เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2042

ลู่ฝานมือเร็วตาไว คว้าหลิงเหยาไว้ได้

สถานการณ์ฉุกเฉินอย่างนี้ ทำให้ลู่ฝานคาดไม่ถึงจริง ๆ และไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

“หลิงเหยา!”

ลู่ฝานเรียกคำหนึ่ง แต่กลับพบว่าร่างของหลิงเหยาพลันร้อนรุ่มขึ้นมา

ลมหายใจค่อนข้างถี่กระชั้น แสงสีทองในมือสว่างวาบ ดูคล้ายควบคุมพลังในร่างของเธอไม่อยู่

เริ่นหยู่ขยับขึ้นมาข้างหน้าทันที พูดว่า “เป็นอะไรไป? พิษที่เหลือในร่างกำเริบเหรอ?”

ลู่ฝานส่งปราณชี่เข้าไปในร่างหลิงเหยา แต่วินาทีถัดมาปราณชี่ของเขาก็ถูกพลังในร่างหลิงเหยาดีดกลับออกมา

เรื่องนี้ย่อมเหนือการคาดหมาย ปราณชี่ของลู่ฝานตอนนี้ไม่กล้าพูดว่าใต้หล้าไร้ผู้ต่อกร แต่อย่างน้อยในแดนเซียนบู๊ก็ยากจะรับมือ

ควบคุมพลังหลิงเหยา น่าจะเป็นเรื่องเพียงพลิกฝ่ามือถึงจะถูก แต่สถานการณ์ตอนนี้กลับไม่เหมือนที่คิด ลู่ฝานรู้สึกว่าปราณชี่ของตัวเองไม่อาจควบคุมพลังของอีกฝ่าย

ลมหายใจหลิงเหยายิ่งถี่กระชั้น ลู่ฝานรีบส่งพลังแห่งโลกเข้าไปในร่างหลิงเหยา

คราวนี้ สีหน้าของหลิงเหยาถึงได้ดีขึ้นหลายส่วน

รั้งมือลู่ฝานไว้ สายตาหลิงเหยาเปล่งประกาย “ลู่ฝาน ที่นี่คือที่ไหนกันแน่ ฉันเคยมาที่นี่ ฉันต้องเคยมาที่นี่แน่ ๆ แต่ทำไมฉันนึกไม่ออก ทำไมไม่มีความทรงจำแม้แต่น้อย”

ลู่ฝานพูดเนิบช้า “หลิงเหยาเธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อน ควบคุมพลังตัวเองลงไป พวกเรามาถึงที่นี่แล้ว สถานการณ์นี้พวกเราย่อมต้องหาสาเหตุให้แน่ชัด เธออย่าได้ร้อนใจ เรื่องนี้ก็รีบร้อนไม่ได้”

หลิงเหยาพยักหน้า เริ่มสูดลมหายใจเข้าลึก ค่อย ๆ คุมพลังที่ระเบิดออกมาของตัวเองกลับเข้าไปในตันเถียน สีหน้าถึงได้ดีขึ้นมาก

ฝูงชนทยอยลงสู่พื้น หยุดลงตรงทางเข้าหมู่บ้าน

สองข้างทาง เหล่าปีศาจสาวคุกเข่า สีหน้าของทุกคนดูคล้ายตื่นเต้นมาก

มองอย่างละเอียด สีหน้าของพวกเธอต่างค่อนข้างแดงก่ำ

เจ้าสำนักหลีซีหัวเราะตัวโก่ง หัวเราะพลางส่ายหน้า

ไอไม่หยุด เสียงหัวเราะไม่ขาดสาย ครู่หนึ่งถึงได้พูดกับลู่ฝาน “ฉันมองนายผิดไปจริง ๆ ลู่ฝาน ฉันเข้าใจมาโดยตลอดว่านายคือสุภาพบุรุษที่มีคุณธรรมที่แท้จริง”

ศิษย์พี่ใหญ่ ศิษย์พี่ฉู่สิง ศิษย์พี่ฉู่เทียนต่างมีสีหน้าประหลาด

ฉู่สิงหัวเราะ “ฉันพูดกับศิษย์น้องลู่ฝานสักคำได้ไหม ฉันอยากรู้จักคนเหล่านี้สักหน่อย อื้ม เหล่าแม่นางผู้งดงาม!”

ศิษย์พี่ฉู่เทียนหัวเราะเสียงดัง “ไม่ได้ อดทนไว้ ฉันสั่งให้นายทนไว้”

ฉู่สิงสีหน้าเศร้าสร้อย “ยากเหลือเกิน!”

ศิษย์พี่ฉู่เทียนกัดฟัน “ฉันก็รู้ว่ายากเหลือเกิน”

ศิษย์พี่ใหญ่มองทั้งสองคนอย่างเยาะหยัน “ดูท่าทางไม่เข้าท่าของพวกนายสิ น่าอายจริง ๆ ผิดจริยาอย่าดูรู้จักไหม?”

ลูบท้อง ศิษย์พี่ใหญ่เดินไปข้างหน้า ไม่กี่ก้าวก็กระโดดถึงข้างกายลู่ฝาน ตบบ่าลู่ฝานพลางพูดว่า “ศิษย์น้องลู่ฝาน นายต้องเข้าใจแน่!”

ลู่ฝานไม่ได้สนใจพวกเขา อื้มคำหนึ่ง อุ้มหลิงเหยาพลางสาวเท้าก้าวใหญ่ขึ้นไปข้างหน้า

“บ่าวปีศาจ!”

เทพเงินแปดทิศกวาดสายตามองหมู่บ้านแห่งนี้แวบหนึ่ง กล่าวคำประเมินของตัวเอง

เขาและอริยบุคคลแห่งจักรวาล ท่ามกลางฝูงชนที่นี่ นับว่าค่อนข้างสงบสติอารมณ์ได้ดี

ถึงอย่างไรก็ผ่านพบประสบการณ์ในใต้หล้านี้มาหลายปี ฉากอย่างนี้ยังคงไม่นับว่าเป็นอะไร

คนกลุ่มหนึ่งสาวเท้าเข้าไปในหมู่บ้านปีศาจสาว

ลู่ฝานมองรอบหนึ่ง ถึงกับไม่เห็นเงาของคุณย่าเฉียน

ฉับพลัน ลู่ฝานเดินไปตามทาง พูดกับปีศาจสาวคนหนึ่ง “คุณย่าเฉียนล่ะ?”

“ป่วยแล้ว”

ลู่ฝานไม่เข้าใจ

ด้วยสายตาของลู่ฝาน ตอนนี้คุณย่าเฉียนเหลือเพียงพลังชีวิตเส้นหนึ่งเหนี่ยวรั้งไว้เท่านั้น

ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น คุณย่าเฉียนมองลู่ฝานและหลิงเหยา

“เฮ้อ...”

เสียงถอนหายใจยาวดังขึ้น

คุณย่าเฉียนพูดว่า “วันนี้ ในที่สุดก็มาถึง ลู่ฝานเอ๋ยลู่ฝาน นายช่างเลอะเลือนเสียจริง ทำไมนายต้องพาหลิงเหยามาที่นี่ด้วย ฉันไม่ใช่เคยบอกนายไปแล้วเหรอ เรื่องสถานะของเธอ ความเป็นมาของเธอ!”

“คุณย่า! คุณย่าทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ได้”

หลิงเหยาดิ้นรนออกจากอกของลู่ฝานแล้วจึงยืนขึ้น จากนั้นเดินกระโผลกกระเผลกไปทางคุณย่าเฉียน

ลู่ฝานพยุงหลิงเหยาเดินเข้าไปหาคุณย่าเฉียน

คุณย่าเฉียนหยิบไม้เท้าขึ้น เคาะลงบนหน้าผากของลู่ฝาน

ครั้งนี้ ที่จริงแล้วไร้ซึ่งพลังใด ๆ บางทีคุณย่าเฉียนอาจจะอยากเคาะแรงสักหน่อย แต่เธอกลับไร้เรี่ยวแรงแล้ว

ลู่ฝานพูดว่า “คุณย่า เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่? ฉันไม่เข้าใจ!”

คุณย่าเฉียนวางไม้เท้าลง ดึงมือหลิงเหยาพูดว่า “หลายปีมานี้ ฉันหวังเพียงให้เธอห่างไกลจากความขัดแย้งเหล่านี้ จากนั้นใช้ชีวิตอย่างสงบสุขไปตลอดชีวิตก็พอแล้ว แต่ใครเลยจะคาดคิด ฉันยิ่งอยากให้เธอห่างไกล สุดท้ายกลับยิ่งทำให้เธอจมลงสู่ความขัดแย้ง ฉันผิดเอง หลิงเหยา ฉันขอโทษเธอ บางทีฉันควรจะบอกเธอทุกอย่างตั้งแต่แรก แต่ฉันกลับไม่เคยพูด ดังนั้นถึงได้ทำให้สุดท้ายเธอยังคงกลับมาที่นี่อีกครั้ง”

หลิงเหยาพูดว่า “คุณย่า คุณกำลังพูดอะไร?”

คุณย่าเฉียนส่ายหน้าไม่เอ่ยคำใด

ครู่หนึ่ง คุณย่าเฉียนพลันพูดกับลู่ฝาน “ลู่ฝาน นายออกไปก่อน ฉันมีบางอย่าง อยากพูดกับหลิงเหยา พรุ่งนี้นายค่อยมาใหม่ ฉันก็มีบางเรื่อง ต้องพูดกับนายเหมือนกัน”

ลู่ฝานพูดว่า “แต่...”

คุณย่าเฉียนตอบว่า “ไม่มีแต่ หลิงเหยาไม่เป็นอะไรหรอก เรื่องนี้นายวางใจได้”