เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2263

ลู่ฝานสัมผัสได้ถึงความผิดปกติ เพราะสัตว์ร้ายหุ้นตุ้นตะเกียกตะกายอย่างสุดชีวิต ทำให้กระแสวนรอบ ๆ ตัวเขายิ่งดูน่ากลัวมากกว่าเดิม

ก่อนที่จะมา ผู้อาวุโสใหญ่และไอ้บอดหลัวเคยบอกเขาว่า ห้ามเหยียบย่างลงไปในกระแสวนนี้เป็นอันขาด มิฉะนั้นก็จะเกิดเรื่องขึ้นได้

กระแสวนที่แม้แต่ผู้อาวุโสใหญ่กับไอ้บอดหลัวก็ยังให้ความสนใจ ย่อมมีพลังอันน่าสะพรึงกลัวอย่างไม่มีอะไรมาเทียบได้

เมื่อรู้สึกถึงพายุหมุนที่มีความรุนแรง เหงื่อเย็นก็เริ่มไหลซึมออกมาจากหน้าผากลู่ฝาน

ในอ้อมแขนของเขา ตอนนี้เหลียงหลงกลับลืมตาและระเบิดเสียงหัวเราะ

เจ้าตัวยื่นมือเล็ก ๆ ออกมาเหมือนอยากจะไปจับพายุ

ลู่ฝานก้าวถอยหลังอย่างรวดเร็วเพราะเกรงว่าหากเขาถอยช้าไปสักก้าวก็จะถูกพายุหมุนนี้ดูดเข้าไป

แต่ดูเหมือนว่ายิ่งกลัวอะไรก็จะยิ่งเจอสิ่งนั้น

ลู่ฝานถอยกลับออกมาได้เร็วพอ เพราะความเร็วในการขยายตัวของกระแสวนไม่ได้ช้าเลยจริง ๆ

เสียงของสัตว์ร้ายหุ้นตุ้นค่อย ๆ หายไปท่ามกลางพายุหมุน ลู่ฝานมองไปยังพายุหมุนที่เหมือนกำลังจะไล่ฆ่าเขา เขานึกชังพ่อกับแม่ไม่ได้ให้ขาเพิ่มมาอีกสองข้าง อย่างน้อยก็เพื่อใช้เพิ่มความเร็วในการหลบหนีสักหน่อย

ทว่า เหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็ยังจะต้องเกิดขึ้นอยู่ดี

ในขณะที่ลู่ฝานกำลังจะหลบหนี จู่ ๆ ก็ดันเกิดพายุหมุนขึ้นมาอีกลูกหนึ่งในทิศทางที่เขาจะหนีไป

นี่เป็นการโจมตีขนาบข้าง ทีนี้เขาไม่มีทางหนีไปไหนได้แล้ว

ลู่ฝานตาเบิกกว้างอย่างตกตะลึง

ในช่วงเวลาที่เขากำลังอึ้งอยู่นั้น พายุหมุนก็ดูดลู่ฝานเข้าไปข้างใน

ทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้ากลายเป็นความว่างเปล่า

เหลียงหลงทารกน้อยในอ้อมแขนดูเหมือนจะตกใจจนส่งเสียงร้องไห้ออกมา

ลู่ฝานรู้สึกได้ว่าร่างกายของเขากำลังถูกฉีกเป็นชิ้นๆ ปราณชี่ของเขาก็ถดถอยลงเรื่อย ๆ

การต่อต้านไม่เป็นผล พายุหมุนจะดูดกลืนพลังที่เขาปล่อยออกมาทั้งหมดเข้าไป

สุดท้าย อานุภาพของฟ้าดินก็เป็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุด

ในยามวิกฤติ ลู่ฝานทำได้แต่ปลดปล่อยพลังทั้งหมดออกมาภายในชั่วพริบตา

ขณะเดียวกัน แสงสว่างจากในร่างกายทำให้ลู่ฝานเปล่งประกายระยิบระยับดั่งแสงดาวสุกสกาว

เมื่อเกิดแสงสว่างเหล่านี้ขึ้น ลู่ฝานก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างกำลังฉีกขาด

ร่างกายของเขาไม่ได้ป่นปี้ แต่พื้นที่ว่างเปล่าระหว่างฟ้าดินเหมือนจะถูกฉีกขาดจนกลายเป็นหลุมขึ้นมา

"โฮก!"

สัตว์ร้ายหุ้นตุ้นยังคงตะเกียกตะกายอยู่ในนี้ และยังดันพายุหมุนให้เคลื่อนออกไปอีกด้วย

ความโหดร้ายกำลังคืบคลานไปหาลู่ฝาน

ลู่ฝานคิดจะหลบ คิดจะหายตัวไปจากตรงนี้ แต่กลับไม่สามารถทำได้ เขาทำได้เพียงมองสัตว์ร้ายหุ้นตุ้นที่แบกรับพายุหมุนนี้เคลื่อนที่เข้ามาหาเขาอย่างตะลึงงัน

เมื่อมองทะลุผ่านพายุหมุน ลู่ฝานก็เห็นว่าในที่สุดสัตว์ร้ายก็ได้รับบาดเจ็บ

ไม่เพียงแค่มองเห็นการบาดเจ็บภายนอก แต่เขายังมองเห็นกระบี่ที่เสียบทะลุร่างของมันได้อย่างชัดเจน

ที่แท้ก็คืออาวุธวิเศษกลายร่างเป็นสัตว์ร้าย!

ลู่ฝานรู้จักกระบี่เล่มนี้เป็นอย่างดี ถึงเขาจะเคยเห็นมันแค่ครั้งเดียวที่ชายแดนทางเหนือ แต่เขากลับจำมันได้ขึ้นใจ

กระบี่ของหลิงเหยา!

กระบี่ที่หลิงเหยาได้รับจากนอกหมู่บ้านปีศาจสาวก็คือกระบี่เล่มนั้นที่เคยทิ่มแทงหัวใจของเขา

ลู่ฝานไม่มีทางลืมกระบี่เล่มนี้ แม้เขาจะลืมอะไรต่าง ๆ ก็ตาม!

เมื่อเห็นกระบี่เล่มนี้ ลู่ฝานก็แผดเสียงดัง

"หลิงเหยา ออกมาหาฉันสิ แค่เอากระบี่มาสู้กับฉัน ทำตัวเยี่ยงคนขี้ขลาดแบบนี้ ช่างน่าขันสิ้นดี!"

ลู่ฝานเอ่ยต่อ "เธอไม่คู่ควรที่จะเป็นทูตแห่งเทพเลยสักนิด!"

เสียงสั่นสะเทือนไปไกลถึงพันลี้ ลู่ฝานไม่เชื่อว่าหลิงเหยาจะไม่ได้ยิน