เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2044

หลิงเหยาทั่วทั้งร่างพลันสั่นเทา หน้าผากถูกเธอใช้มือกุมขมับกดไว้อย่างแรง

คำพูดนี้ ดูคล้ายทำให้ความทรงจำไม่ดีของเธอผุดขึ้นมา ทำให้ศีรษะของหลิงเหยาปวดร้าวรุนแรง

แต่การแสดงออกของหลิงเหยาอยู่ในสายตาของคุณย่าเฉียน ทว่าเธอกลับไม่มีความแปลกใจแม้แต่น้อย

คุณย่าเฉียนพูดต่อ “ฉันไม่เคยพบข้อเรียกร้องที่ประหลาดอย่างนั้น และมองไม่ออกสักนิดว่าเธอต้องการจะทำอะไร ท่ามกลางผู้ฝึกชั่วร้ายที่จริงมีวิชากลั่นยาจากการตัดแขนตัดขาของมนุษย์เป็น ๆ แต่วิชานั้น เป็นการตัดแขนตัดขาผู้อื่น ไม่ใช่ตัดแขนตัดขาตัวเอง สิ่งที่ทำให้ฉันยิ่งไม่เข้าใจก็คือ คนผู้นี้ฉันไม่เคยพบ พลังในร่างของเธอ ก็ไม่ค่อยเหมือนการฝึกสามสาย เลือด ศพ และพิษของผู้ฝึกชั่วร้าย ตรงกันข้ามพลังหุ้นตุ้นกลับยิ่งเข้มข้น ตอนนั้นฉันค่อนข้างสงสัย เธอไม่ใช่ผู้ฝึกชั่วร้าย แต่มาจากที่อื่น”

“คุณย่า สมองของฉันใกล้จะระเบิดแล้ว!”

หน้าผากของหลิงเหยาเริ่มมีเหงื่อเย็นผุดขึ้น

คุณย่าเฉียนกุมมือหลิงเหยา พลังสีเทาขาวกลุ่มหนึ่ง ถ่ายเข้าไปในร่างของหลิงเหยา

คุณย่าเฉียนเอ่ยว่า “สมองของเธอไม่ใช่จะระเบิด แต่เธอเริ่มนึกออกแล้วว่าเธอเป็นใคร หลิงเหยา ฟังย่าสักคำ อย่าได้หลงลืมความตั้งใจเดิม”

หลิงเหยาหอบหายใจคำใหญ่ ภายในสมองพลันมีบางอย่างแตกละเอียด เสียงดังกระจ่างชัด

วินาทีถัดมา ร่างของคุณย่าเฉียนส่ายไหว มุมปากมีเลือดสด

ดวงตาหลิงเหลามีแสงสีทองสว่างวาบ

แต่ภายใต้แสงสีทอง ดวงตาของหลิงเหยาเริ่มเปลี่ยนเป็นลึกล้ำ เปลี่ยนเป็นเย็นชา

ขณะเดียวกัน ภาพฉากหนึ่ง ก็พรั่งพรูเข้าไปในสมองของหลิงเหยา

ฉับพลัน หลิงเหยามองเห็นทิวทัศน์หนึ่ง

ใบเมเปิลเกลื่อนฟ้า สายลมฤดูใบไม้ร่วงโชยผ่าน

ใต้ต้นฉำฉาแดงผืนหนึ่ง เงาร่างสองเงาเผชิญหน้า ด้านหนึ่งมีหม้อใหญ่ลอยอยู่

ผู้หนึ่งชราผู้หนึ่งวัยรุ่น ผู้หญิงสองคนมองกันอยู่ไกล ๆ

คนหนึ่งมือถือไม้เท้า ผมขาวใบหน้าแดงเรื่อ ดวงตาเสมือนดวงดาว ลำแสงเหมือนดวงจันทร์ เสื้อคลุมตัวยาวสีดำ แต่งกายอย่างผู้ฝึกชั่วร้าย ท่วงท่าแฝงไว้ด้วยความหยิ่งยโสหลายส่วน นั่นคือคุณย่าเฉียนเมื่อยี่สิบปีก่อน

อีกฝั่งเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง มีแขนข้างเดียวและขาขาด มือถือกระบี่อ่อน เลือดสดไหลริน แต่รอยยิ้มบนใบหน้าเธอกลับเด่นชัดเป็นพิเศษ เส้นผมเหมือนดังน้ำตก แผ่สยายอยู่บนพื้น ใบหน้างดงาม แฝงไว้ด้วยรอยยิ้มกึ่งยิ้มกึ่งไม่ยิ้ม

หลิงเหยามองใบหน้านั้น พลันชะงักแล้ว

เพราะใบหน้านี้ เหมือนเธอทุกอย่าง เธอสามารถไม่รู้จักผู้อื่น แต่ย่อมไม่อาจไม่รู้จักตัวเอง

“นี่คือฉัน?”

หลิงเหยาตะลึง เธอไม่กล้าเชื่อสายตาตัวเอง

จากนั้น เธอได้ยินเสียงของ “ตัวเอง”

“ในเมื่อมาแล้ว ก็ช่วยฉันทำเรื่องสุดท้ายให้สำเร็จเถอะ คุณตัดศีรษะฉันหน่อยได้ไหม?”

คุณย่าเฉียนขมวดคิ้วตอบว่า “ทำไมฉันต้องตัดหัวเธอด้วย เธอเป็นใครกันแน่? คนของสำนักสามสิบสามเหรอ?”

ผู้หญิงยิ้มพลางตอบว่า “คุณถามว่าฉันเป็นผู้ฝึกชั่วร้าย? ไม่ ฉันไม่ใช่!”

คุณย่าเฉียนกำไม้เท้า ขยับขึ้นไปข้างหน้าหนึ่งก้าว พูดว่า “ในเมื่อไม่ใช่ผู้ฝึกชั่วร้าย งั้นทำไมถึงได้มาอยู่ที่นี่? บอกชื่อของเธอมา!”

ผู้หญิงมองคุณย่าเฉียนพลางยิ้ม “ชื่อของฉัน เกรงว่าหากคุณรู้แล้ว คุณจะต้องไม่ยินดีลงมือแน่ งั้นฉันลงมือเองแล้วกัน!”

คำพูดของผู้หญิง แฝงไว้ด้วยพลังอำนาจอย่างยิ่ง ดูคล้ายมีพลังของเทพเจ้าหลายส่วนจริง ๆ

จากคำพูดของผู้หญิง คุณย่าเฉียนกลับฟังความหมายแฝงที่อยู่ในนั้นออก

“เธอมาจากหุ้นตุ้น? เธอเป็นคนของหุ้นตุ้น?”

ผู้หญิงพยักหน้า “ไม่เลว คนของหุ้นตุ้น? แต่ฉันไม่ชอบชื่อนี้ ฉันชอบที่ผู้อื่นเรียกพวกเรา เรียกอย่างยุคโบราณที่ห่างไกล พวกเขาเรียกพวกเราว่าเทวทูตแห่งเทพ!”

มือของคุณย่าเฉียนพลันสั่นเทาเล็กน้อย

หลิงเหยาได้ยินคำนั้น สัมผัสได้ว่าภายในร่างกายของตัวเองมีบางอย่างกำลังตื่นขึ้น

พลังที่อยู่นอกเหนือการควบคุมของเธอ เริ่มไหลเวียนในร่างของเธออย่างบ้าคลั่ง

คุณย่าเฉียนกระอักเลือดออกมาคำหนึ่ง พูดเสียงแหบพร่า “เทวทูตแห่งเทพ? พวกคุณไม่ใช่หายไปตั้งแต่หลายสิบล้านปีก่อนแล้วเหรอ?”

ผู้หญิงเสียงสูงหยิ่งทะนง “หายไป? พวกเราจะหายไปได้ยังไง ตอนนั้นหากไม่ใช่หมอนั่นที่ชื่ออู๋หมิง ทำลายฟ้าดินไปกว่าครึ่ง ทำลายร่างเนื้อของพวกเรา ใต้หล้านี้ จะปรากฏมนุษยชาติที่ดูแคลนสรวงสวรรค์มากมายอย่างนี้ได้ยังไง พลังปราณเอย พลังชี่เอย ผู้ฝึกชั่วร้ายเอย สมควรฆ่า ทุกสิ่งควรถูกทำลาย มนุษย์น่ะ ควรคุกเข่าแทบเท้าสรวงสวรรค์ ขอให้เทพเจ้าประทานพร อย่างนี้ถึงจะสามารถสงบสุขไปชั่วกัลปาวสาน คำพูดเหลวไหลอย่างนั้น ถึงกับกลายเป็นความเชื่อมั่นของมนุษย์ ฉันกระทั่งยังได้ยินคำพูดน่าขำสิ้นดีอย่างลิขิตฟ้าหรือจะสู้มานะคน”

ผู้หญิงหัวเราะเสียงดังขึ้นมา เสียงสะท้อนทั่วแปดทิศ ต้นไม้ส่ายไหวร่ายรำ

คุณย่าเฉียนถอยไปหนึ่งก้าว พูดว่า “เป็นเทพอย่างพวกคุณจริง ๆ ฉันยังเข้าใจว่า การมีอยู่อย่างนี้ของพวกคุณ เป็นเพียงตำนานที่ห่างไกล”

คุณย่าเฉียนดูคล้ายค่อนข้างกลัวแล้ว เริ่มถอยห่างไม่หยุด

แสงสีทองในดวงตาของผู้หญิงพลันยิงออกมา ครอบคลุมคุณย่าเฉียนเอาไว้

“คุกเข่าเถอะ บ่าวทาส ฉันบอกไปแล้ว สวรรค์ให้ฉันมาที่นี่ ย่อมมีความหมายอย่างแน่นอน ในเมื่อคุณมาแล้ว ก็ช่วยฉันทำเรื่องสุดท้ายให้สำเร็จเถอะ!”