เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 221

บนเขาหลีซาน ที่ตั้งอยู่ไกลๆ

อาจารย์เต้ากวงกับฉู่สิงที่กำลังหาร่องรอยของจวนอากาศธาตุ เห็นแสงสีทองพุ่งมาเช่นกัน

รับแสงสีทองเอาไว้ อาจารย์เต้ากวงกวาดตามอง ยิ้มแล้วพูดว่า "ไอ้อี้ชิง โดนทำโทษให้เก็บตัวแล้ว แต่ในเมื่อซิงยวนโดนลงโทษไปด้วย ก็ไม่เป็นไร"

อาจารย์เต้ากวงบีบแสงสีทองจนแตก กวาดตามองยอดเขาหลีซานแล้วพูดว่า "นายแน่ใจว่าใช่ที่นี่เหรอ"

ฉู่สิงพยักหน้า "ใช่ครับ เราโดนดูดเข้าไปจากที่นี่"

อาจารย์เต้ากวงปล่อยพลังปราณของตัวเองออกมา กระแทกหมัดลงบนพื้น

พื้นดินสะเทือน ฝุ่นลอยขึ้นมา

รีบกวาดตามองฝุ่นทั้งหมด ทันใดนั้น อาจารย์เต้ากวงเห็นจุดดำเล็กๆ

อาจารย์เต้ากวงพุ่งเข้าไป จับจุดสีดำเอาไว้

ใส่พลังปราณเข้าไปในจุดสีดำ แล้วหลับตาลง อาจารย์เต้ากวงอาศัยพลังปราณนี้ มองเห็นจวนอากาศธาตุด้านใน

ทันใดนั้น อาจารย์เต้ากวงสัมผัสถึงพลังชีวิตอันโดดเดี่ยวที่อยู่ด้านใน

"อืม ลู่ฝานยังมีชีวิตอยู่ เหมือนกำลังเก็บตัวอยู่"

อาจารย์เต้ากวงยิ้มแล้วเอ่ยขึ้น แค่มีชีวิตอยู่ก็พอแล้ว บาดเจ็บไม่ใช่เรื่องใหญ่ ผู้สืบทอดคณะหนึ่งเดียวที่มีเกราะเกล็ดมังกร ไม่ได้ฆ่าง่ายขนาดนั้น พลังฟื้นฟูน่าตกใจมาก เรื่องนี้อาจารย์เต้ากวงรู้ดีกว่าใคร

"โอเค เอามันกลับไปศึกษาให้ดี แต่ช่วงนี้อย่ารบกวนลู่ฝาน ให้เขาฝึกฝนเต็มที่ รอดจากหายนะครั้งใหญ่ มักเจอโชคดี ไม่แน่ลู่ฝานอาจมีโชคครั้งใหญ่ก็ได้"

อาจารย์เต้ากวงบีบแสงสีดำในมือ แล้วเดินกลับไป

ลู่ฝานพยักหน้าเบาๆ ต่อมาคาถาสองสามบทดังขึ้นมา

ลู่ฝานจำไปพร้อมกับความรู้ที่เซียนสือฟางหลงเหลือให้ ฝังลึกอยู่ในสมอง

ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า "อาจารย์เต้ากวง ศิษย์พี่ทุกท่าน ผมจะไม่ทำให้ผิดหวัง"

พูดจบ ลู่ฝานสูดลมหายใจแล้วจมดิ่งลงไปอีกครั้ง

อาจารย์เต้ากวงที่อยู่ด้านนอก เก็บพลังปราณกลับมา แล้วยิ้มบางๆ

เขารอคอยที่จะเห็นระดับตอนที่ลู่ฝานออกจากการเก็บตัว บางทีเมื่อถึงตอนนั้น ทั้งสถาบันสอนวิชาบู๊ อาจไม่มีนักเรียนคนไหนสู้ลู่ฝานได้เลย

เหอะๆ ใครจะไปรู้ล่ะ!