เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2225

เวลาสองวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ลู่ฝานมาถึงด้านล่างเขาจิ่วเซียวตั้งแต่เช้า

แม้ผู้อาวุโสใหญ่ประกาศแล้วว่าห้ามศิษย์สายเลือดเสินหวงขึ้นไปบนเขาจิ่วเซียว แต่ไม่ได้เป็นอุปสรรคต่อคนพวกนี้เลย พวกเขารออยู่ด้านล่างเขา มองดูจากไกลๆ

สายตาทุกคนมองมาที่ลู่ฝาน รวมผู้อาวุโสทุกคนในนั้นด้วย คาดหวังผลที่จะออกมาในวันนี้มาก

ถ้าผู้อาวุโสใหญ่ไม่กำหนดด่านที่ทำให้ลู่ฝานตายที่เขาจิ่วเซียว

หรือไม่ลู่ฝานก็ผ่านเก้าด่านสุดยากได้ กลายเป็นเจ้าสำนักที่ผ่านเก้าด่านยากได้เป็นคนแรก ตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันของสำนักจิ่วเซียว

สถานการณ์สองอย่างนี้ ไม่ว่าจะเป็นสถานการณ์ไหน พวกเขาก็อยากเห็นด้วยตาตัวเอง

วันนี้อาจเป็นช่วงเวลาที่เป็นตำนานของสำนักจิ่วเซียว

ลู่ฝานเงยหน้ามองเขาจิ่วเซียวสูงตระหง่าน ตอนมาครั้งก่อน ลู่ฝานรีบร้อนมาก ไม่ทันได้เห็นว่าเขาจิ่วเซียวหน้าตาเป็นยังไง

วันนี้พอได้เห็นอีกครั้ง เป็นเขาที่ไม่ธรรมดาจริงๆ ยิ่งใหญ่ทรงพลัง ยอดเขาสูงเสียดฟ้า

ลู่ฝานเดินขึ้นไปบนเขาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

เดินมาได้ครึ่งไหล่เขา ลู่ฝานเห็นผู้อาวุโสใหญ่รอเขาอยู่บนหินก้อนใหญ่นานแล้ว

หินขนาดใหญ่เหมือนด้ามกระบี่ ด้านบนสลักคำว่าเสินเซียว

ผู้อาวุโสใหญ่เอาสองมือไพล่หลัง พอเห็นลู่ฝานเดินมาก็พูดเสียงกังวานว่า “ลู่ฝาน นายรู้หรือเปล่าว่าเทือกเขาเสินหวง มีเก้ายอดเขารวมตัวกัน และยอดเขาอื่นๆ มีหน้าตาเหมือนสำนักจิ่วเซียวในอดีต แต่มีเพียงเขาลูกสุดท้ายแห่งนี้ ที่เปลี่ยนชื่อจากเขาเสินเซียวเป็นเขาจิ่วเซียว รู้ไหมว่าเพราะอะไร”

ลู่ฝานตอบกลับอย่างราบเรียบ “คงเป็นเพราะเทพบู๊เสินเซียว!”

ผู้อาวุโสใหญ่พยักหน้า “ใช่ เพราะเทพบู๊เสินเซียว สายเลือดเสินหวงสืบทอดกันมาถึงปัจจุบัน พวกคนเก่าคนแก่ไม่ลืมเรื่องที่เทพบู๊เสินเซียวโยนหินแหล่งกำเนิดทิ้ง คนรุ่นใหม่ได้ยินแค่เรื่องความรุ่งเรืองของสำนักจิ่วเซียวในตอนนั้น แต่ไม่เคยรู้เรื่องราวในอดีตที่ผ่านมา จนกระทั่งคนเก่าคนแก่ไร้ความยุติธรรมกับเทพบู๊เสินเซียว พวกคนรุ่นใหม่จึงเกลียดชังเทพบู๊เสินเซียว แม้แต่เขาเสินเซียวที่สืบทอดกันมาอย่างยาวนานของสำนักจิ่วเซียวก็ต้องเปลี่ยนชื่อ น่าเศร้ามาก! ฉันหวังว่าหลังจากนายเป็นเจ้าสำนัก นายจะเปลี่ยนชื่อเขาแห่งนี้กลับมาเป็นเขาเสินเซียว”

ลู่ฝานตอบกลับเสียงกังวาน “ในเมื่อผู้อาวุโสใหญ่มีความคิดนี้ ทำไมถึงไม่เปลี่ยนเองล่ะ จากความน่าเกรงขามของผู้อาวุโสใหญ่ ตอนนั้นผู้อาวุโสใหญ่ไม่น่าจะไม่รู้เรื่องเปลี่ยนชื่อเขาเสินเซียวหรอกมั้ง”

ผู้อาวุโสใหญ่หัวเราะเบาๆ “นายพูดถูก นี่คือความผิดพลาดของฉันในตอนนั้น แต่คนอย่างฉันรู้ว่าผิดแล้วแก้ไข แต่ไม่ยอมรับผิดต่อหน้าทุกคน เรื่องเปลี่ยนชื่อให้เป็นหน้าที่นายแล้วกัน”

ลู่ฝานพยักหน้า “ถ้าฉันเป็นเจ้าสำนัก ต้องเปลี่ยนชื่อกลับมาเป็นเขาเสินเซียวแน่นอน”

“ดีมาก!”

ผู้อาวุโสใหญ่เหวี่ยงมือแล้วพูดว่า “คุยเล่นกันมาเยอะแล้ว ลู่ฝาน ด่านที่เก้า ฉันไม่มีทางออมมือให้ ถ้านายต้านทานไม่ไหวและตายที่นี่ ก็ถือโทษโกรธใครไม่ได้ ในเมื่อจะเป็นคนไม่ธรรมดา ก็ต้องทำเรื่องไม่ธรรมดา สำหรับคนอย่างนาย น่าจะไม่มีขีดจำกัด มีความสามารถมากมาย ผู้อ่อนแอถอยออกไป ตอนมีชีวิตอยู่เป็นยอดคน ตอนตายเป็นเจ้าแห่งผี ถ้าสวรรค์กดดันฉัน ฉันจะทำลายสวรรค์ ถ้าพื้นดินจะฝังกลบฉัน ฉันจะทำลายพื้นดินให้แตกเป็นเสี่ยงๆ นี่คือความห้าวหาญที่นายต้องมี”

ลู่ฝานฟังคำพูดของผู้อาวุโสใหญ่ สีหน้านิ่ง แต่ใจเต้นอย่างแรง

เขาเคยเห็นประโยคนี้ที่อีกฟากฝั่งอากาศเวิ้งว้าง เป็นคำพูดที่บ้านิรนามทิ้งไว้ ทำไมผู้อาวุโสใหญ่ถึงพูดเหมือนบ้านิรนามเลยล่ะ!

อย่าบอกนะว่าผู้อาวุโสใหญ่คือบ้านิรนาม

ลู่ฝานอึ้งไปแล้ว ฝ่ามือสั่นเบาๆ

แต่ผู้อาวุโสใหญ่ไม่เห็นอาการเล็กน้อยของเขา ตอนนี้เหมือนผู้อาวุโสใหญ่คิดอะไรออก ใบหน้ามีความห้าวหาญ

พอพูดเรื่องพวกนี้จบ ผู้อาวุโสใหญ่เหาะลงมาจากหินก้อนใหญ่ จากนั้นเดินนำไปที่ยอดเขา

“ลู่ฝาน ตามฉันมา!”

ลู่ฝานไม่ได้พูดอะไร รีบเดินตามไป มองด้านหลังผู้อาวุโสใหญ่ ในใจลู่ฝานเต็มไปด้วยความสับสน

ใช่เขาจริงเหรอ