เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2043

ลู่ฝานเงียบขรึมไม่พูดอะไร สถานการณ์ของหลิงเหยาตอนนี้ทำให้เขาไม่สบายใจมาก แต่คุณย่าเฉียนถึงกับพูดอย่างนั้นแล้ว เขาก็จนปัญญา ได้แต่เดินจากไป

ปิดห้องเบา ๆ ลู่ฝานยืนอยู่หน้าประตู เพียงด้านในมีการเคลื่อนไหวอะไร เขาย่อมไม่ลังเลแม้แต่น้อยที่จะบุกเข้าไปเป็นคนแรก

ข้างใน คุณย่าเฉียนยื่นมือออกมา ลูบแก้มหลิงเหยา

ใบหน้าชราแห้งเหี่ยว ปรากฏรอยยิ้มขึ้น ดวงตากลับมีหยาดน้ำตาร่วงลงมา!

“คุณย่า!”

หลิงเหยายื่นมือออกไป ค่อย ๆ เช็ดน้ำตาให้คุณย่าเฉียน

คุณย่าเฉียนพูดเบา ๆ “หลิงเหยา ย่าตัดใจจากเธอไม่ได้ ย่ายังอยากเห็นเธอแต่งงานมีลูก ดูเธอใช้ชีวิตอย่างสงบสุข น่าเสียดาย อีกไม่นานย่าก็ต้องไปแล้ว ย่าจะไม่ได้เห็นเธอในภายหน้าอีกแล้ว”

ดวงตาของหลิงเหยาก็มีน้ำตาคลอหน่วย พูดว่า “คุณย่า คุณกำลังพูดอะไร มีลู่ฝานอยู่ คุณไม่ตายหรอก เขาเป็นผู้ฝึกชี่ จะต้องมีทางช่วยคุณแน่นอน ยังมีประมุขประเทศตันเชิ่งพวกเขาก็อยู่ ยอดฝีมือมากมายล้วนอยู่ที่นี่ จะเกิดเรื่องกับคุณได้ยังไง!”

คุณย่าเฉียนส่ายหน้าพูดว่า “พลังชีวิตขาดสะบั้น พลังวิญญาณรวยริน ใต้หล้านี้ไม่มีใครสามารถช่วยฉันได้อีกแล้ว ทว่าย่าไม่เสียใจ เพราะตัวฉันเลือกเอง ฉันยินดีใช้อายุขัยทั้งหมดของฉัน เพื่อดูชะตาลิขิตของเธอชั่วแวบหนึ่ง ฉันเข้าใจมาโดยตลอด ทุกสิ่งที่ฉันเคยทำ สามารถเปลี่ยนชะตาชีวิตของเธอได้ แต่ตอนนี้ฉันพบว่า ชะตาลิขิตยากตัดขาด วัฏจักรเวียนว่ายไม่หยุด การเปลี่ยนแปลงทั้งหมด ล้วนนำพาทุกอย่างกลับคืนมาด้วยรูปแบบที่เธอคาดการณ์ไม่ถึง กลับสู่จุดเริ่มต้น ในชะตาชีวิตสิ่งที่จะเกิดก็ต้องเกิด สิ่งที่ไม่เกิดอย่าได้วอนขอ เดิมฉันเข้าใจ ต่อมาไม่เข้าใจ ตอนนี้กลับมาเข้าใจอีกครั้งแล้ว หลิงเหยา ย่าผิดเอง ย่าไม่ควรปรารถนาชะตาชีวิตอันเปี่ยมสุขของเธอ”

หลิงเหยาไม่เข้าใจเลย เอ่ยขึ้น “คุณย่ากำลังพูดอะไร?”

คุณย่าเฉียนดึงมือหลิงเหยาเข้าไปใกล้ขึ้น น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นยิ่งอ่อนแรง“หลิงเหยา เรื่องที่ฉันจะพูดกับเธอต่อไปนี้ จะเปลี่ยนแปลงทุกอย่างที่เป็นเธอตอนนี้ ความเป็นมาของเธอ อดีตของเธอ ชะตาลิขิตของเธอ เรื่องราวในชีวิตของเธอ ฉันจะเล่าให้เธอฟังทั้งหมด แต่หากเธอรู้ หากเธอเข้าใจความเป็นจริงของเรื่องราว ทุกสิ่งก็จะเปลี่ยนแปลงไป ตอนนี้เธอสามารถเลือกได้ว่าจะฟังหรือไม่ฟัง”

สายตาหลิงเหยามีประกายวาบพาดผ่าน พึมพำพูดว่า “เรื่องราวในชีวิตของฉัน? ความเป็นมาของฉัน? คุณย่า หรือฉันไม่ใช่เด็กกำพร้าทั่วไปในเมืองหยุนไห่ประเทศอู่อาน?”

คุณย่าเฉียนส่ายหน้าเบา ๆ สีหน้าของหลิงเหยาเปลี่ยนเป็นสับสนขึ้นมาทันที ริมฝีปากงึมงำพูดว่า “คุณย่า คุณก็ไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป ถูกไหม?”

คุณย่าเฉียนยิ้มพลางพูดว่า “คนธรรมดา? ฉันก็เคยคิด แต่ความเป็นจริงหนักอึ้งกว่าจินตนาการของเธอมากนัก”

หลิงเหยาสูดลมหายใจเข้าลึกพูดว่า “คุณย่า บอกฉันเถอะ ฉันอยากรู้ว่าฉันมาจากที่ไหนกันแน่”