เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2167

ทุกอย่างว่างเปล่า ลู่ฝานไม่รู้ว่าอยู่ในความมืดมานานขนาดไหนแล้ว

ก่อนหน้านี้ลู่ฝานไม่เคยรู้เลยว่าความโดดเดี่ยวสามารถฆ่าคนได้

ตอนนี้เขาพอรู้แล้วว่าพลังของตราประทับเป็นตายคืออะไร

ถ้าเดาไม่ผิด นี่คงเป็นเค้าโครงของโลกใบเล็ก

โลกใบเล็กที่ไม่มีพลังและสิ่งของอะไรเลย

สาเหตุที่ลู่ฝานดูออก เพราะในตัวเขายังมีโลกใบเล็กของจักรพรรดิอู่

แม้พลังแห่งโลกของจักรพรรดิอู่โดนเขาใช้ไปพอสมควรแล้ว ที่เหลือก็โดนปราณชี่กัดกิน

แต่ส่วนสำคัญอย่างโลกใบเล็กยังอยู่ในตัวเขา ไม่โดนแตะต้องเลย

เส้นลมปราณ กระดูกและอวัยวะภายในเขาคือโลกใบเล็ก

ตอนจักรพรรดิอู่เอาโลกใบเล็กใส่เข้ามาในตัวลู่ฝาน ก็เปลี่ยนร่างกายลู่ฝานไปจนหมด

ผ่านการบรรลุโลกใบเล็กมาหลายปีขนาดนี้ ลู่ฝานจึงแยกความแตกต่างระหว่างโลกใบเล็กกับโลกจริงได้

ที่นี่ไม่มีพลังอะไรเลย แม้แต่พลังแห่งวิถีก็ยังไม่มี

เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่โลกจริงแน่นอน

เมื่อเข้าใจจุดนี้ ความหวาดกลัวของลู่ฝานลดลงไม่น้อย

คนกลัวสิ่งที่ไม่รู้จักเป็นที่สุด

พอรู้ว่าตัวเองกำลังเผชิญกับอะไร ความกลัวก็หายไปเกือบครึ่ง

แต่ถึงดูออก จะหนีออกจากเค้าโครงของโลกแห่งนี้ก็ยังยากมาก

พูดได้เพียงว่าผู้แข็งแกร่งที่สร้างโลกว่างเปล่าแห่งนี้ มีพละกำลังแข็งแกร่งมาก ฝีมือในการควบคุมโลกใบเล็กต้องสุดยอดจนน่ากลัวมากแน่นอน

เขาสามารถใช้พลังตัวเองรวมโลกว่างเปล่าจนกลายเป็นตราประทับเก็บไว้ได้

วิทยายุทธต้องน่ากลัวขนาดไหนกันนะ!

สร้างโลกนอกโลกอีกที

พละกำลังระดับนี้ ในบรรดาขุนพลังสุดเหนือฟ้าก็เรียกว่าอยู่ในจุดสูงสุดแล้ว

แม้แต่สามอริยบุคคลในตอนนี้ก็ไม่น่าจะเทียบได้

ตอนนั้นเผ่ายันต์ถือเป็นเผ่าแข็งแกร่งอันดับต้นๆ ในใต้หล้า แต่น่าเสียดายที่สุดท้ายสิ่งที่แข็งแกร่งก็หนีชะตากรรมของการล่มสลายไม่พ้น

หลังการรุ่งเรืองคือโรยรา หลังจุดสุดยอดคือพังทลาย นี่คือสัจธรรมที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงมาตั้งแต่โบราณ

ลู่ฝานยังลองรวมปราณชี่ของตัวเอง

ตอนนี้ปัญหาใหญ่ไม่ใช่ความน่ากลัวของโลกว่างเปล่าแห่งนี้ แต่คือการที่เขาไม่สามารถใช้พลังตัวเองได้

ถ้าเขาใช้ปราณชี่ตัวเองได้ ถึงจะแค่นิดเดียว ลู่ฝานสามารถลองทำลายโลกว่างเปล่าแห่งนี้ แต่ไม่มีพลังสักนิดเดียว ลู่ฝานคงเอาหมัดมาทำลายโลกว่างเปล่าแห่งนี้ไม่ได้หรอกมั้ง

ตอนนี้เขาไม่สามารถออกแรงได้สักนิด ลองฝืนเหวี่ยงหมัดไปก็โจมตีใส่ความว่างเปล่าเท่านั้น

ทดลองอยู่นาน ลู่ฝานพบว่าไม่มีโอกาสเลย

แม้แต่เชื่อมต่อกับเจดีย์เสวียนเก้ามังกรยังไม่ได้เลย แสดงว่าที่นี่กั้นเขาออกจากภายนอกอย่างสมบูรณ์แล้ว

ลู่ฝานกลัวเหตุการณ์แบบนี้เป็นที่สุด

ความรู้สึกหมดหนทางที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนเริ่มโจมตีใส่ลู่ฝาน

เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอมาก จู่ๆ ความรู้สึกลบต่างๆ นานาเริ่มเข้ามาในหัวเขา

จู่ๆ ลู่ฝานมีความรู้สึกอยากอาละวาด อยากทำร้ายตัวเอง เขาทำได้แค่อาศัยปณิธานอันแรงกล้าของตัวเองสะกดความคิดเหล่านี้ไว้

สาเหตุเดียวที่อีกฝ่ายทำให้แขนขาตัวเองขยับได้ เพราะต้องการให้เขามีโอกาสทำร้ายตัวเอง รวมถึงฆ่าตัวตายด้วย

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานขนาดไหน ท่ามกลางความโดดเดี่ยว ปณิธานของลู่ฝานค่อยๆ ไหวเอน