มองไม่เห็นนกบิน

ทั่วทั้งเขตปีศาจ คล้ายเป็นสถานที่แห่งความตาย

ฝูงชนหยุดอยู่ใต้ภูเขาหิมะ เมื่อทุกคนเข้าไปแล้ว เทพเงินแปดทิศยกมือสะบัด ผนึกปากทางเข้าเอาไว้ เพื่อไม่ให้เหล่าผู้ฝึกชั่วร้ายที่ไล่ตามมาค้นพบ

หลิงเหยามองรอบด้าน เปล่งเสียง “นี่ก็คือเขตปีศาจเหรอ ไม่เหมือนที่ฉันจินตนาการไว้เลย เอ๋?”

หลิงเหยาพลันเปล่งเสียงด้วยความประหลาดใจ ชี้ไปยังป่าไม้หนาทึบที่อยู่ไกลออกไป “ที่นั่นคือที่ไหน ทำไมฉันรู้สึกว่า ที่นั่น ฉันเหมือนเคยมา”

ลู่ฝานมองหลิงเหยายิ้มพลางตอบว่า “เธอเห็นที่อื่นมาเยอะ ยิ่งเห็นทิวทัศน์ที่คล้ายคลึงกัน ย่อมรู้สึกคุ้นเคย เป็นเรื่องปกติ เขตปีศาจเธอจะเคยมาได้ยังไง!”

หลิงเหยาตอบอื้มคำหนึ่ง แต่หัวคิ้วยังคงขมวดเป็นปม

เธอใช้มือนวดขมับตัวเอง ดูเหมือนเริ่มรู้สึกปวดหัวอย่างนั้น

ใบหน้าลู่ฝานแฝงไว้ด้วยรอยยิ้ม สายตากลับมีประกายแปลกใจ

ที่นี่ หลิงเหยาเคยมาจริง ๆ เหรอ?

พูดตามตรง ลู่ฝานเชื่อ เพราะหากเรื่องที่คุณย่าเฉียนพูดเป็นความจริง หลิงเหยาไม่แน่ว่าอาจจะเคยมาที่นี่จริง ๆ

ดูท่าเขาคงต้องดูแลหลิงเหยาให้มาก ใจของลู่ฝานปรากฏลางสังหรณ์ไม่ดี

เทพเงินแปดทิศและอริยบุคคลแห่งจักรวาลเพิ่งก้าวเข้ามาสายตาก็เฉียบคม กวาดมองโดยรอบ

พวกเขาดูเหมือนกำลังใช้เคล็ดวิชาพิเศษ เพื่อยืนยันว่าสำนักสามสิบสามปลอดภัยจริง ๆ หรือไม่

ลำแสงในมือสว่างวาบ เห็นได้ชัดว่าพวกเขาเตรียมการลงมือ

ก็เหมือนลู่ฝานที่ไม่เคยเชื่อพวกเขา ที่จริงพวกเขาก็ไม่เชื่อลู่ฝานเหมือนกัน

“ดูเหมือนว่า จะเป็นสถานที่ที่ไม่เลว ดีกว่าที่ฉันจินตนาการไว้มาก ลู่ฝาน พวกเราพักที่นี่กันก่อนเถอะ นายน่าจะรู้ มีสถานที่ดี ๆตรงไหน ที่สามารถให้พวกเราซ่อนตัวชั่วคราว ทั้งยังสามารถหาวัตถุดิบยาเหล่านั้นหรือยาวิเศษมาเติมเต็ม!”

เจ้าสำนักหลีซียิ้มพลางพูดขึ้น

หาได้ยาก ใบหน้าของเจ้าสำนักหลีซีแฝงไว้ด้วยความสบายใจ

เห็นได้ชัดว่าหลังจากเข้ามาที่นี่ เจ้าสำนักหลีซีก็ผ่อนคลายลงไม่น้อย การแสดงออกอย่างนี้ของเขา ล้วนอยู่ในสายตาผู้อื่น

ไม่ต้องสงสัยก็คือเหมือนดั่งให้ทุกคนกินยาสงบจิต

ลู่ฝานพยักหน้า“ฉันรู้ว่ามีอยู่ที่หนึ่ง ที่นั่นพวกเราสามารถหาของมาเติมเต็ม ทั้งยังค่อนข้างปลอดภัย ทว่าฉันขอเตือนทุกท่าน ที่นั่นล้วนไม่เคยมีผู้ฝึกชั่วร้ายเลวทราม ฉันหวังว่าทุกท่านจะไม่ลงมือกับพวกเธอ พูดตามตรงก็คือ พวกเธอนับว่าเป็นคนใต้บังคับบัญชาของฉัน! หากใครเจตนาก่อความวุ่นวายล่ะก็ ฉันลู่ฝานพร้อมจะน้อมรับคำท้าได้ทุกเวลา!”

ลู่ฝานตั้งใจเน้นคำว่าคนใต้บังคับบัญชาเสียงดัง

เขารู้ว่ามีเพียงพูดอย่างนั้น ถึงจะทำให้คนเหล่านี้ไม่ลงมือ

ประมุขประเทศตันเชิ่งพูดเสียงดัง “’งั้นยังจะพูดพร่ำอะไรอีก รีบไปสิ ตอนนี้พวกเราอยู่ในเขตปีศาจ ปลอมเป็นผู้ฝึกชั่วร้ายยังคงเป็นวิธีที่ดีที่สุด ทำอย่างนั้นถึงจะไม่ถูกผู้อื่นสงสัย ทุกคนอย่าได้ก่อเรื่อง หากใครทำให้พวกเราถูกค้นพบ ถูกตามล่าอีกล่ะก็ ฉันจะเป็นคนแรกที่ฆ่ามันทิ้ง!”

หาได้ยากยิ่ง ประมุขประเทศตันเชิ่งถึงกับช่วยพูดแทนลู่ฝาน

ลู่ฝานอดไม่ได้เหลียวมองประมุขประเทศตันเชิ่งหลายหน เขาค่อนข้างไม่เข้าใจประมุขประเทศตันเชิ่งแล้ว

“พวกคุณเป็นใคร! ที่นี่คือสำนักสามสิบสาม เทวทูตเงามืดเป็นผู้นำ ผู้อื่นรีบกลับไปให้ไว!”

เหล่าปีศาจสาวมือบ้างถือธนู บ้างถือมีดทหาร ตะโกนขึ้น

ได้ยินเงามืดสองคำนั้น ทุกคนต่างมองไปยังลู่ฝาน

ลู่ฝานยิ้มบาง ๆ พลางบินขึ้นไปข้างหน้า พริบตาเดียวก็เห็นท่ามกลางปีศาจสาวที่บินอยู่เหล่านั้น มีคนรู้จักของเขา

“ฟู่ชี ฟู่สืออู่ พวกเธอสบายดีไหม ไม่เจอกันนาน ดูท่าพวกเธอนับวันยิ่งมีความสุขเชียวนะ!”

ลู่ฝานพูดกับเหล่าปีศาจสาวพลางโบกมือน้อย ๆ

ทันใดนั้น ปีศาจสาวทุกคนก็เบิกตากว้างมองลู่ฝาน

“เป็นเทวทูตเงามืด! เทวทูตเงามืดกลับมาแล้ว!”

เสียงตื่นตะลึงพลันดังขึ้น

ต่อมา ปีศาจสาวทุกคนก็คุกเข่าลง

พูดเสียงดังอย่างภักดี เลื่อมใสอย่างยิ่ง “เทวทูตเงามืดผู้ยิ่งใหญ่ ยินดีต้อนรับท่านกลับมา”

ด้านหลัง ศิษย์พี่หานเฟิงเหม่อมองพร้อมเลือดกำเดาไหล

เขามองลู่ฝาน มือข้างหนึ่งจับบ่าลู่ฝาน แต่เสียงสั่นเทา “ศิษย์น้องลู่ฝาน นายทำให้ฉันตกใจมากจริง ๆ”

เลือดกำเดาหยดลง หานเฟิงสูดลมหายใจเข้าลึก “หากนายไม่แนะนำให้ฉันรู้จัก ฉันคงต้องยอมตายให้นายดูแล้ว!”

ลู่ฝานอ้าปากค้าง พูดไม่ออก

ขณะนั้นเอง หลิงเหยาที่อยู่ข้างลู่ฝานพลันอุทานเบา ๆ ต่อมา ก็ร่วงลงจากอากาศ