เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า นิยาย บท 2270

ห้องเก่าๆ ในซอยแคบ สถานที่เปียกชื้นและเย็นยะเยือก

กลุ่มคนชุดดำที่เพิ่งหนีมาเมื่อกี้ หักเลี้ยวหลบทหารป้องกันเมืองที่ไล่ตามมา จากนั้นเข้ามาในห้องเก่าๆ เพียงหลังเดียวในซอยแคบ

พอเข้ามาก็โดนสายลมเย็นยะเยือกปะทะหน้า

คนกลุ่มนี้หายตัวเข้ามาในห้องแล้วคุกเข่าลงข้างหนึ่ง

ด้านหน้าพวกเขามีรูปปั้นตัวหนึ่ง

ทำจากหินดำเสวียน ถือพัดพับในมือ รูปหล่องดงาม

จู่ๆ แสงสีแดงปรากฏขึ้นนัยน์ตารูปปั้น

จากนั้นรูปปั้นพูดออกมา

“พวกทาส จัดการเรื่องไปถึงไหนแล้ว สร้างความปั่นป่วนที่เขตใต้ได้หรือยัง”

หัวหน้าคนชุดดำตอบว่า “รายงานท่านราชาปีศาจ กำลังดำเนินการอยู่ แต่วันนี้เราพลาดนิดหน่อย”

รูปปั้นหัวเราะแล้วพูดว่า “พลาดเหรอ พวกนายคือหัวกะทิของสำนักสี่สิบเจ็ด ทำไมถึงพลาดกับเรื่องเล็กๆ แบบนี้ วิธีจัดการของพวกนายมีปัญหา หรือเจอการต้านทานที่แข็งแกร่ง”

คนชุดดำพูดว่า “ใช่ ท่านราชาปีศาจ วันนี้เราเจอคนที่ไม่ควรเจอ”

“ใคร”

รูปปั้นพูดเสียงสูง เหมือนเริ่มสนใจแล้ว

คนชุดดำพูดว่า “ลู่ฝาน เซียนบู๊ทะลวงชั้นฟ้า!”

แสงสีแดงนัยน์ตารูปปั้นสว่างจ้าทันที จากนั้นหัวเราะแล้วพูดว่า “ไม่ เป็นไปไม่ได้ ลู่ฝานจะอยู่ที่เขตใต้ได้ยังไง เขาต้องอยู่ที่แดนตะวันออกสิ นายแน่ใจเหรอว่าไม่ได้ตาฝาด”

คนชุดดำพูดว่า “ไม่ได้ตาฝาดแน่นอน เราอาจจำคนผิดได้ แต่เราไม่มีทางจำลู่ฝานไม่ได้ เขายังใช้วิชาเปลวไฟพริบตาใส่เราด้วย นี่คือหนึ่งในวิชาที่เขาทำได้ อีกทั้งเหมือนเขามองเพียงแวบเดียวก็รู้ว่าฉันเป็นใคร ถ้าไม่คุ้นเคยกับผู้ฝึกชั่วร้ายมาก ถึงเขาเป็นเซียนบู๊ ก็ไม่มีทางดูออก คนคนนี้ต้องเป็นอดีตหัวหน้าสำนักสิบห้า ลู่ฝานที่เป็นเซียนบู๊ทะลวงชั้นฟ้าตอนนี้แน่นอน!”

รูปปั้นหัวเราะร่าแล้วพูดว่า “ลู่ฝานจริงเหรอ งั้นก็สนุกแล้วสิ ดีมาก พวกนายทำภารกิจของพวกนายต่อไป ไม่ต้องสนใจเรื่องลู่ฝานก่อน”

คนชุดดำพูดว่า “ท่านราชาปีศาจรีบส่งยอดฝีมือมาโดยเร็ว วิทยายุทธของลู่ฝานแข็งแกร่งมาก คุ้นเคยกับพวกเรามากด้วย ถ้ามีเขาอยู่ ฉันกลัวว่าทุกอย่างจะจบเห่”

รูปปั้นพูดว่า “ใช่ รับมือกับลู่ฝาน ประมาทไม่ได้เด็ดขาด พวกนายรออีกสองสามวัน ถึงตอนนั้นฉันจะมาด้วยตัวเอง!”

พวกคนชุดดำเงยหน้าขึ้นอย่างตกใจทันที

ท่านราชาปีศาจจะมาเองอย่างนั้นเหรอ

รูปปั้นส่งเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง จากนั้นควันดำลอยออกมาจากในรูปปั้น ปลิวขึ้นไปบนท้องฟ้า

......

เช้าวันต่อมา แสงอาทิตย์ส่องไปทั่ว อากาศร้อนจัด

อากาศร้อนขนาดนี้ ประเทศเจ๋อยังแน่นขนัดไปด้วยผู้คน ตามถนนและตรอกซอกซอยมีผู้คนหลั่งไหลมาอย่างต่อเนื่อง

ลู่ฝานแบกเหลียงหลงไว้ด้านหลัง พาอาหยุนกับยาโถวเดินเล่นบนถนน

ถังเสี่ยวถงเดินนำทางอย่างหยิ่งผยองอยู่ด้านหน้า หันมาตะโกนพูดกับพวกลู่ฝานเป็นระยะ

“พวกนายเร็วหน่อย ขืนช้าจะไปรวมตัวกับกลุ่มประเทศพันธมิตรทางใต้ประเทศอื่นไม่ทันนะ!”

ลู่ฝานตอบกลับอย่างราบเรียบ “ถ้าอยากให้เร็วก็หาสัตว์สักตัว หรือไม่ก็นั่งรถม้าไม่ดีกว่าเหรอคุณหนูถัง”

ถังเสี่ยวถงพูดว่า “รถม้าที่นี่น่าเกลียดมาก ฉันไม่ชอบเลยสักนิด ถ้าจะนั่งก็ต้องนั่งรถม้าที่ใหญ่และหรูหราสิ ถ้าไม่มีก็ไม่ต้องนั่ง! อ้อ นายยังไม่ได้บอกฉันเลยว่านายชื่ออะไร”

“ฉันแซ่ลู่ เรียกว่าคุณชายลู่ก็ได้!”

ลู่ฝานมองบน เขาจนปัญญากับนิสัยคุณหนูของถังเสี่ยวถงจริงๆ

ลู่ฝานไม่สามารถทะเลาะกับผู้หญิงได้จริงๆ

เขาคิดว่าเป็นเรื่องที่เสียเวลาที่สุดในโลกนี้ ไม่ว่าจะแพ้หรือชนะก็ตาม ทะเลาะเสร็จแล้วต้องขอโทษ วุ่นวายเป็นที่สุด