เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2260

“เดี๋ยวสิ เดี๋ยว!”

จิตวิญญาณของลู่ฝานร้องเสียงดัง แต่แสงเงาเองก็ได้ปล่อยพลังออกมานับไม่ถ้วน เริ่มกระตุ้นร่างกายของลู่ฝาน

พลังนี้เหมือนคมใบมีดแหลม ฟาดฟันอยู่ภายในร่างกายของลู่ฝานอย่างต่อเนื่อง เพียงแต่ว่าการฟาดฟันของเขาไม่ใช่ความสะเปะสะปะแต่อย่างใด แต่เป็นการเคลื่อนไหวที่สม่ำเสมอเหมือนคล้ายการจับกันของค่ายกล

ทันใดนั้น ลู่ฝานก็รู้สึกได้ว่าร่างกายของเขากําลังจะระเบิดแล้ว จิตวิญญาณก็ยิ่งสั่นคลอนมากขึ้น

ความรู้สึกแบบนี้ ลู่ฝานเคยสัมผัสมาสองครั้ง ครั้งหนึ่งอยู่ในเมืองหลวง ตอนเกือบจะถูกจักรพรรดิอู่สิงเขาไป

ครั้งที่สองคือที่ชายแดนเหนือ ที่เกือบจะถูกฆ่าตายโดยอริยบุคคลวุ่นวาย

ครั้งนี้เป็นครั้งที่สาม ที่น่าจะอันตรายน้อยที่สุด เพราะแสงเงารู้ดีว่านี่คือการสืบทอดไม่ใช่การถูกสิงเข้า

แต่ครั้งนี้ความรู้สึกของลู่ฝาน กลับมีมากกว่านั้น

ตอนนี้ร่างกายที่แข็งแกร่งของลู่ฝานและระดับการควบตัวของจิตวิญญาณนั้นยังห่างไกลเมื่อเทียบกับเขา

แต่เขารู้สึกชัดเจนถึงความเจ็บปวดเช่นนี้แล้ว สามารถบอกได้เพียงว่า การโจมตีที่เขาได้รับในครั้งนี้ ไม่สามารถเปรียบกับสองครั้งก่อนได้เลย

ในที่สุดลู่ฝานก็เข้าใจ ว่าทำไมพลังของบ้านิรนามถึงฝังอยู่ในร่างกายของเขา เพราะมันไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง เพียงแต่แค่เสริมสร้างความแข็งแกร่งทางร่างกายของเขาเท่านั้น

ความรู้สึกนี้ คือการเตรียมตัวสำหรับการสืบทอด ถ้าไม่เคยเสริมพลังไว้ตั้งแต่แรก ป่านนี้เขาคงจะระเบิดไปแล้ว

ทั้งตัวลู่ฝานเริ่มพองตัว จิตวิญญาณเริ่มส่งเสียงกึกกักคล้ายจะปริหักอย่างต่อเนื่อง ดูคล้ายพร้อมจะระเบิดได้ตลอดเวลา

สถานการณ์เช่นนี้ เรียกได้ว่าชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้ายจริง ๆ ช่างอันตรายนัก

ข้างนอกนั่น ผู้อาวุโสใหญ่และไอ้บอดหลัวที่รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงอย่างรุนแรงภายในร่างกายของลู่ฝาน ต่างก็พยักหน้าเล็กน้อย

ดูเหมือนว่ามันจะเริ่มขึ้นแล้ว!

ไอ้บอดหลัวถอนหายใจและกล่าวว่า “เหลียงหลง เรื่องของวันนี้ เกรงว่าจะเป็นปมในใจของฉันในอนาคต ถ้าวิญญาณของลู่ฝานนั้นรอดกลับมาได้ ฉันจะพาเขาไปเอง และจะพยายามทุกวิถีทางเพื่อให้เขาเกิดใหม่”

ผู้อาวุโสใหญ่พยักหน้าว่า “ฉันก็เหมือนกัน เราสองคนติดหนี้บุญคุณเขาอย่างมากจริง ๆ”

ไอ้บอดหลัวเรียกคืนพลังของตนจากร่างกายของลู่ฝานเล็กน้อย เขาไม่เต็มใจที่จะใช้พลังของตน ให้ช่วยส่งผลต่อการเปลี่ยนแปลงในร่างกายของลู่ฝานมากนัก

ในทำนองเดียวกัน ผู้อาวุโสใหญ่เองก็ดึงพลังของตนกลับคืนเช่นกัน

เพียงเพราะความสนใจของทั้งคู่มุ่งไปที่ลู่ฝาน

ทันใดนั้น ท่ามกลางแผ่นหิน ก็ปรากฏความมืดและแสงสว่างขึ้น

แสงนี้ดูมืดครึ้มมาก ผู้อาวุโสใหญ่กับไอ้บอดหลัวไม่ได้เอะใจสังเกตแม้แต่วินาทีเดียว

แต่แล้วทันที แสงนี้ก็กลายเป็นร่างมนุษย์และลอยออกมาจากแผ่นหิน

“ผู้อาวุโสหั่วเซียว ไม่ได้พบกันนาน!”

เสียงครึกโครมเกิดดังขึ้นข้างหลังผู้อาวุโสใหญ่และไอ้บอดหลัว

ในทันใดนั้น พวกผู้อาวุโสใหญ่กับไอ้บอดหลัวหันกลับมาทันที รูม่านตาหดเกร็ง เมื่อผู้อาวุโสใหญ่เห็นหน้าแสงเงาชัดเจน ก็ตกใจทันที

“เทพบู๊เสินเซียว!”

ผู้อาวุโสใหญ่ตะโกนเรียกชื่อ