เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2224

ยามค่ำคืน แสงดาวระยิบระยับ

บนเขาหั่วเซียว ลู่ฝานนั่งกับพวกศิษย์สายเลือดเสินหวง เหรินเฟยเยี่ยนที่อยู่ข้างๆ หัวเราะอย่างมีความสุข

“มาๆๆ ลู่ฝาน ดื่มสักแก้ว อย่าใช้แก้วเล็กๆ แบบนี้ เอาไหเหล้ามาเลย ฉันดื่มแล้ว นายไม่ดื่มเหรอ”

เหรินเฟยเยี่ยนหัวเราะเสียงดัง พลางยื่นไหเหล้าให้ลู่ฝาน

ศิษย์สายเลือดเสินหวงคนอื่นพากันเชียร์ ลู่ฝานกดไหเหล้าลง ยิ้มแหยให้เหรินเฟยเยี่ยนแล้วพูดว่า “เธอดื่มเยอะแล้ว!”

เหรินเฟยเยี่ยนยิ้มงดงามแล้วพูดว่า “ผู้หญิงไม่เมา ผู้ชายไม่มีโอกาส นายไม่เข้าใจหรือไง”

ลู่ฝานไม่รู้จะพูดยังไงดี ตัดสินใจรับไหเหล้ามาแล้วดื่มรวดเดียวจนหมด

เขาคอแข็งอยู่แล้ว เหล้าที่ดื่มแล้วรู้สึกร้อนแค่ที่หน้าอก ทำให้ลู่ฝานเมาไม่ได้หรอก

ถึงดื่มเยอะขนาดไหนก็เหมือนดื่มน้ำ ง่ายๆ สบายๆ

อันที่จริงคืนนี้เขาจะให้ที่ฝึกฝน อาการบาดเจ็บที่ได้มาตอนกลางวัน เขาต้องตรวจสอบอย่างจริงจัง มีอาการอะไรตามมาภายหลังหรือเปล่า

ผลปรากฏว่ายังไม่ทันออกมาจากเขายู่เซียว เขาโดนเหรินเฟยเยี่ยนรั้งไว้ ดึงดันจะให้เขาเลี้ยงข้าว อาจเหมือนอย่างที่ไอ้เก้าพูด ลู่ฝานใจอ่อนกับสาวสวย ดังนั้นเขาจึงตอบตกลง

เดิมทีเขาคิดว่าการกินข้าวครั้งนี้ เป็นเหมือนที่เหรินเฟยเยี่ยนพูด หาที่สงบๆ สักแห่ง นั่งดื่มชา กินอาหารว่าง พูดคุยกันอะไรทำนองนั้น

แต่เขาคิดผิดแล้วล่ะ เหรินเฟยเยี่ยนพาเขากลับมาเขาหั่วเซียวอย่างไม่เกรงใจ อีกทั้งยังเรียกกลุ่มคนมาดื่มเหล้ากัน

ท่าทางเหมือนชวนเพื่อนสนิทมาฉลองก่อนงานแต่ง

แต่ของกินค่อนข้างเรียบง่าย เป็นเพียงเนื้อและเหล้าบนภูเขาเท่านั้น

เหรินเฟยเยี่ยนดื่มอย่างมีความสุขขึ้นเรื่อยๆ สุดท้ายเธอถกแขนเสื้อขึ้นแล้วดื่มเหล้าทีละไห ลู่ฝานหมดอารมณ์จะดื่มแล้ว

อย่างแรกคือเหล้าไม่แรงพอ อย่างที่สองคือจิตใจเขาไม่ได้อยู่ที่นี่

เหรินเฟยเยี่ยนชอบเขา ลู่ฝานดูออก

แต่เพราะเป็นแบบนี้ เขารู้สึกว่าอยู่ห่างเหรินเฟยเยี่ยนสักหน่อยดีกว่า ลู่ฝานตัดสินใจแล้วว่าพอทานมื้อนี้เสร็จ จะรักษาระยะห่างกับเหรินเฟยเยี่ยน เขายังมีอีกหลายเรื่องที่ต้องทำ

ขณะที่ลู่ฝานกำลังคิดมั่วไปหมด จู่ๆ เหรินเฟยเยี่ยนเข้ามาใกล้ลู่ฝาน แล้วกอดแขนลู่ฝานไว้

แม้ทั้งตัวเต็มไปด้วยกลิ่นเหล้า แต่ก็ไม่สามารถบดบังกลิ่นหอมบนร่างกายเหรินเฟยเยี่ยนได้เลย

เหรินเฟยเยี่ยนเงยหน้าแล้วยิ้มกรึ่มๆ พูดกับลู่ฝานว่า “เจ้าสำนักลู่ หลังจากนายเป็นเจ้าสำนักแล้ว มีแผนจะทำอะไร จะพาเราออกจากหุ้นตุ้นไหม”

ลู่ฝานพยักหน้าพูดว่า “ใช่ เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม จะออกจากหุ้นตุ้น สายเลือดเสินหวงอยู่ในที่หลบภัยตลอดชีวิตไม่ได้หรอก”

ศิษย์สายเลือดเสินหวงคนหนึ่งพูดเสียงดัง “ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ฉันเกิดที่นี่ ที่นี่คือบ้านฉัน ฉันคิดว่าที่นี่ดีมาก!”

เหรินเฟยเยี่ยนมองชายคนนี้อย่างดูหมิ่นแล้วพูดว่า “ที่นี่มีอะไรดีไม่ทราบ หุ้นตุ้นรกร้างว่างเปล่า เต็มไปด้วยแรงสังหาร ไม่แน่วันหนึ่งอสูรหุ้นตุ้นที่อยู่ด้านนอก อาจวิ่งมาชนม่านแสงจนแตก แล้วก็เข้ามาฆ่าที่นี่”

เหรินเฟยเยี่ยนหันมามองลู่ฝานแล้วพูดว่า

“ฉันชอบข้างนอก โลกอันสดใส ประเทศต่างๆ ฉันเคยไปแดนตะวันออก เคยไปซีหลิง เคยไปดูภูเขาที่แปลก เคยไปประเทศสือ เคยไปพื้นที่สูญหาย แล้วก็เห็นดอกไม้ใบหญ้าแปลกๆ มากมาย......”

เหรินเฟยเยี่ยนกำลังพูดอย่างออกรส จู่ๆ ลู่ฝานพูดขัดเธอ “เดี๋ยวนะ พื้นที่สูญหายเหรอ เมื่อกี้เธอพูดว่าพื้นที่สูญหายเหรอ”

เหรินเฟยเยี่ยนพยักหน้าพูดว่า “ใช่ พื้นที่สูญหาย ทำไม นายไม่เคยไปเหรอ! ครั้งก่อนที่ฉันออกจากหุ้นตุ้น ฉันตั้งใจไปที่นั่น เก็บสิ่งนี้มาจากริมเขตแดนที่นั่นด้วย”

เหรินเฟยเยี่ยนเอาจี้ออกมาจากอกตัวเอง ดำเหมือนหมึก ดูแล้วเหมือนก้อนหิน แต่จากสายตาของลู่ฝาน กลับมีตัวอักษรเล็กๆ คำว่า ทูตแห่งเทพ

ลู่ฝานหรี่ตาลง เจดีย์เสวียนเก้ามังกรในตัวเขาตะโกนอย่างบ้าคลั่ง

“เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ ของของทูตแห่งเทพ เธอไปพื้นที่สูญหายของเทพเจ้า พื้นที่ทำสงครามของเทพเจ้า! พระเจ้า สถานที่นี้อยู่ไหนกันแน่”