เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2150

หนึ่งวันผ่านไป ที่บอกว่าจะมาต้อนรับ ไม่เห็นร่องรอยใดๆ

ภูเขาปี้เซียว หน้าประตูคุกเข่า

ลู่ฝานรอจนเริ่มจะใจเย็นไม่อยู่แล้ว

มันไม่ใช่เพราะความอดทนของเขาต่ำ แต่เป็นเพราะเขามีเวลาไม่มากที่จะเอามาเสียให้คนของสายเลือดเสินหวง

ข้างนอก โลกกำลังวุ่นวาย ผู้ฝึกชั่วร้ายกำลังจองหองจ้องจะทำร้าย และพร้อมที่จะกลืนโลกอยู่ตลอดเวลา

เจ้าสำนักหลี ประเทศอู่อาน พวกศิษย์พี่หานเฟิงก็กำลังรอให้เขากลับไปเร็วๆ อยู่เลย

เขาไม่สามารถมาสั่งเสียเวลาอยู่ที่นี่ มานั่งรอโดยไม่ทำอะไรเลย

มองซ้าย มองขวา

ลู่ฝานสามารถแน่ใจได้ว่า น่าจะไม่มีใครมารับเขาแล้ว

เอามือค้อยหลัง ลู่ฝานมองไปที่สุดสายตาของภูเขาปี้เซียว และเอ่ยบ่น “ไอ้เก้าเอ้ย แกว่าฉันควรรอที่นี่ต่อไปมั้ย หรือไปให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลยดี ดูเหมือนเขาจะไม่ค่อยอยากเจอฉันเท่าไหร่นะ!”

เจดีย์เสวียนเก้ามังกรโผล่ออกมาจากมือของลู่ฝาน และพูดด้วยรอยยิ้ม “เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ มาถึงถิ่นของท่านขนาดนี้แล้ว เราจะถอยได้ยังไงล่ะ ถ้าพวกเขาไม่ต้อนรับพวกเรา พวกเราก็ต้องทำให้พวกเขารับรู้และจ่ายค่าตอบแทนที่ทำให้เรารอ ท่านเป็นถึงเจ้าสำนักของจิ่วเซียวเลยนะ อยู่ที่ไหนก็ตามท่านจะลืมสิ่งนี้ไม่ได้ มันเป็นฐานะตำแหน่งที่ทรงคุณค่ามาก!”

ลู่ฝานหัวเราะ “พูดได้ดี ตัวตนที่มีค่าขนาดนี้ จะทำมันหายไม่ได้ ช่างเถอะ ในเมื่อไม่มีใครมาต้อนรับฉัน ฉันไปหาพวกเขาด้วยตัวเองดีกว่า ไหนๆ ก็มาถึงที่นี่แล้ว!”

พอพูดจบ ลู่ฝานก็รีบบินตรงไปข้างหน้า

หลังจากผ่านไปหนึ่งวันเต็ม ลู่ฝานก็เริ่มใช้ปราณชี่ของตัวเองได้บ้างแล้วนิดหน่อย

ความสามารถในการปรับตัวของเขา ก็ยังคงเร็วกว่าคนอื่น ๆ อยู่มาก

ถ้าเกิดเป็นเซียนบู๊อย่างเฟิงเสี่ยวชี่ ก็อาจจะต้องใช้เวลาประมาณสิบวันถึงครึ่งเดือนในการฟื้นตัว

แต่สำหรับลู่ฝาน หนึ่งถึงสองวันก็เพียงพอแล้ว

ความเร็วของลู่ฝานนั้นเร็วมาก อย่างน้อยก็ไม่ช้าเหมือนดาบบินที่เขานั่งมา

ทันทีที่เขาบิน บนภูเขาปี้เซียว ในราชวังจินจู ผู้อาวุโสเก้าก็ลุกขึ้นนั่งตัวตรง

“ไอ้เด็กนี่ ผ่านไปแค่หนึ่งวันก็รอต่อไม่ได้แล้ว ความอดทนแค่นี้ยังหวังจะทำเรื่องใหญ่ เหอะ ไร้ประโยชน์ ยิ่งไร้อนาคตไม่สามารถทำเรื่องใหญ่ได้!”

มองดูเงาลู่ฝานที่กำลังบินในม่านแสง

รอยยิ้มของผู้อาวุโสเก้านั้นกว้างยิ่งขึ้น ในความเห็นของเขา วิทยายุทธของลู่ฝานตอนนี้ก็ยังเป็นเพียงระดับเข้าสู่อริยปราชญ์

ด้วยความสามารถนี้ แล้วยังต้องการจะวิ่งไปมาในภูเขาเสินหวง สามารถใช้สี่คำอธิบายการกระทำนี้

นั่นก็คือ รนหาที่ตาย!

“เข้ามาหน่อย ไปดักไอ้เด็กนี้ที แล้วกู่อานล่ะ ให้เขารีบตามไป เขารู้ว่าเขาต้องทำอะไร!”

ผู้อาวุโสเก้าหัวเราะมีความสุขมาก

เด็กสมัยนี้ ทำอะไรไม่ใช้สมองเลย เป็นแบบนี้ก็ดี แต่เหมือนหลานชายของเขากู่อานน่าจะโชคดีมากเกินไปแล้ว

เขาเหมือนจะเห็นภาพของกู่อานที่ชิงแหวนมาได้

ในไม่ช้า ทุกอย่างที่เป็นของพวกเขาสายเลือดเสินหวง ไม่ใช่สิ ต้องบอกว่าอนาคตที่ดีของภูเขาปี้เซียวกำลังจะมาถึง

หากเขาเอาตำแหน่งเจ้าสำนักมาจากสายเลือดจิ่วเซียวมาได้ ในบรรดาบรรพบุรุษชื่อเสียงของเขาจะเกรียงไกรที่สุดไม่มีใครเทียบได้พอถึงเวลานั้น เขาจะเป็นเพียงผู้อาวุโสเก้าอยู่งั้นเหรอ คาดว่า เขาน่าขึ้นไปเป็นผู้อาวุโสรองได้แล้วแหละ

ผู้อาวุโสเก้าแทบจะรอไม่ไหว อยากจะเห็นภาพนี้ใจจะขาดแล้ว

ความเร็วของลู่ฝานนั้นเร็วมาก ไม่นาน เขาก็บินขึ้นไปถึงภูเขาปี้เซียว

หลังจากที่เท้าแตะพื้น ลู่ฝานก็รู้สึกถึงพลังอันแรงกล้าของฟ้าดินที่ห่อหุ้มเขา

พลังฟ้าดินของที่นี่ค่อนข้างจะแรงกล้า ทำให้ลู่ฝานรู้สึกประหลาดใจ และเหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมียอดคนจริงๆ ตอนอยู่ประเทศฉิงเทียน เขารู้สึกว่าพลังของฟ้าดินที่นั่นแรงกล้าที่สุดแล้ว

ตอนนี้ปรากฏว่า ในโลกไม่มีคำว่าที่สุด ไม่มีดีที่สุด มีแต่ดีกว่าเท่านั้น!

สูดลมหายใจเข้าอย่างละโมบโลภมาก ลู่ฝานรู้สึกว่าความแข็งแกร่งของตัวเองกลับมาได้เล็กน้อย สภาพจิตใจของเขาก็ดีขึ้นกว่าเดิม