เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2262

ลู่ฝานบินผ่านม่านแสงที่ถูกทำลายเพื่อกลับออกไปข้างนอกอีกครั้ง

เมื่อกวาดสายตามองดูรอบ ๆ ก็ดูเหมือนว่าด้านนอกจะยังคงเงียบสงบ การต่อสู้และการระเบิดที่มาจากข้างในคล้ายจะไม่ได้ส่งผลกระทบต่อโลกภายนอกเลย

ตำหนักยังคงตั้งตระหง่าน และลมปราณแห่งหุ้นตุ้นก็ยังเข้มข้นไม่เปลี่ยน

"ออกมาแล้ว!"

ลู่ฝานกำลังกอดผู้อาวุโสใหญ่ที่อยู่ในอ้อมแขนไว้แน่น อ๊ะ ไม่สิ ตอนนี้ควรจะเรียกเขาว่าเหลียงหลงได้แล้ว

ตอนนี้สิ่งที่ทำให้เขาค่อนข้างปวดหัวก็คือ เมื่อเขากลับไปถึงสถานที่หลบภัยแล้ว เขาควรจะอธิบายให้ผู้อาวุโสและลูกหลานทุกคนของสายเลือดเสินหวงอย่างไร ว่าผู้อาวุโสใหญ่ไปไหนเสียแล้ว นี่เป็นปัญหาที่สำคัญ

หากเขาพูดตามความจริงว่าผู้อาวุโสใหญ่กลายเป็นเด็กทารกในอ้อมแขนของเขาไปเสียแล้ว

ผู้อาวุโสเหล่านั้นจะฆ่าเขาตรง ๆ เลยหรือเปล่า?

ปวดหัวโว้ย ปวดหัวชะมัด!

โชคดีที่ตอนนี้ลู่ฝานมีฐานะเป็นถึงเจ้าสำนัก จึงไม่จำเป็นต้องกังวลว่าบรรดาลูกหลานของสายเลือดเสินหวงจะเอาชีวิตเขาเพราะการหายตัวไปของผู้อาวุโสใหญ่

ลู่ฝานเริ่มคิดหาคำพูด อย่างน้อยก็ต้องอธิบายเรื่องนี้ให้ชัดเจน

ทว่า แล้วเรื่องที่เกี่ยวข้องกับบ้านิรนามและเทพบู๊เสินเซียวจะอธิบายอย่างไรดีล่ะ

เรื่องที่สามารถพูดได้มีน้อยเกินไป เรื่องที่พูดไม่ได้กลับเยอะ

ลู่ฝานอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองเหลียงหลงถึงสองสามครั้งแล้วพึมพำ "ผู้อาวุโสใหญ่นะผู้อาวุโสใหญ่ ท่านจะรอจนกว่ากลับออกมาแล้วค่อยเข้าสู่นิพพานไม่ได้หรือไงกัน? ตอนนี้จะให้ฉันพูดกับพวกเขายังไงดีล่ะ"

ลู่ฝานพูดเรื่อยเปื่อย พร้อมกับทะยานไปตามเส้นทางที่เขาเข้ามาเพื่อเตรียมจะกลับออกไปข้างนอก

เขารู้ความลับที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในเขตแห่งความยุ่งเหยิงนี้แล้ว ใบหน้าคนก็ถูกเก็บเอาไว้ในเข็มขัดของเขาเช่นกัน สถานที่แห่งนี้จึงไม่มีแรงดึงดูดใด ๆ สำหรับเขาอีกต่อไป

บางอย่างก็เป็นเช่นนั้น เมื่อผ้าคลุมความลับถูกเปิดออก ผู้คนก็จะสูญเสียความปรารถนาที่จะกลับมาอีกครั้ง

ตอนนี้ลู่ฝานคิดแต่เพียงว่าเขาจะต้องกลับไปที่สถานที่หลบภัยก่อน จากนั้นก็ออกจากหุ้นตุ้น ค่อยกลับไปยังประเทศอู่อานในแดนตะวันออก

เขาออกมาจากที่นั่นนานเกินไปแล้ว สมควรแก่เวลาที่จะต้องกลับไปสักที

เมื่อตอนที่เขาออกจากประเทศอู่อาน ดูเหมือนเขาจะไม่ได้บอกคนอื่นเอาไว้ก่อน

เกรงว่าป่านนี้คนเหล่านั้นคงกำลังรอเขาอย่างกระวนกระวายใจแล้วสินะ

ขณะที่ลู่ฝานกำลังคิดฟุ้งซ่าน จู่ๆ เขาก็รู้สึกขนลุกขนชันไปทั้งตัว

ความรู้สึกอันตรายอย่างยิ่งทำให้ลู่ฝานรีบชักกระบี่หนักไร้คมของตัวเองออกมา และยกกระบี่ขึ้นมาอยู่ในท่าตั้งรับโดยอัตโนมัติ!

โครม!

เสียงดังลั่น ลู่ฝานรู้สึกร่างกายตัวเองสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ทันใดนั้นลู่ฝานก็ถูกพลังอันมหาศาลพัดปลิวไป

ระหว่างที่ตัวกำลังลอยอยู่กลางอากาศ ลู่ฝานก็ได้มองเห็นอะไรบางอย่างที่เข้ามาจู่โจมเขา

มันคือหนึ่งในสี่สัตว์อสูรดุร้าย หุ้นตุ้น!

"เจ้านี่มัน!"

ลู่ฝานบังคับให้ตัวเองหยุดอยู่กลางอากาศ ก่อนที่สายตาจะจ้องเขม็งไปยังสัตว์ร้ายหุ้นตุ้น

เขาคิดว่าสัตว์ร้ายถูกผู้อาวุโสใหญ่และไอ้บอดหลัวจัดการเรียบร้อยแล้ว แต่ไม่คิดว่า มันดูไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว

ทั่วทั้งร่างกายของสัตว์ร้ายยังคงกำลังรวบรวมพลังอย่างรวดเร็ว ใบหน้าอัปลักษณ์ของมันเผชิญหน้ากับลู่ฝาน โดยที่มันพยายามจะแสดงสีหน้าดุร้าย

ลู่ฝานหายใจเข้าลึก ๆ เขารู้ดีแก่ใจว่าเขาอาจจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของมัน

แม้แต่ผู้แข็งแกร่งอย่างผู้อาวุโสใหญ่หรือไอ้บอดหลัวก็ยังไม่อาจเอาชนะสัตว์ร้ายหุ้นตุ้นนี้ได้

แล้วเขาจะมีความสามารถอะไรที่จะสามารถจัดการกับเจ้าสัตว์ร้ายนี้?

ตำนานเล่าขานว่า สัตว์ร้ายทั้งสี่เมื่ออยู่ในหุ้นตุ้นจะไร้ซึ่งคู่ต่อสู้ที่สามารถต่อกรกับพวกมันได้ ขอแค่พวกมันออกจากหุ้นตุ้นถึงจะถูกพลังจากแหล่งอื่น ๆ สังหารได้

สัตว์ดุร้ายทั้งสี่นี้ถือกำเนิดขึ้นในหุ้นตุ้น ไม่ว่าพวกมันจะได้รับบาดเจ็บเช่นไรในหุ้นตุ้นก็สามารถรักษาบาดแผลให้หายสนิทได้อย่างรวดเร็ว

ความสามารถดังกล่าวแทบจะเหมือนเวอร์ชันก๊อบปี้ของลู่ฝาน

แต่ทว่า ลู่ฝานก็ไม่ได้แข็งแกร่งเท่ากับสัตว์ร้ายหุ้นตุ้น!

“ย๊าก!”