เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 222

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว เพียงพริบตาผ่านไป 2-3 เดือนแล้ว

เมฆขาวลอยล่อง สายลมพัดผืนดิน ต้นไม้โงนเงนไปมาเบาๆ จนเกิดเสียงดังขึ้น

สายน้ำและภูเขา มีกลิ่นอายของฤดูใบไม้ร่วง ลมในฤดูใบไม้ร่วง พัดใบไม้ที่ร่วงลงมา ปลิวลอยตามลมไปไกล

โถงหลักของสถาบันสอนวิชาบู๊ ศิลาบู๊ขนาดใหญ่ ยังลอยอยู่กลางอากาศ ส่องแสงออกมาบางๆ

เวทีประลองเสียงคนดังสนั่น บนหอคอยมีเสียงคนตะโกนดังไปทั่ว

วันนี้เป็นวันพิเศษของสถาบันสอนวิชาบู๊ เป็นวันเริ่มการต่อสู้จัดอันดับของสถาบัน นั่นก็คือวันที่เก้าคณะใหญ่ต่างส่งนักเรียนของคณะ เข้าร่วมการแข่งขันต่อสู้

หอคอยหินขนาดใหญ่ มีครูแต่ละคณะนั่งอยู่เต็ม ครูของเก้าคณะใหญ่สวมเครื่องแต่งกายของคณะที่แตกต่างกัน นั่งเรียงตามลำดับ

ด้านล่างหอคอย เป็นนักเรียนของเก้าคณะใหญ่ แบ่งออกเป็นเก้าสายอย่างชัดเจน ยืนล้อมหอคอยทั้งหมดเอาไว้

แต่ละคณะจะมีครูเก้าคนกับอาจารย์หนึ่งคน นั่งเป็นค่ายกลเก้าจุด

เก้าอี้เป็นเก้าอี้ไม้ สลักลวดลายเปลวไฟ ความหมายที่แฝงอยู่คือ ภูเขาขจีไร้ที่สิ้นสุด สืบทอดสายเลือดใหม่อย่างต่อเนื่อง

อาจารย์ที่นั่งอยู่ตรงกลาง นั่งบนเก้าอี้ไม้อู๋ถง ด้านบนมีสัญลักษณ์ของแต่ละคณะ เช่น ภาพค่ายกลไท่จี๋ของคณะหยินหยาง ภาพกระบี่ลอยของคณะกระบี่ ภาพอาร์เรย์ทหารของคณะนานา

อาจารย์ของเก้าคณะสวมชุดหรูหรางดงาม นั่งเรียงตามลำดับ มีเพียงคณะหนึ่งเดียว ที่ดูแต่งตัวเรียบง่าย อาจารย์อี้ชิงนั่งเหงาอยู่ตรงนั้น จับดวงตาตัวเองเป็นระยะ

"ตาเฒ่าเทียนทุเรศ ฝึกก็ฝึกไปสิ ทำไมต้องทำร้ายคนอื่นด้วย คิดว่าตัวเองแรงเยอะ แล้วทำร้ายคนไปทั่วได้เหรอ หึ รอให้ฉันก้าวข้ามขั้นได้ก่อนเถอะ จะซัดนายให้ฟันร่วงเลย"

อาจารย์อี้ชิงพูดพึมพำ ใช้พลังปราณกระตุ้นความบวมตรงขอบตาล่างให้หายไป ช่วงนี้เขาโดนท่านผอ.เทียนหยาจื่อทารุณไม่น้อยเลย แผลตรงขอบตาถือว่ายังน้อย บนตัวฟกช้ำดำเขียวไปหมด เทียนหยาจื่อใช้พลังหยินหยางของผู้แข็งแกร่งเซียนบู๊เล่นงานเขา แผลแบบนี้รักษาหายยาก การฟื้นฟูเป็นเรื่องยุ่งยาก