เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2260

“เดี๋ยวสิ เดี๋ยว!”

จิตวิญญาณของลู่ฝานร้องเสียงดัง แต่แสงเงาเองก็ได้ปล่อยพลังออกมานับไม่ถ้วน เริ่มกระตุ้นร่างกายของลู่ฝาน

พลังนี้เหมือนคมใบมีดแหลม ฟาดฟันอยู่ภายในร่างกายของลู่ฝานอย่างต่อเนื่อง เพียงแต่ว่าการฟาดฟันของเขาไม่ใช่ความสะเปะสะปะแต่อย่างใด แต่เป็นการเคลื่อนไหวที่สม่ำเสมอเหมือนคล้ายการจับกันของค่ายกล

ทันใดนั้น ลู่ฝานก็รู้สึกได้ว่าร่างกายของเขากําลังจะระเบิดแล้ว จิตวิญญาณก็ยิ่งสั่นคลอนมากขึ้น

ความรู้สึกแบบนี้ ลู่ฝานเคยสัมผัสมาสองครั้ง ครั้งหนึ่งอยู่ในเมืองหลวง ตอนเกือบจะถูกจักรพรรดิอู่สิงเขาไป

ครั้งที่สองคือที่ชายแดนเหนือ ที่เกือบจะถูกฆ่าตายโดยอริยบุคคลวุ่นวาย

ครั้งนี้เป็นครั้งที่สาม ที่น่าจะอันตรายน้อยที่สุด เพราะแสงเงารู้ดีว่านี่คือการสืบทอดไม่ใช่การถูกสิงเข้า

แต่ครั้งนี้ความรู้สึกของลู่ฝาน กลับมีมากกว่านั้น

ตอนนี้ร่างกายที่แข็งแกร่งของลู่ฝานและระดับการควบตัวของจิตวิญญาณนั้นยังห่างไกลเมื่อเทียบกับเขา

แต่เขารู้สึกชัดเจนถึงความเจ็บปวดเช่นนี้แล้ว สามารถบอกได้เพียงว่า การโจมตีที่เขาได้รับในครั้งนี้ ไม่สามารถเปรียบกับสองครั้งก่อนได้เลย

ในที่สุดลู่ฝานก็เข้าใจ ว่าทำไมพลังของบ้านิรนามถึงฝังอยู่ในร่างกายของเขา เพราะมันไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง เพียงแต่แค่เสริมสร้างความแข็งแกร่งทางร่างกายของเขาเท่านั้น

ความรู้สึกนี้ คือการเตรียมตัวสำหรับการสืบทอด ถ้าไม่เคยเสริมพลังไว้ตั้งแต่แรก ป่านนี้เขาคงจะระเบิดไปแล้ว

ทั้งตัวลู่ฝานเริ่มพองตัว จิตวิญญาณเริ่มส่งเสียงกึกกักคล้ายจะปริหักอย่างต่อเนื่อง ดูคล้ายพร้อมจะระเบิดได้ตลอดเวลา

สถานการณ์เช่นนี้ เรียกได้ว่าชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้ายจริง ๆ ช่างอันตรายนัก

ข้างนอกนั่น ผู้อาวุโสใหญ่และไอ้บอดหลัวที่รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงอย่างรุนแรงภายในร่างกายของลู่ฝาน ต่างก็พยักหน้าเล็กน้อย

ดูเหมือนว่ามันจะเริ่มขึ้นแล้ว!

ไอ้บอดหลัวถอนหายใจและกล่าวว่า “เหลียงหลง เรื่องของวันนี้ เกรงว่าจะเป็นปมในใจของฉันในอนาคต ถ้าวิญญาณของลู่ฝานนั้นรอดกลับมาได้ ฉันจะพาเขาไปเอง และจะพยายามทุกวิถีทางเพื่อให้เขาเกิดใหม่”

ผู้อาวุโสใหญ่พยักหน้าว่า “ฉันก็เหมือนกัน เราสองคนติดหนี้บุญคุณเขาอย่างมากจริง ๆ”

ไอ้บอดหลัวเรียกคืนพลังของตนจากร่างกายของลู่ฝานเล็กน้อย เขาไม่เต็มใจที่จะใช้พลังของตน ให้ช่วยส่งผลต่อการเปลี่ยนแปลงในร่างกายของลู่ฝานมากนัก

ในทำนองเดียวกัน ผู้อาวุโสใหญ่เองก็ดึงพลังของตนกลับคืนเช่นกัน

เพียงเพราะความสนใจของทั้งคู่มุ่งไปที่ลู่ฝาน

ทันใดนั้น ท่ามกลางแผ่นหิน ก็ปรากฏความมืดและแสงสว่างขึ้น

แสงนี้ดูมืดครึ้มมาก ผู้อาวุโสใหญ่กับไอ้บอดหลัวไม่ได้เอะใจสังเกตแม้แต่วินาทีเดียว

แต่แล้วทันที แสงนี้ก็กลายเป็นร่างมนุษย์และลอยออกมาจากแผ่นหิน

“ผู้อาวุโสหั่วเซียว ไม่ได้พบกันนาน!”

เสียงครึกโครมเกิดดังขึ้นข้างหลังผู้อาวุโสใหญ่และไอ้บอดหลัว

ในทันใดนั้น พวกผู้อาวุโสใหญ่กับไอ้บอดหลัวหันกลับมาทันที รูม่านตาหดเกร็ง เมื่อผู้อาวุโสใหญ่เห็นหน้าแสงเงาชัดเจน ก็ตกใจทันที

“เทพบู๊เสินเซียว!”

ผู้อาวุโสใหญ่ตะโกนเรียกชื่อ

“หยุดเขาเร็ว รีบหยุดเขา! เทพบู๊เสินเซียว ฉันกับท่านมีความแค้นต่อกันอันใด เหตุใดท่านจึงมุ่งมั่นจะทำลายความปรารถนาอันยาวนานของฉันเช่นนี้!”

ผู้อาวุโสใหญ่เกือบจะเป็นบ้าแล้ว เขาถึงกับกระโดดขึ้นไปด้านบน

ฉับพลันไอ้บอดหลัวก็เคลื่อนไหวในไม่ช้า ฝ่ามือหนึ่งกดอยู่เหนือแสงเงา

พลังสามสายเริ่มไหลแห่กันไป แต่แล้วทันใดนั้น ผู้อาวุโสใหญ่กับไอ้บอดหลัวก็เปลี่ยนสีหน้าในทันที

“บัดซบ! โดนหลอกจนได้ มันกําลังดูดซับพลังของเรา!”

“ดึงเอาพลังกลับมา เขาจะระเบิดมันแล้วจริงๆ!”

ไอ้บอดหลัวก็อุทานด้วยเสียงอึกทึกครึกโครม ผู้อาวุโสใหญ่ก็พยายามอย่างยิ่งที่จะกดแสงเงาให้กลับไป

ในขณะนี้ ลู่ฝานที่ภายนอกกําลังรับการสืบทอดอยู่ จู่ ๆ ก็พลันหยุดลง

ในตันเถียนของเขา แสงเงาที่ครอบงำทุกสิ่งไว้นั้นเริ่มแตกสลายแล้ว

แสงเงานั้นพูดด้วยน้ำเสียงปนเสียใจเล็กน้อยว่า “อะไรกัน วันนี้การสืบทอดนี้ดำเนินไปได้ด้วยดีแท้ๆ เหตุใดจึงเกิดเรื่องขึ้นอีกจนได้ล่ะ! เอาล่ะเด็กน้อย ดูเหมือนว่านายกับฉันคงสิ้นวาสนาต่อกันแล้ว จงจำชื่อของฉันไว้ ฉันมีนามว่าหยางเทียน ฉายาลมหยาง เป็นที่รู้จักกันในนามผู้ชายผู้เป็นดังสายลม แน่นอนว่ามีคนที่เรียกเราว่าบ้านิรนามโดยส่วนตัวฉันนั้นชอบฉายาว่าบ้านิรนาม เพราะมันช่างฟังดูเป็นเจ้าผู้ครองโลก”

พูดยังไม่ทันจบดี แสงเงาก็พลันแตกสลายหายไป การสืบทอดนั้นจึงถูกขัดจังหวะโดยกะทะหัน

ลู่ฝานไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นเลย เสียงระเบิดอย่างรุนแรงก็ดังขึ้นข้าง ๆ กายเขา

และตามสัญชาตญาณ ลู่ฝานได้ชักกระบี่หนักไร้คมของตนเองขึ้นมาไว้ข้างหน้าทันที

ตูม!