เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2168

รอยยิ้มนี้แปลกมาก ผู้อาวุโสเก้าเห็นแล้วอ้าปากค้าง รีบพูดอย่างตกใจว่า “เกิดอะไรขึ้น ทำไมเขายังยิ้มอยู่เลย!”

ไม่มีใครตอบคำถามของผู้อาวุโสเก้าได้ แม้แต่ผู้อาวุโสใหญ่ยังไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น

ผู้อาวุโสทุกคนพากันจ้องตัวลู่ฝาน

แม้ขนของลู่ฝานเกิดการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย ก็หนีไม่พ้นสายตาพวกเขา

พวกเขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวของลู่ฝาน

จนทำให้ท่าทางลู่ฝานแปลกไปขนาดนี้

ไอ้อ้วนตงเห็นภาพนี้ก็ตกใจเหมือนกัน เขาพูดว่า “เอาอีกแล้วเหรอ ลู่ฝาน นายไม่ได้จะสร้างหายนะอีกแล้วใช่ไหม!”

นัยน์ตาเฟิงเสี่ยวชี่มีความตื่นเต้น เขาพูดว่า “อาจารย์อา ลู่ฝานจะสร้างปาฏิหาริย์อีกแล้วใช่ไหม เขาจะทำลายตราประทับเป็นตายใช่ไหม”

ไอ้อ้วนตงส่ายหน้า “ไม่รู้ ยังไม่ถึงเวลาพูดเรื่องพวกนี้ แต่รอยยิ้มมั่นใจของเขา เหมือนหวูเฉินในตอนนั้นจริงๆ คงมีลูกไม้อะไรอีกแน่ๆ!”

เฟิงเสี่ยวชี่หัวเราะร่า ตะโกนเสียงดังว่า

“ลู่ฝาน พยายามเข้า ทำลายตราประทับเป็นตายให้ได้!”

เสียงตะโกนของเขา เรียกสายตาคนรอบๆ ทันที

รวมถึงพวกผู้อาวุโสด้วย ทุกคนพากันมองเฟิงเสี่ยวชี่

แต่เฟิงเสี่ยวชี่ไม่กลัวสักนิด เขารู้สึกว่าหลังจากตะโกนออกมา อารมณ์เขาผ่อนคลายขึ้นเยอะเลย

พูดจากก้นบึ้งของหัวใจ เขาอยากให้ลู่ฝานชนะ

แม้คนกำหนดด่านจะเป็นผู้อาวุโสสายเลือดเสินหวงของพวกเขาก็ตาม

ถึงคนที่มองเขาด้วยสายตาโกรธแค้น จะเป็นศิษย์พี่ศิษย์น้องของเขาก็ตาม

เฟิงเสี่ยวชี่เชิดหน้าขึ้น ท่าทางเหมือนฉันจะตะโกนอย่างนี้ พวกนายจะทำอะไรฉันได้

ผู้อาวุโสใหญ่มองเฟิงเสี่ยวชี่ด้วยรอยยิ้มแล้วถามว่า “เฟิงเสี่ยวชี่ใช่ไหม เขาตะโกนเสียงดังมาก!”

ผู้อาวุโสรองขมวดคิ้วพูดว่า “เด็กคนนี้ตามท่านเทพอักษรมาระยะหนึ่งแล้ว คงติดนิสัยแย่ๆ มาด้วย ถึงขั้นตะโกนให้กำลังใจศิษย์สายเลือดจิ่วเซียวออกมาได้!”

ผู้อาวุโสเก้าส่งเสียงหึแล้วพูดว่า “ฉันว่าไล่เขาออกไปก่อนเลย เหลือคนแบบนี้ไว้ในสายเลือดเสินหวง เป็นแค่คนทรยศเท่านั้น!”

ผู้อาวุโสใหญ่ถลึงตาใส่ผู้อาวุโสเก้าแล้วพูดว่า

“ผู้อาวุโสเก้า ฉันจะเตือนนายอีกครั้ง ถ้าพูดอะไรดีๆ ไม่ได้ก็ไม่ต้องพูด!”

ผู้อาวุโสเก้ารีบก้มหน้าทันที

ผู้อาวุโสใหญ่มองเฟิงเสี่ยวชี่อีกครั้ง รอยยิ้มเต็มใบหน้า

ในเวลาเดียวกัน ในโลกว่างเปล่า

ลู่ฝานตะโกนแบบไม่มีเสียง

“แค่โลกใบเล็กธรรมดาๆ คิดว่าฉันทำอะไรแกไม่ได้เหรอ ในเมื่อฉันดูออกว่าแกคืออะไร ฉันหาวิธีทำลายมันได้แน่นอน แกจะใช้ความโดดเดี่ยวเล่นงานฉัน ฉันจะใช้พลังจัดการแก!” ลู่ฝานตะโกนไม่หยุด แต่กลับไม่มีเสียงออกมาสักนิด

หลังตะโกนจบ ลู่ฝานก็ไม่ได้ยินว่าตัวเองตะโกนอะไร แต่ต่อมาลู่ฝานสูดหายใจลึก จากนั้นปล่อยทุกอย่างของตัวเองให้ว่างเปล่า

ตอนเขากางแขนตัวเองออก เขานึกเรื่องหนึ่งขึ้นได้

เขามีวิถีแห่งชีวิต สิ่งที่ไหลเวียนอยู่ในเลือดคือวิถีแห่งชีวิต

พลังแห่งเต๋าอันยิ่งใหญ่อยู่ในตัวเขา ไม่ว่าเขาจะสั่งหรือไม่ จะใช้หรือไม่ วิถีแห่งชีวิตก็จะปกป้องร่างกายเขา

หมายความว่าบางครั้งเขาอยากฆ่าตัวตาย ก็ถือเป็นเรื่องยากมาก

ถ้าแค่เลือดออกจากแผลเล็กๆ ถึงปล่อยไปเป็นสักสองปี ก็ใช่ว่าจะตัวเองจะตาย

เมื่อเข้าใจจุดนี้ จู่ๆ ลู่ฝานพบว่าเขายังมีวิธีรับมือกับโลกว่างเปล่า