เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2259

ลำแสงเปล่งประกาย แผ่นหินที่หดตัวลงอย่างรวดเร็ว

พลังของผู้อาวุโสใหญ่และไอ้บอดหลัวต่างถูกอัดเข้าไปในแผ่นหิน และแผ่นหินก็เริ่มหดตัวในไม่ช้า

เส้นไหมลอยขึ้นจากม่านแสง บรรจบกันเป็นหมอกเลื่อนลอยควบแน่นเป็นรูปร่างคน

ในช่วงเวลาที่เงาปรากฏขึ้น ลู่ฝานรู้สึกว่าพลังทั้งหมดรอบตัวเขาได้ถอยกลับด้วยตัวเอง

พลังแห่งฟ้าดินหรือพลังเต๋าใดๆทั้งหลาย พลันจะมลายสูญหายไป

ราวกับเทพวิญญาณลงมาเยือนโลก ทุกสิ่งล้วนยอมถอย

หน้าตาของคนคนนี้ช่างคลุมเครือดูไม่ชัด ลู่ฝานสามารถมองเห็นโครงร่างได้ราง ๆ เท่านั้น

แต่พลังลมปราณของเขา กลับน่ากลัวได้มากขนาดนั้น

ลู่ฝานหายใจเข้าลึก ๆ และตะโกนในใจว่า

“ไอ้เก้า พาฉันออกไป เร็ว!”

ได้เห็นถึงอริยบุคคลที่แท้จริง และรู้สึกถึงได้พลังอันยิ่งใหญ่ของใต้หล้า ทั้งยังปล่อยพลังของบ้านิรนามจากร่างตัวเองออกมาได้ทุกส่วน

ลู่ฝานนั้นได้บรรลุเป้าหมายทุกประการแล้ว

ตอนนี้ เขาควรจะต้องจากไปแล้วจริง ๆ เพราะหากยังไม่ไป คงได้ตายที่นี่จริงๆ!

แต่ในเวลานี้ เสียงที่อ่อนแอของไอ้เก้าก็ดังขึ้นในร่างกายของลู่ฝาน

“เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ ฉัน...... ฉันไม่สามารถขยับเขยื้อนได้ เป็นพลังแห่งกบฏเทพ เป็นกบฏเทพที่แท้จริง ฉันส่งท่านไปไม่ได้แล้ว!”

ปัญหามาเกิดในช่วงเวลาสำคัญอีกแล้ว!

ลู่ฝานต้องการดึงไอ้เก้าออกจากร่างกาย จึงทุบตีมันอย่างรุนแรง

โดยไม่ลังเล ลู่ฝานถือมุกหกเต๋าหุ้นตุ้นสามเม็ดไว้ในมือ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งมุกจำแลงวิญญาณ ที่เปล่งประกายเจิดจ้า!

ผู้อาวุโสใหญ่กวักมือเรียกลู่ฝานว่า “มาเถิด เจ้าสำนักลู่ มาตอบรับช่วงเวลาอันรุ่งโรจน์นี้”

ลู่ฝานยืนนิ่ง ๆ ผู้อาวุโสใหญ่รู้สึกถึงความผิดปกติทันที จึงเอื้อมมือไปโบกที่ลู่ฝาน

ส่งผลให้ร่างของลู่ฝานแกว่งไปคล้ายภาพลวงตา แต่สัมผัสนั้นยังคงอยู่ที่เดิม นี่เป็นเพียงร่างปลอมแปลงเท่านั้น

ผู้อาวุโสใหญ่ลืมไปเสียสนิทว่าลู่ฝานเคยใช้วิธีนี้และหลอกเขาครั้งหนึ่ง ไม่คิดว่าวันนี้จะนำอุบายเก่ากลับมาใช้อีก

ลู่ฝานรู้ดีว่าเขาไม่สามารถเป็นคู่แข่งของผู้อาวุโสใหญ่ได้ แต่ถ้าหากว่าให้วิ่งหนีไปนั้น

เขาก็ยังคงมีพอจะความมั่นใจอยู่บ้าง นี่ก็เป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้เขามีความมั่นใจที่จะมาถึงที่แห่งนี้

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ไม่เพียงแต่ผู้อาวุโสใหญ่เท่านั้นที่อยู่ที่นั่น แต่ยังมีไอ้บอดหลัวด้วย

ก่อนมา ลู่ฝานไม่ได้คาดคิดว่าจะมีการปรากฏตัวของไอ้บอดหลัว มันเป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่ของเขา

ตอนนี้ลู่ฝานมีราคาที่ต้องจ่าย สำหรับความผิดพลาดในการคำนวณของตน

ไอ้บอดหลัวลืมตาสองข้างของตัวเองขึ้นอย่างฉับพลัน

ไม่เลว จริงที่เขาตาบอด แต่มีเพียงไม่กี่คนในใต้หล้านี้ที่รู้ว่า เมื่อไอ้บอดหลัวเบิกดวงตาเพียงครั้งเดียว ก็สามารถเข้าใจพลังฟ้าดินได้อย่างแจ่มแจ้ง

ดวงตาทั้งสองข้างขาวโพลน เสมือนดวงอาทิตย์และดวงจันทร์มาบรรจบกันในสายตาของไอ้บอดหลัว