เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2149

ภูเขาเสินหวง ยอดเขาอันดับหนึ่ง ภูเขาปี้เซียว

บนยอดเขามีพระราชวัง งดงามอลังการ เปล่งประกายเพ้อฝัน และวิจิตรตระการตา

พระราชวังมีขนาดใหญ่อลังการ และใช้พื้นที่มากกว่าครึ่งของพื้นที่ยอดเขาทั้งหมด

ทุกที่เต็มไปด้วยความหรูหรา ถ้าขุดอิฐสักก้อนหนึ่ง จะเห็นมีอัญมณีสิบแปดชิ้นติดอยู่บนนั้น

จุดกลางของห้องโถง เป็นที่พักอาศัยส่วนตัวของผู้อาวุโสเก้าแห่งสายเลือดเสินหวง

ถูกเรียกว่าพระราชวังจินจู!

ชื่อค่อนข้างจะไร้รสนิยม แต่ของข้างในค่อนข้างจะมีรสนิยม

ตัวเสาทรงมังกรม้วน หลังคาเมฆสีม่วงแดง หม้อกลั่นยาลวดลายมังกร

หยิบเอาของชิ้นใดชิ้นหนึ่งออกไป ไม่มีทางรู้เลยว่ามูลค่ามันมากมายแค่ไหน

สิ่งเหล่านี้ มันยังแสดงถึงความมั่งคั่งของสำนักจิ่วเซียวในสมัยนั้นด้วย

ไม่มีทางเลือก นำไปใช้ไม่ได้ ก็ต้องเอามาใช้ในการตกแต่ง เห็นได้ชัดว่าผู้อาวุโสเก้า เป็นคนที่รู้จักใช้ชีวิต

เก้าอี้นั่งที่เขาวางไว้ตรงกลางห้องโถง นั้นทำมาจากอาวุธวิเศษทั้งหมด

แสงสาดส่องไปทั่วทุกที่ ภูตอาวุธถูกเลี้ยงดูอย่างอบอุ่น

มีอยู่ไม่กี่คน ที่เคยเห็นภูตอาวุธมาก่อนในชีวิตนี้ และอยู่ที่นี่ พวกเขาเป็นเพียงคนใช้ระดับล่างที่ถูกใช้ในการนวดให้กับผู้อาวุโสเก้า

อาวุธวิเศษในตำนานหลายชิ้นที่โด่งดังไปทั่วโลกในสมัยนั้นเป็นเพียงเศษเหล็กที่ใช้ค้ำบั้นท้ายเท่านั้น

ในสมัยนั้นมีชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วโลก ได้ชื่อว่าอาวุธวิเศษในตำนาน ตอนนี้เป็นได้เพียงเศษเหล็กที่ใช้ในการรองตูดนั่ง

ผู้อาวุโสเก้ายังรู้สึกรังเกียจไม่ชอบอาวุธวิเศษพวกนี้ ก็เลยเอาขนสัตว์จากสัตว์ศักดิ์สิทธิ์มาปูทับไว้ข้างบนนั้น ของศักดิ์สิทธิ์ที่เต็มไปด้วยพลังแห่งหุ้นตุ้นที่แท้จริง

มือหนึ่งกินองุ่นที่เพิ่งเก็บมาสดๆ และมืออีกข้างหนึ่งก็หยิบน่องของอสูรหุ้นตุ้น เคราสีขาวเทาของผู้อาวุโสเก้าเปื้อนเต็มไปด้วยคราบน้ำมันและคราบน้ำ

ข้างหน้าเขา เต็มไปด้วยแสงสีทองกะพริบระยิบระยับ ข้างในเป็นร่างของลู่ฝานกำลังยืนอยู่หน้าประตูภูเขา

“เหอะ ไอ้เด็กสายเลือดจิ่วเซียว มารนหาที่ตายถึงนี่เลย กู่อานล่ะ มาถึงรึยัง บอกให้เขามาเร็วๆ!”

ผู้อาวุโสเก้าจ้องเขม็งด้วยดวงตาที่เล็กจนแทบมองไม่เห็น และตะโกนเสียงดังด้วยเสียงที่แหบแห้ง

ไม่ใช่เส้นเสียงเขาไม่ดี แต่เป็นเพราะว่าเขาเกิดมาพร้อมกับเสียงนี้ ซึ่งฟังแล้วเหมือนเสียงของเป็ดที่ถูกรัดคอ

ไม่นาน ร่างของกู่อานก็ปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็วในพระราชวังจินจู วิ่งเหยาะๆ กู่อานก็มาถึงตรงหน้าของผู้อาวุโสเก้า

ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่สดใส กู่อานยิ้มและพูดว่า “ฮ่าฮ่า คุณปู่ครับ จะมีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นแล้ว!”

ผู้อาวุโสเก้ามองแรงกู่อาน แล้วพูดขึ้น “เรื่องดีเหรอ ทำไมฉันไม่เห็นเรื่องดีอะไรสักอย่างเลย แกเป็นเหมือนพ่อของนายไม่มีผิด ชอบสร้างปัญหา ตอนนี้พ่อของแกไปรอฉันอยู่ที่น้ำพุใต้ธรณีแล้ว แกยังจะเดินตามรอยเขาอีกเหรอ ไอ้เด็กนี่มันเป็นคนของสายเลือดจิ่วเซียวนะ เขาไม่มีทางมาดีแน่นอน แกยังจะพาเขามาจนถึงหน้าประตูภูเขาอีก นายคิดว่าฉันควรปล่อยให้เขาเข้ามา หรือไล่มันไปล่ะ”

กู่อานพูดเสียงดัง “จะปล่อยหรือไม่ปล่อยก็ได้นี่ครับ คุณปู่ แม้ว่าสายเลือดจิ่วเซียวจะหายสาบสูญแล้ว แต่ยังไงเขาก็ยังเป็นคนของสำนักจิ่วเซียวอยู่ดี และที่สำคัญที่สุดก็คือ ผู้อาวุโสใหญ่ได้บอกไว้ว่า ตราบใดที่มีคนจากสายเลือดจิ่วเซียวมา เราก็ควรต้อนรับพวกเขาตามกฎของสำนักจิ่วเซียวในตอนนั้น และห้ามไม่ให้ผู้ใดทำลายกฎข้อนี้ ผมจะไม่พาเขามาที่นี่ก็ไม่ได้ด้วย!”

ผู้อาวุโสเก้าสะบัดมือพูด “อย่ามัวพูดอะไรที่ไร้สาระ ถ้าแกอยากพามาจริง ก็พาไปที่ภูเขาลูกอื่นสิ พาอ้อมหน่อย แล้วโยนไปให้ปู่แปดของแกโน่น ให้เขาปวดหัว อย่าพามาที่ฉันสิ ฉันไม่อยากแม้แต่มองคนสายเลือดจิ่วเซียว ซึ่งเป็นกลุ่มคนโง่ที่ตกอยู่ในอันตราย และถูกตามล่าไปทั่วโลก และพวกเขาก็ยังกล้าที่จะเรียกตัวเองว่าเป็นสมาชิกของสำนักจิ่วเซียวอีก ในตอนนั้น หากไม่ใช่พวกคนโง่เหล่านี้ที่สนับสนุนเทพบู๊เสินเซียวที่โง่กว่า สำนักจิ่วเซียวก็คงจะไม่ตกอยู่ในสภาพที่เป็นอยู่ทุกวันนี้หรอก รีบพามันออกไปซะ”