เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2120

ลู่ฝานไม่เชื่อเลย เขาแผดเสียงดังออกมาว่า “ฉันไม่เชื่อลิขิตฟ้าบ้าบออะไรนั่นหรอก คุณย่าจะบอกว่าสุดท้ายหลิงเหยาจะตายเพราะฉันเหรอ นี่คือวิธีพาเธอกลับมาที่คุณย่าบอกเหรอ”

ลู่เฮ่าหรานถอนหายใจยาวอยู่ข้างๆ พูดอะไรไม่ออกสักคำ

คุณย่าเฉียนพูดอย่างราบเรียบว่า “ลู่ฝาน นายจะไม่เชื่อก็ได้ แต่ลิขิตฟ้าที่ฉันเห็นเป็นแบบนี้ ฉันก็ไม่อยากให้เรื่องนี้เกิดขึ้นเหมือนกัน แต่ฉันหลอกนายไม่ได้ เหมือนที่ฉันเคยบอกนาย ในชีวิตนายมีเคราะห์ร้าย 3 เรื่อง หนึ่งคือที่เมืองหลวง สองคือที่เขตเหนือ สามคือที่หุ้นตุ้น”

ลู่ฝานกัดฟันพูดว่า “แต่ฉันยังไม่ตาย แสดงว่าสามารถทำลายลิขิตฟ้าได้!”

คุณย่าเฉียนพูดว่า “ถ้าทำลายได้ก็ไม่ใช่ลิขิตฟ้าสิ ลู่ฝาน นายแค่ผ่านเคราะห์ร้ายมาได้เท่านั้น นี่คือบททดสอบของฟ้าดิน เมื่อผ่านบททดสอบ นายจะแข็งแกร่งขึ้นอีกก้าวหนึ่ง ดังนั้นถ้านายทำลายลิขิตฟ้า นายก็จะก้าวถอยหลังไม่ใช่หรือไง”

หางตาลู่ฝานกำลังกระตุก เขากำหมัดแน่นแล้วพูดว่า “ไม่ใช่ คุณย่าเฉียน ก่อนตายคุณย่าเฉียนไม่ได้พูดกับฉันแบบนี้ คุณย่าบอกว่าขอแค่ฉันไม่ตาย หลิงเหยาก็จะปลอดภัย คุณย่าเคยบอกให้เราสองคนอยู่กันอย่างมีความสุขนิ”

นัยน์ตาคุณย่าเฉียนฉายแววสับสน เหมือนเธอกำลังคิดอะไรอยู่

แต่น่าเสียดายที่เธอไม่ได้คิดคำตอบ เธอมองลู่ฝานอย่างเฉยชาแล้วพูดว่า “ขอโทษด้วย ฉันเป็นแค่ความโหยหาเท่านั้น ฉันไม่สามารถตอบคำถามนายได้ สิ่งที่ฉันทำได้คือเอาภาพทั้งหมดให้นายดู นายจำเป็นต้องรู้ว่าตัวเองกำลังจะเจออะไร ลู่ฝาน นายไม่รู้เหรอว่าการเลือกของนาย เป็นตัวตัดสินว่าใต้หล้าจะเป็นยังไงต่อไป”

ลู่ฝานพูดว่า “ฉันไม่ให้เรื่องในภาพเกิดขึ้นแน่นอน ถ้านี่คือลิขิตฟ้าของฉัน ฉันจะทำลายฟ้าให้คุณย่าดูเอง!”

ระหว่างพูด วิญญาณของลู่ฝานสั่นอย่างแรง

จากนั้นเงาคุณย่าเฉียนบิดเบี้ยว

เหมือนเธออยากพูดอะไรอีก แต่ลู่ฝานฟังต่อไปไม่ได้แล้ว

โลกรอบๆ เริ่มแตกสลาย จากนั้นวิญญาณหายไป

ลู่ฝานกับลู่เฮ่าหรานลืมตาพร้อมกัน

แสงบนกระดาษในมือหายไป

ลู่ฝานยื่นจดหมายให้ลู่เฮ่าหรานแล้วพูดว่า “เก็บไว้ ฉันไม่อยากเห็นมันอีก ถ้าวันไหนหลิงเหยากลับมาก็ไม่ต้องให้เธอดู”

ลู่เฮ่าหรานพยักหน้าแล้วเก็บจดหมายกลับไปในซอกลับ ประกายประหลาดวูบไหวอยู่นัยน์ตา “ลู่ฝาน เรื่องที่เกิดขึ้นในภาพพวกนั้นเคยเกิดขึ้นจริงเหรอ หลิงเหยาเคยแทงนายเหรอ”

ลู่ฝานกัดฟันพูดว่า “ไม่ต้องถามแล้ว ปู่ ฉันรู้ว่าควรทำยังไง”

ลู่เฮ่าหรานส่ายหน้าพูดว่า “ไม่ใช่นะลู่ฝาน ฉันไม่ได้ให้นายเชื่อเรื่องอื่นในภาพพวกนั้น ฉันแค่อยากบอกนายว่าบางทีคุณย่าเฉียนอาจพูดผิดก็ได้”

ลู่ฝานหันมามองลู่เฮ่าหรานแล้วพูดว่า “หมายความว่ายังไง”

ลู่เฮ่าหรานยิ้มแล้วพูดว่า “ลิขิตฟ้า อนาคต ฉันคิดว่าสิ่งเหล่านี้เป็นแค่เรื่องจอมปลอม ภาพที่เธอให้นายดูเมื่อกี้อาจเกิดขึ้นก็ได้ แต่บางทีมันก็อาจเป็นแค่ภาพลวงตา เพราะเรื่องราวเปลี่ยนแปลงได้เสมอ คนก็เปลี่ยนแปลงได้เสมอ ถ้าเรื่องทุกอย่างถูกกำหนดไว้หมดก็น่าเบื่อแย่สิ”

ลูกตาลู่ฝานเคลื่อนไหวเล็กน้อย ครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วหัวเราะ “ฉันยึดติดมากเกินไปเอง ปู่พูดถูก จะน่าเบื่อแบบนี้ได้ยังไงกันล่ะ! ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงได้เสมอ ถ้าฉันฆ่าตัวตายตอนนี้ ภาพที่ฉันเห็นเมื่อกี้ก็กลายเป็นเรื่องตลกน่ะสิ”

ลู่เฮ่าหรานพูดว่า “ความคิดนี้ดีมากนะ แต่ห้ามทำแบบนี้เด็ดขาด”

ทั้งสองมองหน้ากันแล้วหัวเราะเบาๆ

ลู่เฮ่าหรานพูดว่า “ไม่ต้องคิดเยอะขนาดนั้น ทำสิ่งที่ควรทำ อย่าเปลี่ยนความคิดตัวเองเพราะยัยแก่ที่เชื่อเรื่องโชคชะตา ฉันรู้จักยัยแก่เชื่อเรื่องโชคชะตามาเยอะแล้ว แต่สิ่งนี้ทำได้แค่หลอกคนได้เท่านั้น แม้วิทยายุทธฉันแข็งแกร่งไม่เท่านายกับยัยแก่นี่ แต่อย่างน้อยฉันก็รู้ว่าชีวิตฉัน ฉันกำหนดเอง ไม่ใช่ฟ้าลิขิต!”

ลู่เฮ่าหรานตบไหล่ลู่ฝานแล้วพูดทิ้งท้ายว่า “คิดให้ดีเถอะ”

พูดจบ ลู่เฮ่าหรานเดินออกไป

ลู่ฝานยืนอยู่ที่เดิม มองลู่เฮ่าหรานเดินออกไปจนลับสายตา รอยยิ้มบนใบหน้าค่อยๆ หายไป

จากนั้นลู่ฝานเอากระเป๋าใบเล็กออกมาจากเข็มขัดตัวเอง

ลู่ฝานหาวิธีซ่อมตรงที่พังเสียหายจนกลับมาเหมือนเดิมแล้ว แต่ดูแล้วก็ยังไม่สวยอยู่ดี

ในกระเป๋ามีของล้ำค่าทั้งหมดของหลิงเหยา

ลู่ฝานรู้จักของส่วนใหญ่ด้านใน เต็มไปด้วยความทรงจำ

ลู่ฝานพึมพำออกมาว่า “ไม่ว่าเธออยู่ไหน หลิงเหยา ฉันต้องพาเธอกลับมาให้ได้!”