เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2068

“เกิดอะไรขึ้น”

เริ่นหยู่และคนอื่นตกใจเล็กน้อย

ถึงก้าวสุดท้ายแล้วแท้ๆ ทำไมจู่ๆ ถึงเกิดเหตุการณ์แบบนี้ล่ะ

ผู้ฝึกชี่ทุกคนที่ทะลุระดับถึงแดนฟ้าดิน จะมีตราฟ้าดินติดตัว เป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้

ตราประทับแบบนี้ควรประทับอยู่บนตัวผู้ฝึกชี่ตั้งแต่เซียนบำเพ็ญชี่สิถึงจะถูก

เพิ่งมาได้ตราประทับตอนแดนฟ้าดิน แค่แข็งแกร่งขึ้นนิดหน่อยเท่านั้น แน่นอนว่าหลังจากมีตราประทับ พวกผู้ฝึกชี่จะรับรู้ถึงฟ้าดินเร็วขึ้น เหมือนได้รับการยอมรับจากฟ้าดินอย่างไรอย่างนั้น

แต่วันนี้เมื่อมาถึงลู่ฝาน กลับไม่สามารถผ่านไปได้

เหมือนบนตัวลู่ฝานมีพลังอะไรต้านทานตราประทับนี้อยู่

ตั้งแต่ลู่ฝานทะลุระดับถึงแดนปราณฟ้า เขาก็ไม่เคยได้อภินันทนาการอะไรจากฟ้าดินเลย

ตราประทับ เครื่องหมาย สำหรับลู่ฝานเป็นสิ่งของที่โยนทิ้งไปได้เลย

อันที่จริงไม่ใช่เจตนาเดิมของลู่ฝาน แค่แหวนนิรนามในมือ ขัดขวางเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

วันนี้แหวนนิรนามโผล่ออกมาอีกครั้ง ขวางตราประทับไว้

โครม!

ฟ้าร้องขึ้นมาอย่างฉับพลัน แม้อยู่ในจวนอากาศธาตุ

เริ่นหยู่และคนอื่นได้ยินเสียงฟ้าร้องชัดเจน จากนั้นพลังเจ็ดสีที่ลู่ฝานปล่อยออกมา กลายเป็นสายฟ้าน่ากลัว

แสงสายฟ้าน่ากลัว เหมือนมีพลังทำลายล้างโลก

เริ่นหยู่และคนอื่นมองสายฟ้าพวกนี้แวบเดียว ก็ตกใจจนถอยหลัง

สายฟ้าเลือด สายฟ้าห้าธาตุ เทพเจ้าสายฟ้าแห่งความมืดและความสว่างล้วนอยู่ในนั้น

สายฟ้าน่ากลัวไม่สนใจเริ่นหยู่และคนอื่นที่ถอยไปสักนิด พุ่งตรงไปหาลู่ฝานทันที

ลู่ฝานหลับตาสนิท ปล่อยให้สายฟ้าโจมตีใส่ตัวเขา

ร่างกายไม่ขยับสักนิด ลู่ฝานต้านทานสายฟ้าพวกนี้โดยที่สีหน้าไม่เปลี่ยนเลยสักนิด

ตอนทะลุระดับถึงเซียนบู๊ ฟ้าดินก็จะควบคุมเขาไว้รอบหนึ่งแล้ว แต่เขาต้านทานไว้ได้

วันนี้แค่สายฟ้าธรรมดาๆ คิดจะทำให้เขากลัวงั้นเหรอ ไร้สาระจริงๆ!

สายฟ้านับไม่ถ้วนส่องสว่างบนตัวลู่ฝาน

แหวนในมือลู่ฝานสว่างขึ้นเรื่อยๆ หินนิรนามส่องแสงแวววาว แค่สัมผัสกับพลังฟ้าดินรอบๆ ก็ทำให้พลังฟ้าดินทั้งหมด รวมถึงสายฟ้าด้านในหายไปด้วย

ลู่ฝานเหวี่ยงมือที่สวมแหวนเบาๆ สายฟ้าทั้งหมดเหมือนม้วนภาพที่โดนลบ หายไปอย่างไร้ร่องรอย

ตราประทับที่โดนลู่ฝานดันออกไปยังดิ้นรนครั้งสุดท้าย พยายามพุ่งเข้าใส่ตัวลู่ฝานสุดชีวิต

แต่มีแหวนนิรนามคุ้มกันตัว เหมือนลู่ฝานมีม่านแสงคุ้มกันขึ้นมาโดยอัตโนมัติ ตราประทับไม่สามารถสัมผัสตัวลู่ฝานได้เลย

หลังพยายามพุ่งไปหลายรอบ เป็นตราประทับที่แสงเริ่มมืดลง

ลู่ฝานใช้โอกาสตอนนี้ กระแทกหมัดใส่ตราประทับ

ลู่ฝานเอาแหวนนิรนามเป็นอาวุธใส่บนหมัด เมื่อสัมผัสโดน ตราประทับเริ่มสั่นอย่างบ้าคลั่ง

ตูม!

ฟ้าดินระเบิดอีกครั้ง เหมือนมีพลังน่ากลัวฟาดลงมาบนจวนแห่งนี้ ทำให้ทั้งจวนมีเสียงโครมคราม เริ่มมีหินหล่นลงมาจากข้างบนหัว

จั่วหยุนตงถือดาบสีทองที่ตัวเองเพิ่งได้มา พูดอย่างตระหนกว่า “จวนแห่งนี้ไม่ได้จะพังลงมาใช่ไหม ลู่ฝาน นายจัดการเรียบร้อยหรือยัง เร็วหน่อย ถ้าจะทำลายที่นี่ ก็รอให้พวกเราออกไปก่อนสิ! สหายหนานกง พวกนายไม่เอาของที่ควรเอาไปเหรอ”

คำพูดของจั่วหยุนตงทำให้ทุกคนตั้งสติได้ หนานกงสิงและคนอื่นรีบโกยของรอบๆ จนหมดด้วยความบ้าคลั่ง

ไม่มีของที่ไม่ดีแม้แต่ชิ้นเดียว ไม่มีของไร้ประโยชน์แม้แต่ชิ้นเดียว