เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2263

ลู่ฝานสัมผัสได้ถึงความผิดปกติ เพราะสัตว์ร้ายหุ้นตุ้นตะเกียกตะกายอย่างสุดชีวิต ทำให้กระแสวนรอบ ๆ ตัวเขายิ่งดูน่ากลัวมากกว่าเดิม

ก่อนที่จะมา ผู้อาวุโสใหญ่และไอ้บอดหลัวเคยบอกเขาว่า ห้ามเหยียบย่างลงไปในกระแสวนนี้เป็นอันขาด มิฉะนั้นก็จะเกิดเรื่องขึ้นได้

กระแสวนที่แม้แต่ผู้อาวุโสใหญ่กับไอ้บอดหลัวก็ยังให้ความสนใจ ย่อมมีพลังอันน่าสะพรึงกลัวอย่างไม่มีอะไรมาเทียบได้

เมื่อรู้สึกถึงพายุหมุนที่มีความรุนแรง เหงื่อเย็นก็เริ่มไหลซึมออกมาจากหน้าผากลู่ฝาน

ในอ้อมแขนของเขา ตอนนี้เหลียงหลงกลับลืมตาและระเบิดเสียงหัวเราะ

เจ้าตัวยื่นมือเล็ก ๆ ออกมาเหมือนอยากจะไปจับพายุ

ลู่ฝานก้าวถอยหลังอย่างรวดเร็วเพราะเกรงว่าหากเขาถอยช้าไปสักก้าวก็จะถูกพายุหมุนนี้ดูดเข้าไป

แต่ดูเหมือนว่ายิ่งกลัวอะไรก็จะยิ่งเจอสิ่งนั้น

ลู่ฝานถอยกลับออกมาได้เร็วพอ เพราะความเร็วในการขยายตัวของกระแสวนไม่ได้ช้าเลยจริง ๆ

เสียงของสัตว์ร้ายหุ้นตุ้นค่อย ๆ หายไปท่ามกลางพายุหมุน ลู่ฝานมองไปยังพายุหมุนที่เหมือนกำลังจะไล่ฆ่าเขา เขานึกชังพ่อกับแม่ไม่ได้ให้ขาเพิ่มมาอีกสองข้าง อย่างน้อยก็เพื่อใช้เพิ่มความเร็วในการหลบหนีสักหน่อย

ทว่า เหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็ยังจะต้องเกิดขึ้นอยู่ดี

ในขณะที่ลู่ฝานกำลังจะหลบหนี จู่ ๆ ก็ดันเกิดพายุหมุนขึ้นมาอีกลูกหนึ่งในทิศทางที่เขาจะหนีไป

นี่เป็นการโจมตีขนาบข้าง ทีนี้เขาไม่มีทางหนีไปไหนได้แล้ว

ลู่ฝานตาเบิกกว้างอย่างตกตะลึง

ในช่วงเวลาที่เขากำลังอึ้งอยู่นั้น พายุหมุนก็ดูดลู่ฝานเข้าไปข้างใน

ทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้ากลายเป็นความว่างเปล่า

เหลียงหลงทารกน้อยในอ้อมแขนดูเหมือนจะตกใจจนส่งเสียงร้องไห้ออกมา

ลู่ฝานรู้สึกได้ว่าร่างกายของเขากำลังถูกฉีกเป็นชิ้นๆ ปราณชี่ของเขาก็ถดถอยลงเรื่อย ๆ

การต่อต้านไม่เป็นผล พายุหมุนจะดูดกลืนพลังที่เขาปล่อยออกมาทั้งหมดเข้าไป

สุดท้าย อานุภาพของฟ้าดินก็เป็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุด

ในยามวิกฤติ ลู่ฝานทำได้แต่ปลดปล่อยพลังทั้งหมดออกมาภายในชั่วพริบตา

ขณะเดียวกัน แสงสว่างจากในร่างกายทำให้ลู่ฝานเปล่งประกายระยิบระยับดั่งแสงดาวสุกสกาว

เมื่อเกิดแสงสว่างเหล่านี้ขึ้น ลู่ฝานก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างกำลังฉีกขาด

ร่างกายของเขาไม่ได้ป่นปี้ แต่พื้นที่ว่างเปล่าระหว่างฟ้าดินเหมือนจะถูกฉีกขาดจนกลายเป็นหลุมขึ้นมา

"โฮก!"

สัตว์ร้ายหุ้นตุ้นยังคงตะเกียกตะกายอยู่ในนี้ และยังดันพายุหมุนให้เคลื่อนออกไปอีกด้วย

ความโหดร้ายกำลังคืบคลานไปหาลู่ฝาน

ลู่ฝานคิดจะหลบ คิดจะหายตัวไปจากตรงนี้ แต่กลับไม่สามารถทำได้ เขาทำได้เพียงมองสัตว์ร้ายหุ้นตุ้นที่แบกรับพายุหมุนนี้เคลื่อนที่เข้ามาหาเขาอย่างตะลึงงัน

เมื่อมองทะลุผ่านพายุหมุน ลู่ฝานก็เห็นว่าในที่สุดสัตว์ร้ายก็ได้รับบาดเจ็บ

ไม่เพียงแค่มองเห็นการบาดเจ็บภายนอก แต่เขายังมองเห็นกระบี่ที่เสียบทะลุร่างของมันได้อย่างชัดเจน

ที่แท้ก็คืออาวุธวิเศษกลายร่างเป็นสัตว์ร้าย!

ลู่ฝานรู้จักกระบี่เล่มนี้เป็นอย่างดี ถึงเขาจะเคยเห็นมันแค่ครั้งเดียวที่ชายแดนทางเหนือ แต่เขากลับจำมันได้ขึ้นใจ

กระบี่ของหลิงเหยา!

กระบี่ที่หลิงเหยาได้รับจากนอกหมู่บ้านปีศาจสาวก็คือกระบี่เล่มนั้นที่เคยทิ่มแทงหัวใจของเขา

ลู่ฝานไม่มีทางลืมกระบี่เล่มนี้ แม้เขาจะลืมอะไรต่าง ๆ ก็ตาม!

เมื่อเห็นกระบี่เล่มนี้ ลู่ฝานก็แผดเสียงดัง

"หลิงเหยา ออกมาหาฉันสิ แค่เอากระบี่มาสู้กับฉัน ทำตัวเยี่ยงคนขี้ขลาดแบบนี้ ช่างน่าขันสิ้นดี!"

ลู่ฝานเอ่ยต่อ "เธอไม่คู่ควรที่จะเป็นทูตแห่งเทพเลยสักนิด!"

เสียงสั่นสะเทือนไปไกลถึงพันลี้ ลู่ฝานไม่เชื่อว่าหลิงเหยาจะไม่ได้ยิน

เพราะถึงอย่างไรเขตแห่งความยุ่งเหยิงก็คือสวนสนุกของทูตแห่งเทพ

เมื่อตรวจสอบอย่างละเอียด หลิงเหยาก็พบว่าลู่ฝานหายตัวไปแล้วจริงๆ

และยังมีรอยฉีกขาดของมิติที่เห็นได้อย่างชัดเจนกำลังค่อย ๆ สมานติดกันตรงสถานที่ที่ลู่ฝานหายตัวไป

ข้างในเผยให้เห็นความว่างเปล่าสีดำสนิท

หลิงเหยาทันเห็นภาพนี้อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะกัดฟันพูด "หนีไปไวจริง ๆ นะ!"

ไม่ต้องสงสัยเลยว่า ในช่วงเวลาสุดท้ายนั้น ชั่วขณะที่กำลังจะถูกสัตว์ร้ายหุ้นตุ้นสังหารและถูกพายุหมุนโหมกระหน่ำใส่จนร่างกายจะฉีกขาด ลู่ฝานไม่ได้เลือกที่จะต่อสู้อย่างหนัก แต่เขากลับกระโดดเข้าไปในรอยแตกของช่องว่างที่ฉีกขาด

รอยแตกเช่นนี้คล้ายกับค่ายกลเคลื่อนฟ้า ไม่มีใครรู้ว่าจะไปตกลงที่ไหน

แต่เห็นได้ชัดว่า สำหรับลู่ฝานแล้ว จะตกที่ไหนก็ไม่เป็นปัญหา

หลิงเหยามองเห็นร่างเลือนรางของลู่ฝานในความว่างเปล่าสีดำสนิท

ลู่ฝานยังคงโบกไม้โบกมือให้หลิงเหยาด้วยสีหน้าที่ประดับด้วยรอยยิ้ม และในมือก็ยังถือใบหน้าคนเอาไว้

ลู่ฝานรู้ดีว่า ตราบใดที่เขายังมีของสิ่งนี้อยู่ในมือ หลิงเหยาจะต้องกลับมาหาเขาอีกครั้งแน่นอน เขาจึงไม่ต้องไปหาร่องรอยของหลิงเหยา หลิงเหยาก็จะมาหาเขาเพื่อขอใบหน้าคนนี้กลับไป

ลู่ฝานกระโดดลงข้างล่างไปพลาง พร้อมทั้งเก็บเหลียงหลงกับใบหน้าคนนั้นให้เรียบร้อยไปพลาง

ลู่ฝานยิ้มกว้างขึ้น จู่ ๆ มุมปากของเขาก็มีเลือดไหลออกมา

ใช่ เขาได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย หรืออาจจะบาดเจ็บสาหัส แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอะไรสำหรับเขา

ใช่ เขาออกจากหุ้นตุ้นด้วยวิธีนี้ แต่ไม่มีใครรู้ว่าจุดหมายปลายทางของเขาอยู่ที่ไหน แม้แต่ลู่ฝานเองก็ไม่รู้เหมือนกัน

ทุกอย่างปล่อยให้เป็นไปตามพรหมลิขิต ลู่ฝานรู้แค่ว่าเขาจะไม่ตายก็พอแล้ว

ลู่ฝานหลับตาลงช้า ๆ เสียงสุดท้ายที่ได้ยินก็คือเสียงของไอ้เก้า

“เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ ตกลงว่าพวกเราจะลงไปที่ไหนกันแน่เหรอครับ? เจ้านาย ตื่นเถิด ดูเหมือนฉันจะต้องช่วยท่านสำรวจแล้วว่าที่นี่คือที่ไหนกันแน่ เจ้านาย ท่านอย่าได้ตายเป็นอันขาดนะครับ”

ลู่ฝานกางแขนออกแล้วปล่อยให้ตัวเองตกลงไปยังสถานที่ที่เขาไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน