เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2044

หลิงเหยาทั่วทั้งร่างพลันสั่นเทา หน้าผากถูกเธอใช้มือกุมขมับกดไว้อย่างแรง

คำพูดนี้ ดูคล้ายทำให้ความทรงจำไม่ดีของเธอผุดขึ้นมา ทำให้ศีรษะของหลิงเหยาปวดร้าวรุนแรง

แต่การแสดงออกของหลิงเหยาอยู่ในสายตาของคุณย่าเฉียน ทว่าเธอกลับไม่มีความแปลกใจแม้แต่น้อย

คุณย่าเฉียนพูดต่อ “ฉันไม่เคยพบข้อเรียกร้องที่ประหลาดอย่างนั้น และมองไม่ออกสักนิดว่าเธอต้องการจะทำอะไร ท่ามกลางผู้ฝึกชั่วร้ายที่จริงมีวิชากลั่นยาจากการตัดแขนตัดขาของมนุษย์เป็น ๆ แต่วิชานั้น เป็นการตัดแขนตัดขาผู้อื่น ไม่ใช่ตัดแขนตัดขาตัวเอง สิ่งที่ทำให้ฉันยิ่งไม่เข้าใจก็คือ คนผู้นี้ฉันไม่เคยพบ พลังในร่างของเธอ ก็ไม่ค่อยเหมือนการฝึกสามสาย เลือด ศพ และพิษของผู้ฝึกชั่วร้าย ตรงกันข้ามพลังหุ้นตุ้นกลับยิ่งเข้มข้น ตอนนั้นฉันค่อนข้างสงสัย เธอไม่ใช่ผู้ฝึกชั่วร้าย แต่มาจากที่อื่น”

“คุณย่า สมองของฉันใกล้จะระเบิดแล้ว!”

หน้าผากของหลิงเหยาเริ่มมีเหงื่อเย็นผุดขึ้น

คุณย่าเฉียนกุมมือหลิงเหยา พลังสีเทาขาวกลุ่มหนึ่ง ถ่ายเข้าไปในร่างของหลิงเหยา

คุณย่าเฉียนเอ่ยว่า “สมองของเธอไม่ใช่จะระเบิด แต่เธอเริ่มนึกออกแล้วว่าเธอเป็นใคร หลิงเหยา ฟังย่าสักคำ อย่าได้หลงลืมความตั้งใจเดิม”

หลิงเหยาหอบหายใจคำใหญ่ ภายในสมองพลันมีบางอย่างแตกละเอียด เสียงดังกระจ่างชัด

วินาทีถัดมา ร่างของคุณย่าเฉียนส่ายไหว มุมปากมีเลือดสด

ดวงตาหลิงเหลามีแสงสีทองสว่างวาบ

แต่ภายใต้แสงสีทอง ดวงตาของหลิงเหยาเริ่มเปลี่ยนเป็นลึกล้ำ เปลี่ยนเป็นเย็นชา

ขณะเดียวกัน ภาพฉากหนึ่ง ก็พรั่งพรูเข้าไปในสมองของหลิงเหยา

ฉับพลัน หลิงเหยามองเห็นทิวทัศน์หนึ่ง

ใบเมเปิลเกลื่อนฟ้า สายลมฤดูใบไม้ร่วงโชยผ่าน

ใต้ต้นฉำฉาแดงผืนหนึ่ง เงาร่างสองเงาเผชิญหน้า ด้านหนึ่งมีหม้อใหญ่ลอยอยู่

ผู้หนึ่งชราผู้หนึ่งวัยรุ่น ผู้หญิงสองคนมองกันอยู่ไกล ๆ

คนหนึ่งมือถือไม้เท้า ผมขาวใบหน้าแดงเรื่อ ดวงตาเสมือนดวงดาว ลำแสงเหมือนดวงจันทร์ เสื้อคลุมตัวยาวสีดำ แต่งกายอย่างผู้ฝึกชั่วร้าย ท่วงท่าแฝงไว้ด้วยความหยิ่งยโสหลายส่วน นั่นคือคุณย่าเฉียนเมื่อยี่สิบปีก่อน

อีกฝั่งเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง มีแขนข้างเดียวและขาขาด มือถือกระบี่อ่อน เลือดสดไหลริน แต่รอยยิ้มบนใบหน้าเธอกลับเด่นชัดเป็นพิเศษ เส้นผมเหมือนดังน้ำตก แผ่สยายอยู่บนพื้น ใบหน้างดงาม แฝงไว้ด้วยรอยยิ้มกึ่งยิ้มกึ่งไม่ยิ้ม

หลิงเหยามองใบหน้านั้น พลันชะงักแล้ว

เพราะใบหน้านี้ เหมือนเธอทุกอย่าง เธอสามารถไม่รู้จักผู้อื่น แต่ย่อมไม่อาจไม่รู้จักตัวเอง

“นี่คือฉัน?”

หลิงเหยาตะลึง เธอไม่กล้าเชื่อสายตาตัวเอง

จากนั้น เธอได้ยินเสียงของ “ตัวเอง”

“ในเมื่อมาแล้ว ก็ช่วยฉันทำเรื่องสุดท้ายให้สำเร็จเถอะ คุณตัดศีรษะฉันหน่อยได้ไหม?”

คุณย่าเฉียนขมวดคิ้วตอบว่า “ทำไมฉันต้องตัดหัวเธอด้วย เธอเป็นใครกันแน่? คนของสำนักสามสิบสามเหรอ?”

ผู้หญิงยิ้มพลางตอบว่า “คุณถามว่าฉันเป็นผู้ฝึกชั่วร้าย? ไม่ ฉันไม่ใช่!”

คุณย่าเฉียนกำไม้เท้า ขยับขึ้นไปข้างหน้าหนึ่งก้าว พูดว่า “ในเมื่อไม่ใช่ผู้ฝึกชั่วร้าย งั้นทำไมถึงได้มาอยู่ที่นี่? บอกชื่อของเธอมา!”

ผู้หญิงมองคุณย่าเฉียนพลางยิ้ม “ชื่อของฉัน เกรงว่าหากคุณรู้แล้ว คุณจะต้องไม่ยินดีลงมือแน่ งั้นฉันลงมือเองแล้วกัน!”