เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2067

แสงเจ็ดสีแผ่ซ่านออกไป ในจวนเต็มไปด้วยหมอกของกระแสพลัง

พลังฟ้าดิน พลังแห่งวิถีรวมตัวกัน เคลื่อนไหวอย่างต่อเนื่องเหมือนการหมุนเวียนของค่ายกล

พลังเหล่านี้ปรากฏบนตัวลู่ฝาน จากนั้นพวกมันเริ่มลองผสานกัน

สิ่งที่แตกต่างจากการทะลุระดับของนักบู๊ การทะลุระดับของผู้ฝึกชี่ดูรอบคอบมากกว่า

จะพุ่งสูงขึ้นไปด้วยแรงเฮือกเดียว คงไม่มีทางทำได้

จิตใจปลอดโปร่งและสว่าง วิธีเต๋าคือวิถีแห่งธรรมชาติ คือแก่นแท้ของการทะลุระดับของผู้ฝึกชี่

ฟ้าดินหมุนเวียนไม่หยุด พลังหมุนวนต่อเนื่อง

วิถีไร้ขีดจำกัด คนกับฟ้ารวมเข้าด้วยกัน

พลังฟ้าดินรวมตัวกันจนกลายเป็นพลังเฉียนคุน

นี่คือฟ้า นี่ไม่ใช่ฟ้า นี่ยังคงเป็นฟ้า

นี่คือวิถี นี่ไม่ใช่วิถี นี่ยังคงเป็นวิถี

เหมือนโลกทั้งใบในใจลู่ฝานมีภาพที่แตกต่างกัน

แม้เขาหลับตาอยู่ แต่ทุกอย่างที่ควรเห็น ชัดเจนแจ่มแจ้งอยู่ในใจ

อีกทั้งเทียบกับเมื่อก่อน ตอนนี้ลู่ฝานเห็นละเอียดขึ้น

เดิมทีฟ้าดินในสายตาเขาคือฟ้าครามเมฆขาว พื้นหินดินทราย สมจริงเชื่อถือได้ ไม่มีความหลอกลวงเลย เรียกว่ามองภูเขาคือภูเขา มองน้ำคือน้ำ

แต่หลังจากวิทยายุทธยกระดับขึ้น ลู่ฝานค่อยๆ พบว่าฟ้าดินไม่ได้เป็นแบบที่เขาเห็น แท้จริงแล้วโลกทั้งใบเกิดจากพลังฟ้าดินมากมายกับพลังแห่งวิถีรวมตัวกัน

ฟ้าครามเมฆขาว เขาเขียวน้ำใส เป็นสิ่งที่พลังเหล่านี้ประกอบขึ้นมา ตอนนี้มองภูเขาไม่ใช่ภูเขา มองน้ำไม่ใช่น้ำ

แต่ตอนนี้ลู่ฝานเห็นภาพอันกว้างใหญ่ของฟ้าดิน

พลังฟ้าดินกับพลังแห่งวิถีชัดเจนเหล่านั้น สุดท้ายก็รวมตัวออกมาเป็นภาพงดงามต่างๆ

ทำไมต้องแยกแยะ ทำไมต้องแยกพลังฟ้าดินกับพลังแห่งวิถี แล้วก็เขาเขียวน้ำใสอย่างละเอียดขนาดนั้น

เดิมทีฟ้าดินเป็นหนึ่งเดียวกัน พลังฟ้าดินอย่างเดียวกลายเป็นภูเขา กลายเป็นทะเลได้ยังไง พลังแห่งวิถีอันบริสุทธิ์ประกอบเป็นโลกสมจริงขนาดนี้ได้ยังไง

พวกมันรวมตัวเข้าด้วยกัน เหมือนคนคนหนึ่ง

ไม่ได้มีแค่เลือดเนื้อ กระดูก ต้องมีเส้นลมปราณและผิวหนัง

จะแยกได้ยังไง จะหยิบยกมาพูดทีละอย่างได้ยังไง

แค่กระดูก แค่เลือดเนื้อจะเรียกว่าคนได้เหรอ

ฟ้าดินที่มีแค่พลังเป็นสายๆ ยังใช่โลกที่เขารู้จักหรือเปล่า

คำตอบง่ายมาก แต่คนที่บรรลุสัจธรรมนี้ได้อย่างถ่องแท้ มีน้อยมากจริงๆ

“ภูเขาก็ยังเป็นภูเขา น้ำก็ยังเป็นน้ำ!”

ลู่ฝานพึมพำออกมา

แสงบนตัวเขาเริ่มผสานกันอย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นภาพนี้ เริ่นหยู่ส่ายหน้ายิ้มแหยอยู่ด้านข้าง “บนโลกนี้มีคนที่เก่งกว่าตัวเองมากมายจริงๆ อัจฉริยะอันดับหนึ่งของประเทศตันเซิ่งอย่างฉัน ไม่ว่าจะเป็นการฝึกฝนหรือการทะลุระดับ ความเร็วเหนือกว่าคนอื่นทั้งนั้น แม้แต่ประมุขประเทศตันเซิ่งอาจารย์ฉันยังชมไม่หยุด แต่ถึงเป็นเช่นนี้ ตั้งแต่ฉันเริ่มทะลุระดับสู่อริยปราชญ์อย่างเป็นทางการ จะรวมพลังเฉียนคุนบนตัวต้องใช้เวลาประมาณสิบวัน แต่ลู่ฝานใช้เวลาสั้นๆ เท่านั้น ทำร้ายคนอื่นเกินไปแล้ว!”

หวงฝู่อู่ที่อยู่ข้างๆ พยักหน้าไม่หยุด เห็นได้ชัดว่าคำพูดของเริ่นหยู่คือสิ่งที่เขาอยากพูด

หวงฝู่อู่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมลู่ฝานถึงรวมพลังเฉียนคุนได้เร็วขนาดนี้เหมือนกัน

นี่ไม่ใช่การทะลุระดับของนักบู๊ การต่อสู้ต้านทานไม่มีประโยชน์

การทะลุระดับของผู้ฝึกชี่ ให้ความสำคัญกับความมั่นคงและค่อยเป็นค่อยไป